บทที่ 6 ทำดีหวังผล

ซูล่อตามนางกำนัลผ่านไปยังสวนหลวง แล้วเดินไปตาม ถนนวังอีกหลายสาย แต่กลับยิ่งเดินยิ่งแย่

นางขมวดคิ้ว จิตใจค่อนข้างไม่สงบ แต่นางไม่คุ้นชินกับ เส้นทางในพระราชวัง จึงไม่ได้เอ่ยอะไร

ที่ด้านข้าง เซียวซูไป่ดึงแขนซูล่อ ก้มหน้าตามนางไป เงียบๆ ตลอดทาง

เวลานี้ ก้อนหินก้อนหนึ่งถูกเซียวซูไป์ที่อยู่ข้างหลังเตะ มาที่ส้นเท้าของนาง ซูล่อก้มหน้ามองลงไป ถึงได้สังเกต เห็นว่าบนพื้นมีก้อนหินและใบไม้ร่วงกระจายอยู่เป็น จำนวนมาก มองแวบแรกก็รู้ว่ามันคือมุมเปลี่ยวที่ไม่ถูก คนในวังทําความสะอาด

แววตาซูล่อเริ่มมืด แล้วทันใดนั้นก็หยุดลง

“นี่คือทางออกจากวังเหรอ ข้าคิดว่ามันผิดนะ”

สี่เชว่หันหน้ากลับมาพูดอย่างเคารพ “พระชายาองค์ ชายเจ็ด เส้นทางฝั่งนี้แย่นิดหน่อย แต่ออกจากวังเร็วกว่า เพคะ”

พูดอย่างนั้นแล้วจู่ๆ สี่เชว์ก็ร้องอุทานออกมาเหมือนกับท่าของหายไปจากตัว จากนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“โธ่เอ๊ย กําไลหยกที่ฮองเฮาให้หม่อมฉันหายไปเพคะ เป็นสิ่งที่ไม่สามารถทำหายได้ เมื่อครู่ต้องร่วงระหว่างทาง เป็นแน่ องค์ชายเจ็ด พระชายาองค์ชายเจ็ด โปรดรอที่นี่ ก่อนนะเพคะ หม่อมฉันขอไปหาดูก่อน เดี๋ยวจะพาท่านทั้ง สองออกจากวังทีหลังนะเพคะ”

จากนั้นสี่เชว่ก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วและหายวับไป ทันที

ซูล่อหรี่ตามองสำรวจรอบๆ สีหน้าไม่แน่นอน กำลังคิด ไตร่ตรองว่าพวกเขาควรจะออกไปเองก่อนดีกว่าไหม ฉับ พลันก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังมาจากระยะไกล

“น้องเจ็ด น้องชายาเจ็ด ที่แท้พวกเจ้าก็อยู่ที่นี่นี่เอง พี่ องค์ชายหาเจอแล้ว”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอบอุ่น หากซูล่อไม่ได้เห็นกับตาตัวเอง ว่าองค์ชายห้าเกลียดนางเข้ากระดูกดำ ก็เกือบจะคิดว่า จําคนผิดแล้ว

คิดว่าเป็นเพราะเรื่องในวันอภิเษกสมรส เมื่อเซียวชูไป๋ เห็นเงาขององค์ชายห้าจึงรีบหลบหลังทันที
ซูล่อเดินขึ้นไปขวางหน้าเซียวชูไปแล้วพูดกับองค์ชาย ห้าว่า

“ไม่ทราบว่าเสด็จ ห้าเสด็จมา มีเรื่องอะไรเหรอเพคะ”

องค์ชายหาเลือรอยยิ้มคนดีบนใบหน้า ไม่แสดงออกถึง ความเกลียดชังและความขยะแขยงต่อซูล่อแม้แต่น้อย

อันดับแรกเขารับเอากล่องอาหารที่งดงามประณีตจาก นางในข้างๆ มา จากนั้นก็ยิ้มแล้วส่งให้ซูล่อ

ซูล่อไม่รับ ในแววตามีการระแวดระวัง

องค์ชายห้าอธิบายอย่างไม่รีบไม่ช้า “นี่คือขนมที่แจกใน วังวันนี้ ทั้งหมดทำในห้องครัวของวัง คิดว่าปกติน้องเจ็ด ไม่ค่อยเข้าวัง จึงเอามาให้เขาเป็นพิเศษ น้องชายาเจ็ด เจ้าก็ลองชิมด้วยสิ”

ได้ยินคำว่าขนมสองคำ เซียวชูไปก็เริ่มน้ำลายสอ

“อะ…อร่อยไหม”

“อร่อยแน่นอน! น้องเจ็ด ให้!”

พูดอย่างนั้นแล้วองค์ชายห้าก็เอากล่องอาหารให้เซียวชูไป่ ซูล่อขมวดคิ้ว รู้สึกว่าองค์ชายห้าทำดีหวังผล ต้องมี ปัญหาแน่ นางกำลังจะปฏิเสธ

“เสด็จพี่ห้า ไม่ต้องหรอก…”

แต่องค์ชายห้ากลับไม่รอให้นางพูดจบ ถอนหายใจแกล้ง ทำท่าทางหมดหนทาง

“น้องชายาเจ็ด ข้ารู้ว่าในวันอภิเษกสมรสเรามีเรื่อง เข้าใจผิดกันนิดหน่อย แต่เสด็จ องค์ชายรัชทายาททรง ตำหนิข้าแล้ว วันนั้นเป็นข้าเองที่ทำไม่ถูก ขนมในวันนี้ ก็ คิดเสียว่าเสด็จพี่หาไถ่โทษ ถ้าน้องเจ็ดไม่รับ เจ้าช่วยรับ ให้เขาได้ไหม”

ระหว่างที่พูด องค์ชายห้าก็นำกล่องมาตรงหน้าซูล่อ เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็ยังแสร้งทำเป็นไม่พอใจอีกด้วย

“ถ้าน้องชายาเจ็ดไม่ยอมรับ เช่นนั้นวันนี้เสด็จพี่ก็จะไม่

ไป”

ซูล่อมองท่าทางขององค์ชายห้า ถ้าเอากล่องอาหารให้ พวกเขาไม่ได้ก็จะไม่เลิกราสินะ นางรำพึงในใจ ไม่ใช่ว่า ในกล่องอาหารนี้มีอะไรแปลกๆ หรอกนะ…สายตาซูล่อ เลื่อนลงมองพลางครุ่นคิด ข้ามความงดงามประณีตของ กล่องอาหารนั้นไป
แต่ใครจะคาดคิดว่าตอนนี้เซียวซูไปเอากล่องอาหารไป ถือไว้แล้ว พร้อมกับเลียริมฝีปาก

“ขนม ข้าจะกิน ข้าจะเอากินข้าจะกิน

ซูล่อเห็นอย่างนั้นก็กุมหน้าผากอย่างอ่อนใจ

ช่างเถอะ ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เช่นนั้นก็รับมาไว้ก่อน มี ปัญหาไหมรอกลับไปค่อยว่ากัน ไม่อย่างนั้นถ้าพวกเขา ไม่รับ คาดว่าองค์ชายห้าก็คงจะไม่ลดละแน่

“ซูล่อแทนองค์ชายเจ็ดขอบพระทัยเสด็จพี่ห้าเพคะ”

องค์ชายห้าเห็นพวกเขารับไปแล้ว ในแววตาก็เกิดแวว ประหลาด ก่อนจะกลับมาเป็นปกติแล้วพูดว่า

“น้องเจ็ดชอบก็ดีแล้ว จริงสิ ทำไมไม่เห็นนางในที่มาส่ง พวกเจ้าเลยล่ะ งั้นเอาอย่างนี้ ข้าจะให้คนไปส่งพวกเจ้า ออกนอกวังแล้วกัน”

“ขอบพระทัยองค์รายห้า

มองดูพวกเขาจากไปแล้ว ในที่สุดรอยยิ้มบนใบหน้าองค์ ชายห้าพลันหายไป จากนั้นก็ส่งเสียงขยะแขยงใส่ด้าน หลัง ล่อ
“ผู้หญิงอัปลักษณ์ น่าขยะแขยงจริงๆ”

ขันทีน้อยข้างๆ หัวเราะและพูดว่า “องค์ชายห้าพะย่ะค่ะ เราสามารถกลับไปรายงานองค์ชายรัชทายาทได้แล้วนะ พะย่ะค่ะว่าปลาติดเบ็ดแล้ว”

“องค์ชายพระโอรสอย่างข้าจะให้ผู้หญิงอัปลักษณ์คนนี้ จำใส่สมองไว้ว่าการเป็นสะใภ้หลวงไม่ใช่เรื่องง่าย!”