บทที่ 10 เจ้าคนชั้นต่ำแกว่งเท้าหาเสี้ยนอีกแล้ว ใช่ไหม

เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อบ้านหลี่ได้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อม สรรพแล้ว ซูล่อจูงเซียวซูไปที่งัวเงีย ตบไหล่เขาและพูด ด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“นี่ ตั้งสติหน่อย แสดงให้เห็นถึงอำนาจขององค์ชายพระ โอรส วันนี้เราต้องไปคิดบัญชี”

เซียวชูไป๋อ้าปากหาว

“กระเทียมตีนเหรอ เป็นตีนเป็ดรสกระเทียมเหรอ ข้าไม่ ชอบ ข้าจะกินไก่กรอบ!(ในภาษาจีนคำว่าคิดบัญชีออก เสียงคล้ายกับคำว่ากระเทียมตีน)

ซูล่อสูดหายใจเข้าลึก ในใจรำพึงว่าตนจะไปเถียงกับคน โง่ไม่ได้นะ วันนี้พาเซียวชูไป๋ไปด้วยเพราะต้องการความ แข็งแกร่งและหยิ่งผยอง แต่ดูเขาแบบนี้ คาดว่าพอถึง เวลานั้นก็คงหมดหวัง

“ช่างเถอะ ขึ้นรถก่อน”

ครึ่งชั่วโมงต่อมาก็มาถึงจวนเจ้าพระยาหวู่อัน เพิ่งลงจาก รถก็มีคนมาขวางพวกเขาไว้

ซูล่อหรี่ตามองบ่าวเฝ้าประตู
“ทําไม ไม่รู้จักเจ้านายแล้วหรือไง”

“คุณหนูใหญ่ วันนี้ฮูหยินเล็กจ้าวกับคุณหนูรองออกจาก จวนไปงานเลี้ยงขอรับ บอกว่าถ้าท่านกลับบ้าน ให้กลับ ไปก่อน รอนางว่างท่านค่อยกลับมาใหม่ขอรับ”

ดูสิดู แม้แต่จวนก็ไม่ให้นางเข้า

นางหัวเราะอย่างเย็นชา เชิดคางเล็กน้อยแสดงท่วงท่า ของบุตรีหลวงผู้มีศักดิ์สูงอันสมควร

“ถ้าข้าตั้งใจจะเข้า เจ้ามีสิทธิ์จะไล่ข้าไปได้งั้นเหรอ”

บ่าวเกิดความลังเลเล็กน้อย และในขณะนั้นเองก็มีคน เดินออกมา เป็นยายหลินบ่าวรับใช้ดูแลข้างกายฮูหยิน เล็กจ้าว

“อ้าว คุณหนูใหญ่กลับมาแล้วเหรอเจ้าคะ พวกเจ้าแต่ละ คนไม่มีตาหรือไง ทำไมยังขวางคุณหนูใหญ่อยู่อีก ไสหัว ออกไป

พูดก็แค่ปาก แต่ยายหลินไม่ได้ตั้งใจจะต้อนรับซูล่อกับ เซียวชูไป๋เข้าไป

ซูล่อที่เห็นอย่างนั้นก็เลิกคิ้วและยิ้มอย่างเฉยเมย
ไม่เข้าไปก็ได้ อย่างไรเสียคนที่อับอายก็คือพวกเขา ไม่ใช่ตน

นางไม่สนยายหลิน เพียงหันมองไปยังพ่อบ้านหลั่

พ่อบ้านหลี่เปิดกล่องใหญ่หลายใบออกทันที หลังจาก นั้นก็เป็นสมุดบัญชีรายการ ซูล่อกระแอมไอก่อนจะส่ง เสียงดังลั่น

“แก้วหลิวลี่ไห่หนานหนึ่งคู่ ขวดแก้วหลิวลี่ฟีนิกซ์ห้าชิ้น ฉากบังลมหยกหนึ่งคู่ ผ้าไหมหยุนจินยี่สิบพับ …

ยายหลินฟังถึงตรงนี้ ก็คงรอยยิ้มบนใบหน้าไว้ไม่ไหวอีก นางขัดจังหวะว่า

“คุณหนูใหญ่ ท่านกำลังทำอะไร”

ซูล่อปิดสมุดบัญชีและจ้องยายหลินด้วยรอยยิ้มที่ไปถึง

ดวงตา

“อ่านให้คนในเมืองหลวงฟัง ในสมุดบัญชีเขียนไว้ แต่ ในสินสอดทองหมั้นกลับไม่มี เจ้าว่าทำยังไงดีล่ะ ข้ารู้ว่า ฮูหยินเล็กจ้าวเป็นแม่บ้าน ทำงานหนัก แต่ถึงงานจะหนัก แค่ไหนก็ไม่ควรอย่างมากที่จะทำผิดพลาดเช่นนี้ได้นะ ไม่ อย่างนั้นคนอื่นจะคิดว่าฮูหยินเล็กจ้าวขโมยสินสอดทอง หมั้นของข้า จริงไหม”
เมื่อล่อพูดคําสุดท้ายว่า “ไหม” ทันใดนั้นยายหลินก็ หนาวยะเยือก รู้สึกว่าคุณหนูใหญ่คนนี้ดูเปลี่ยนไปมาก

ยายหลินมองหญิงอัปลักษณ์ตรงหน้าอีกครั้ง ในใจดู หมิ่นเหยียดหยาม แต่ไม่นานก็สงบสติอารมณ์ ในใจคิด ว่าตอนนี้สุดท้ายแล้วอย่างไรคนที่เป็นผู้ดูแลเรื่องทั้งหมด ของจวนเจ้าพระยาแห่งนี้ก็ยังเป็นฮูหยินเล็กจ้าว ใยต้อง กลัวซูล่อที่มีชื่อบุตรตรีนายหญิงหลวงแต่เพียงในนาม

“คุณหนูใหญ่ เรื่องเหล่านี้อยู่เหนือการควบคุมของข้า น้อย ทุกเรื่องไว้รอฮูหยินเล็กจ้าวกลับมาค่อยคุยกันเถอะ เจ้าค่ะ”

ซูล่อส่งเสียงเยาะ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงบางเบาว่า “ใน เมื่อฮูหยินเล็กจ้าวไม่ว่าง แต่ข้าพระชายาว่างอยู่พอดี พ่อ บ้านหลี่ ไปดูที่ห้องคลัง ถ้าเห็นอะไรที่มีอยู่ในสมุดบัญชีนี้ นํากลับไปทันที!”

พ่อบ้านหลี่โบกมือ นําคนของตนเข้าประตูจวน เจ้าพระยาไป

ยายหลินพยายามจะหยุด แต่ซูล่อยกขาขัดนางจน สะดุดล้ม แล้วเอากุญแจที่อยู่ตรงเอวยายหลินโยนให้พ่อ บ้านหลี่ด้วย
พ่อบ้านหมี่รีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็กลับมา พร้อมด้วยทั้งความยินดีทั้งโกรธจัด

ที่น่ายินดีคือสินสอดทองหมั้นยังอยู่ครบในสภาพดี แต่ ที่โกรธจัดคือฮูหยินเล็กจ้าวคนนี้ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน ไม่อยากเชื่อว่าจะยึดสิ่งของของลูกสาวของเมียหลวง

“ซูล่อ เจ้าทำอะไรกัน!

ทันใดนั้นก็มีเสียงตวาดร้ายกาจดังมา ไม่ใช่ใครอื่น นั่น คือฮูหยินเล็กจ้าวที่พอได้รับสารก็รีบร้อนกลับมาจากงาน เลี้ยงทันที

นางมองทุกอย่างตรงหน้า ก่อนจะพุ่งไปหาซูล่อ แล้วง้าง มือต้องการจะตบซูล่อ

“เจ้าคนชั้นต่ำ แกว่งเท้าหาเสี้ยนอีกแล้วใช่ไหม!