บทที่ 11

จอมขวัญสั่งหนูน้อยคอยอยู่ด้านล่าง แล้วเดินขึ้นไป หยิบกระเป๋าเดินทางของตัวเองลงมาด้านล่าง หลังถูกอีก ฝ่ายสบประมาทแถมเกือบถูกเขาปล้ำ!

“คุณจะไปไหนคะ” โอลิเวียถามเมื่อเห็นอาการร้อนรนใจ ของอีกฝ่าย

“ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ช่วยไปส่งนอกเหมืองได้ไหม คะ” จอมขวัญบอก

“คงไม่ได้ค่ะ ใครจะเข้าออกเหมืองต้องให้นายหัว อนุญาตก่อน ยิ่งช่วงนี้มีคนร้ายเข้ามาป่วนการดูแลเลย เข้มงวด ป้าว่าคุณเอาของไปเก็บเถอะค่ะ สงสารคุณหนู ด้วย” โอลิเวียมองหนูน้อยด้วยความสงสาร

จอมขวัญเองก็สงสาร เธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้หลานต้อง มาระหกระเหลำบากตามหาพ่อเช่นนี้ แต่เธอตั้งใจแล้วว่า จะไม่ทําผิดเหมือนครั้งนี้อีก

“งั้นฉันฝากดูแลแกสักพักนะคะ ฉันจะออกไปเรียกรถ พวกเราจะไปจากที่นี่”

“ได้ค่ะ แต่ว่า…” โอลิเวียทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เห็นท่าทีเอาจริงเอาจังเช่นนั้นเธอก็ห้ามไม่ออก
“น้าไปแปบเดียวเดี๋ยวก็มาแล้ว ถึงเมืองไทยจะพาไป เที่ยวสวนสัตว์นะ” จอมขวัญย่อตัวลงจูบหน้าผากหนูน้อย เพื่อขอกำลังใจ

“เย่! สวนสัตว์” หนูน้อยที่ไม่รู้เรื่องอะไรร้องดีใจวิ่งไป รอบ ๆ **หญิงสาวเปิดประตูบ้านเดินไปตามทางที่เคยเข้า มา**

ออสตินได้รับรายงานจากโอลิเวียก็รีบเข้าไปบอกเจ้า นายที่กำลังคุมงานเครื่องจักรหลังซ่อมเสร็จ

“เจ้านายครับ คุณจอมขวัญพาหลานเธอเดินไปออกจาก เหมืองครับ”

“แม่ตัวยุ่ง ฉันจะจับขึงพืดบนเตียงสามคืนสามวัน” เสียง ดุดันดังขึ้นพร้อมนัยน์ตาคมประกายโกรธ หมวกนิรภัยสี ขาวถูกถอดออกและส่งให้ลูกน้องแล้วเดินตึงตังออกไป ขึ้นรถกระบะขับแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว

“มึงคิดยังไงกับเรื่องนี้วะ” ไรเกอร์ถามพลางมองฝุ่นที่ ตลบตามเส้นทางที่รถขับผ่าน

“มีสิทธิ์ว่ะ”

“เออ กูก็ว่างั้น”
“งั้นอะไรของพวกมึง ไปทำงาน” ลีโอนาร์ทเดินมาไล่ แล้วกลับเข้าไปตรวจงานอีกรอบ สามลูกน้องก็เดินแยก ย้ายไปทําหน้าที่ของตนเอง…

หญิงสาวมองถนนยาวสุดลูกหูลูกตา ยกหลังมือปาด เหงื่อบนหน้าผาก เส้นทางยาวไกลไร้วี่แววจะถึงปลาย ทาง อากาศที่ร้อนอวบอ้าวเป็นทุนเดิมทำให้เธอเหนื่อย หอบ พอเดินต่ออีกไม่กี่ก้าวก็มีเสียงรถดังจากด้านหลัง ความหวังเริ่มส่องแสง รอยยิ้มหวานประดับบนริมฝีปาก หันกลับไปโบกมือเรียกให้อีกฝ่ายจอด แต่พอเห็นว่าใคร ใบหน้านวลสะบัดเชิดแล้วก้าวเท้าต่อ

มาร์ติโน่กระตุกยิ้มชอบนักท่าทางหยิ่งผยอง จนเขานึก อยากปราบเธอให้จมเตียง เขาก้าวลงจากรถจับแขนอีก ฝ่ายให้หันกลับ

“ขึ้นรถ”

“ไม่ค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว คุณมันตื่นกาม บ้าตัณหา ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่คุณคิดจะทำอะไรก็ได้”

จอมขวัญก่นด่าอย่างเหลืออด คาดหวังว่าเขาจะสำนึก ผิดและให้เกียรติเธอบ้าง แต่วาจาที่หลุดออกมามันทำเธอ หน้าแดงก๋า

“แต่คุณก็ชอบ แฟร์ ๆ คุณเสนอผมสนอง ยินดีเป็นที่
รองรับอารมณ์ คุณคนแรกเลยนะที่ผมเสนอให้แบบนี้”

ตราบใดที่เธอยังเหยียบอยู่บนอาณาจักรลอมบาร์ดี เธอ ไม่มีทางไปไหนได้ หากเขาไม่เปิดกรงทองให้ออกไป!

“น่าปลื้มใจจังเลยค่ะ แต่ไม่ค่ะ เก็บความหวังดีของคุณ ไว้ใช้กับผู้หญิงคนอื่นเถอะ” หญิงสาวแกะมือใหญ่จาก การเกาะกุมแล้วเดินหน้าต่อ

“ถ้าคุณไปตอนนี้ ไม่กลัวว่าผมเป็นพ่อจริง ๆ ของหลาน คุณเหรอ ถึงตอนนั้นผมอาจเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นพ่อ และพาเธอมาอยู่ที่นี่ก็ได้ และคุณจะไม่ได้เห็นหน้าเด็กคน นั้นตลอดกาล” มาร์ติโน่ขู่ จุดอ่อนหนึ่งเดียวของเธอตอน นี้คือหลานสาว เขาไม่รีรอที่จะใช้มันเป็นข้ออ้าง

“ตอนแรกฉันเชื่อว่าคุณเป็นพ่อของข้าวต้มมัด แต่พอ คุณพยายามจะ…” จอมขวัญหันกลับบอกน้ำเสียงจริงจัง

“อีกเดี๋ยวก็สมยอมเอง”

“ฉันคิดว่าแกไม่น่ามีพ่อแบบคุณแน่!”

“งั้นให้คุณมีผัวแบบผมเป็นไง ดีไหม”
คำพูดยียวนกวนประสาททำคนฟังลมออกหู มองอีกฝ่าย

สายตาด

“ไม่ดีค่ะ”

มาร์ติโน่กระตุกยิ้ม นิสัยเอาแต่ใจไม่ยอมคนแบบนี้เขา ชอบนัก

“เอาเลยทูนหัว กว่าคุณจะเดินออกไปถึงหน้าเหมืองคง มีผัวเป็นสิบ แถมพวกมันไม่ยอมให้คุณออกไปแน่ถ้าไม่มี คำสั่งผม เลือกให้ดีนะทูนหัว”