บทที่ 7 ใช้นางเป็นแพะรับบาป

ในพระราชวังมีสายตาสอดส่องของผู้คนอยู่ทั่วทุกที่ ซู ล่อจะไม่มีการเปิดกล่องอาหารที่นี่แน่นอน เอาไว้ขึ้นรถม้า กลับจวนไปพร้อมกับเซียวซูไป๋แล้วค่อยว่ากัน

จนเมื่อซูล่ออยู่คนเดียวในห้อง นางถึงได้เปิดกล่อง

อาหาร

สายตาไปตกที่ขนมสวยๆ ในกล่องอาหารนั้น ซูล่อหรี่ ตาลง เอาผ้าเช็ดหน้าไหมหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่งในนั้นอย่าง ระมัดระวัง จากนั้นก็มองดูสำรวจอย่างละเอียด แล้วยังดม กลิ่นมันอีกด้วย ถึงขนาดบิดชิ้นเล็กๆ ออกมาชิม

จากนั้นไม่นานแววตาของนางก็เป็นประกายคมเฉียบ แล้วถุยทิ้งไปข้างๆ ทันที

“มีปัญหาจริงด้วย!”

ในขนมถูกคนใส่ยาพิษไว้

แถมยังเป็นพิษที่ทำให้ผู้ชายอสุจิอ่อนแอ!

เป็นใครกัน ไม่เพียงแต่ทำให้องค์ชายเจ็ดยิ่งโง่ลงไป เรื่อยๆ ตอนนี้แม้แต่ทายาทก็ไม่ต้องการให้เขามีอย่างนั้น เหรอ
และนี่เป็นเพียงผิวเผิน

ซูล่อจ้องมองกล่องอาหาร สายตาประหนึ่งจะดับพิษ นาง ยิ้มพลางพูดอย่างเย็นชาว่า

“แผนการต่ำช้าจริงๆ องค์ชายเจ็ดไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร เลย ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาข้าซูล่อก็จะกลายเป็นแพะรับบาป ใช่ไหม

นี่คืออุบายยืมมีดฆ่าคน เกือบจะแน่ใจว่าองค์ชายห้าเป็น คนทำ แต่ไม่รู้ว่าเบื้องหลังยังมีใครคนอื่นอีกหรือไม่

อย่างองค์ชายรัชทายาท อย่างฮองเฮาสวี…

สำหรับเรื่องของยาห้ามครรภ์ ซูล่อจะไม่เอะอะไป เพราะ นางรู้ว่าปริมาณของส่วนผสมนี้ไม่ได้ก่อความเสียหาย ร้ายแรงต่อร่างกาย เว้นแต่ปริมาณจะเพิ่มขึ้นในภายหลัง

ถึงแม้ไม่รู้ว่าครั้งหน้าคนพวกนั้นจะใส่ยาห้ามครรภ์ไว้ใน ไหน แต่ซูล่อรู้สึกว่าระวังตัวไว้มันดีกว่า

อย่างเช่นช่วงอาหารของเย็นนี้ หลังจากดูแต่ละจานที่ เอามาถวายแล้ว ซูล่อก็เข้าไปทำการ “พินิจพิจารณา” ที ละจานก่อน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไรที่ผิดปกติถึงให้เซียวซู ไปกินได้
ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่น อาหารแต่ละประเภทเป็นแบบ จานเดี่ยว หนึ่งเนื้อสามผัก แถมยังเป็นอาหารค้างคืนอีก ต่างหาก สุดท้ายอย่างไรก็เป็นองค์ชายที่ไม่ได้รับการ โปรดปรานสินะ…

หลังจากจบอาหารเย็น ไม่น่าเชื่อว่าในจานไม่มีร่องรอย เงื่อนงำอะไรเลย จุดนี้ทำให้ซูล่อสงสัย หรือว่าคนที่อยู่ เบื้องหลังเริ่มระมัดระวังตัวแล้ว

และตอนนั้นเอง บ่าวที่ดูธรรมดาคนหนึ่งก็ถือชามน้ำแกง เห็ดหูหนูขาวเข้ามา

“องค์ชายเจ็ด พระชายาองค์ชายเจ็ด นี่คือน้ำแกงเห็ด หูหนู เสวยหลังอาหารดีต่อสุขภาพ โปรดลองดูพะย่ะค่ะ”

เมื่อเซียวซูไป๋เห็นว่ามีของกินก็เกิดอาการตื่นเต้น จะ เข้าไปรับมันมา

ซูล่อปัดมือของเขา แล้วเข้าไปอย่างไม่รีบไม่ช้า จากนั้น ก็พูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

“มันร้อน ข้าจะเป่าให้แล้วท่านค่อยดื่มนะ

ระหว่างที่พูด นางก็ก้มหน้าลงไป สายตานิ่งสงบกวาด มองผ่านน้ำแกงเห็ดหูหนู
แล้วมุมปากก็กระตุกโดยไร้เสียง ยกยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา

ที่แท้มันก็รอนางอยู่ตรงนี้นี่เอง

“ชายา ข้าอยากดื่มน้ำแกงเห็ดหูหนู อยากดื่มๆ!” ที่ข้างๆ เซียวซูไปเริ่มเรียกร้อง ซูล่อเงยหน้า แววตาแปลกหาย ไปก่อนแล้ว นางปลอบเซียวซูไปในขณะที่ส่งน้ำแกงเห็ด หูหนูให้ด้วย

ในช่วงเวลาที่เซียวชูไป๋เกือบจะรับแล้ว ทันใดนั้นแกง เห็ดหูหนูก็ลื่นตกจากมือซูล่อ ตกกระทบพื้นเสียงดังเพล้ง ก่อนจะแตกเป็นเสี่ยง!

“โธ่เอ๊ย ดูมือชายาสิเพคะ ทำไมโง่อย่างนี้ แต่ในเมื่อ มันตกพื้นไปแล้วก็ช่างเถอะ มานี่ ทำความสะอาดให้ เรียบร้อย ข้าจะพาองค์ชายเจ็ดกลับห้องไปบรรทม

ระหว่างที่พูด ซูล่อก็ดึงเซียวชูไป่ลุกไป ตอนที่นางเดิน ผ่านอดไม่ได้ที่จะจ้องบ่าวคนนั้นเล็กน้อย จากนั้นก็พา เซียวซูไป์ออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แสงจันทร์นุ่มนวลกระจายเงาลางๆ บนร่างคนสองคนคน หนึ่งเดินหน้าคนหนึ่งตามหลัง

และมันบดบังสายตาชายที่อยู่ข้างหลังนางในเวลานี้ซึ่งมีแววประหลาดและซับซ้อน มันราวกับสงสัย ราวกับ ค้นหา และราวกับสนุกที่ได้เจอสิ่งใหม่น่าสนใจ

สุดท้ายแล้วมันก็เป็นอย่างที่เคย ทั้งหมดล้วนถูกปกคลุม ด้วยความโง่เขลาเช่นเดิม ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น…

ค่าคืน

ร่างลึกลับโผล่ออกมาจากเงาต้นไม้ รูปร่างเหมือนผู้ชาย เขาเดินไปตามทางอย่างระมัดระวังตัวไปจนถึงครัวจวน

ตึกตึกตึก

“ใคร…” ด้านในมีเสียงของหญิงวัยกลางคนดังออกมา อย่างระแวดระวังสุดขีด

“ข้าเอง” ผู้ชายเอ่ยเสียงกดต่ำ