บทที่ 1 องค์ชายรัชทายาทเสด็จมาถึงแล้ว

“วางเกี้ยว——————!”

ทันทีที่เสียงของพ่อบ้านหยุดลง หญิงสาวในเกี่ยวกั ลืมตาขึ้นมา

หล่อข้ามภพมาแล้ว

ตอนที่ข้ามภพมา หญิงสาวอัปลักษณ์เจ้าของร่างเดิมได้ ถูกฮูหยินเล็กจ้าวกับน้องสาวชั้นต่ำจับบังคับให้แต่งงาน กับคนโง่!

สิ่งที่แย่ที่สุดคือ เพิ่งเริ่มต้นมานางก็ถูกทุบตีจนตายแหล่ มิตายแหล่ ก่อนจะถูกยัดเข้าใส่เกี้ยว

นางยกมือขึ้น ปลายนิ้วเกี่ยวเลิกผ้าม่าน สายตาสอดส่อง ผ่านช่องว่าง

“แต่งพระชายา ข้ากําลังแต่งพระชายาแล้ว!”

“องค์ชายเจ็ดวิ่งช้าหน่อย เดี๋ยวล้มนะพะย่ะค่ะ”

ได้เห็นชายในชุดสีแดงสดวิ่งออกมาจากจวนขององค์ ชายเจ็ด หัวสั่นหัวคลอน ในมือยังถือแอปเปิ้ลที่แทะไปแล้วครึ่งผล น้ำลายเลอะเทอะเต็มปาก

ถึงจะเป็นคนโง่ แต่อย่างไรคนคนนี้ก็เป็นองค์ชายเจ็ด เซียวซูไปที่รูปลักษณ์ไม่ธรรมดา รูปร่างผอมสูง ผิวขาว เนียนสวย ดวงตาเหมือนดอกท้อ ปลายสันจมูกที่เป็นจุด ไข่มุกเม็ดเล็กๆ ขับให้ใบหน้าโดยรวมยิ่งสว่างใสมากขึ้น

แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายแล้วก็เป็นแค่องค์ชายโง่ที่ถูก ราชวงศ์ทอดทิ้ง

“ซี้ด…”

ล่อเจ็บปวดก้มศีรษะต่ำ จ้องมองรอยแส้ฟาดสลับซ้อน ทับมากมายบนแขน จำได้ว่าก่อนที่นางจะหมดสติ ฮูหยิน เล็กจ้าวกับน้องสาวชั้นต่ำของเจ้าของร่างเดิมได้ลงมือ โหดร้ายกับตน ฉับพลันนั้นดวงตาก็คมกริบบังเกิดแววแห่ง การฆ่า!

ในนาทีต่อมา พลันเห็นว่าผ้าม่านสีแดงสดถูกกระชาก เปิดออก

จากนั้น มือเปื้อนน้ำลายก็ตรงเข้ามาดึงซูล่อออกจาก เกี้ยว!

เวลานั้นเอง พลันมีเสียงหัวเราะดังมาจากระยะไกล
“ฮ่าๆๆ น้องเจ็ด เสด็จพี่ห้ามาสาย ต้องขออภัยจริงๆ นะ” แต่ถึงกระนั้น น้ำเสียงกลับดูหมิ่นเหยียดหยามอย่างมาก

“สะ…เสด็จพี่ห้า เสวยขนมมงคล!”

องค์ชายห้ามองไปรอบๆ สายตามองผ่านเซียวซูไป๋ไป ตกที่รูปร่างงดงามของ ล่อ

เขาก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ก่อนจะพูดจาลวนลาม

“คุณหนูรองซู อยู่กับคนโง่มันไม่น่าสนใจหรอก ไม่รู้ไป กับข้าดีกว่า ข้าจะทำให้เจ้าสุขล้นจนจุกอกแน่นอน…

พูดอย่างนั้นแล้ว องค์ชายห้าก็พยายามจะบีบบั้นเอว เพรียวระหงของซูล่อ

ในใจซูล่อบังเกิดความรู้สึกรังเกียจ ร่างกายเบี่ยงหันข้าง ไปเงียบๆ นิ้วมือจี้จุดเข้าที่บริเวณเอวขององค์ชายห้าเบาๆ

นาทีถัดมา ทันใดนั้นองค์ชายห้าก็พลันรู้สึกว่าร่างกาย ส่วนล่างของตัวเองไม่มีแรงลงไปในทันใด ล้มลงหกคะ เมนไปทันที แม้แต่กวานเกล้าผมก็หลุดตก น่าอับอายเป็น ที่สุด!
ชั่วขณะหนึ่งโดยรอบพลันเงียบสนิท

องค์ชายห้าได้รับการช่วยเหลือ สายตากินเลือดกินเนื้อ จ้องมองซูล่อเขม็ง

“ซูปั้นเซี่ย เมื่อครู่ที่เจ้าเพิ่งทำอะไรไว้กับข้า เชื่อไหมว่า องค์ชายพระโอรส-~~~~~~!”

ในเวลานั้นเอง เสียงตีฆ้องร้องป่าวก็ดังมา

“องค์ชายรัชทายาทเสด็จมาถึงแล้ว!”

คำพูดมาถึงก่อนบุคคล

“ฮ่าๆๆๆๆ ดูไปแล้วองค์ชายรัชทายาทไม่นับว่ามาช้าเกิน

ไปนะ”

มองดูที่ด้านหน้า ชายชุดคลุมยาวสีดำมาจากระยะไกล เขาอกผายไหล่ผึ่ง หน้าตาหล่อเหลา มีไอแห่งราชา แต่ละ ก้าวทำให้คนอยากคุกเข่าหมอบคลาน

เมื่อองค์ชายรัชทายาทใกล้เข้ามา ฝูงชนทยอยกันถวาย

บังคม

“กระหม่อมเป็นเกียรติที่ได้เข้าเฝ้าองค์ชายรัชทายาทขอองค์ชายรัชทายาททรงพระเจริญพันปีพันปีพ้นพันปี

“ทุกคนลุกขึ้นเถอะ ไม่ต้องมากพิธี!”

เมื่อได้ยินเสียงบุคคลผู้นี้ ในสมอง ล่อก็เกิดความนึกคิด ขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล องค์ชายรัชทายาทในอดีตถือว่า เจ้าของร่างเดิมรักเขา ภาพเหล่านั้นเป็นการกลั่นแกล้ง ล้อเลียนเจ้าของร่างเดิม รวมถึงเมื่อสองสามวันก่อน องค์ชายรัชทายาทยังทรงจงใจทำให้เสื้อผ้าสกปรก ให้ เจ้าของร่างเดิมเลียให้สะอาดต่อหน้าผู้คน

เมื่อนึกคิดเช่นนี้แล้ว ซูล่อก็สายตาเย็นชาขึ้นเล็กน้อย

ความรู้สึกที่ไม่ใช่ของนางเกิดขึ้นเองที่ก้นบึ้งของหัวใจ เหมือนความรู้สึกเกลียดชังจนแทบคลั่งคงเหลืออยู่ในตัว ของเจ้าของร่างเดิม ผสมปนเปกับความเกลียดชังของ นางต่อองค์ชายรัชทายาทในขณะนี้ จนไอแห่งการฆ่าอัน แปลกประหลาดคาดเดาไม่ได้ถือกำเนิดออกมา

ชั่วขณะหนึ่งสองมือของนางกำแน่นอย่างควบคุมไม่อยู่!

อีกด้าน องค์ชายห้าที่เพิ่งทำตัวกร่างนั้นไม่อยู่แล้ว เขา ก้าวขึ้นหน้าประสานมือคารวะและพูดว่า “น้องเป็นเกียรติ ที่ได้เข้าเฝ้าเสด็จพี่”
เห็นสภาพดูไม่ได้ขององค์ชายห้า องค์ชายรัชทายาทก็มี ท่าทางที่อ่านไม่ออก ที่จริงเขามานานแล้ว อยู่ไม่ไกลและ มองดูทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ในสายตาโดยตลอด รอจน เมื่อเวลาสมควรแล้วถึงได้ออกมา

อันดับแรกองค์ชายรัชทายาทแสร้งถลึงตาจ้ององค์ชาย ห้าพร้อมกับพูดอย่างไม่พอใจ “วันนี้เป็นวันอภิเษกสมรส ของน้องเจ็ด เจ้าล้อเล่นกับเจ้าสาวให้มันน้อยๆ หน่อย”

พูดอย่างนั้นแล้วองค์ชายรัชทายาทยังก้าวขึ้นหน้ามาส องก้าวด้วย ทำการขอโทษต่อเซียวชูไป่กับซูล่อแทนให้ องค์ชายห้า

“น้องเจ็ด น้องชายาเจ็ด น้องห้าอุปนิสัยดื้อรั้น ข้าจะตัก เตือนเขาให้ พวกเจ้าอภิเษกสมรสกันต่อเถอะ”

ซูล่อฟังคำพูดนี้แล้ว คนที่หน้าซื่อใจคดเช่นนี้ทำให้ เจ้าของร่างเดิมรักเขาจนตายได้อย่างไร ดวงตาอยู่ที่เท้า ล่ะมั้ง!

นางส่งเสียงเยาะอย่างรังเกียจ พิมพ์ออกมาหนึ่ง ประโยคอย่างเย็นชา

“คนเสแสร้งน่าขยะแขยงที่สุด!”
เสียงของนางเบามาก มีเพียงเซียวซูไปที่ตัวอยู่ใกล้ที่สุด เท่านั้นถึงสามารถได้ยิน

ซูล่อคลุมศีรษะด้วยผ้าแดง ไม่ได้สังเกตว่าร่างผู้ชายที่ อยู่ข้างๆ จู่ๆ ก็มีการขยับเคลื่อนไหว

แล้วเซียวซูไปก็หัวเราะฮิฮิ “เสด็จพี่ เราไปคำนับฟ้าดิน กันเถอะ!”

“ได้ ไปด้วยกัน”

ในตอนที่ซูล่อซึ่งคลุมผ้าแดงถูกเซียวซูไปจูงเข้าไปใน ห้องโถง ไม่รู้ว่าสายลมประหลาดมาจากที่ใด พัดเอาผ้า คลุมสีแดงเปิดขึ้นออกจากศีรษะของนางไป แล้วใบหน้าที่ อัปลักษณ์ก็เปิดเผย