บทที่ 5

“ฉันไม่รู้ว่าคุณเคยเจออะไรมา แต่ที่ฉันมาที่นี่เพราะ อยากให้คุณมอบสิทธิ์การเป็นผู้ปกครองให้ฉันดูแล ข้าวต้มมัดผู้เดียว ส่วนคุณไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น ช่วยเข้าใจใหม่ด้วยนะคะ”

จอมขวัญจับแขนอีกฝ่ายให้หันมาอย่างถือวิสาสะ ก่อน จะชักมือกลับเมื่อเห็นสายตาดุคู่นั้น พร้อมบอกเจตนาของ ตนให้เขาเข้าใจเสียใหม่

“น้าขวัญขา” หนูน้อยโผล่หน้ามองจากด้านหลังจอม ขวัญ

เขาไม่ใช่คนใจร้ายไส้ระกำกับเด็ก เดินเข้าไปอุ้มร่าง อวบขึ้นทั้งตัว ทั้งผิวพรรณและแก้มขาวนั่นดูน่าฟัดใน ความรู้สึก แต่เขามั่นใจว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของตัวเองแน่ ก่อนส่งให้แม่บ้านที่ประจำที่นี่

“โอลิเวียดูแลเด็กให้ที ถ้าร้องก็หาอะไรยัดปากไว้ ส่วน เธอมานี่” เสียงทิ้งท้ายผ่านไรฟัดคว้าข้อมือเล็กให้ตามไป ทางคอกม้า

แรงบีบทำเธอเจ็บไม่น้อย พยายามบิดข้อมือขัดขืนแต่สู้ แรงไม่ได้ พนักงานในฟาร์มม้าต่างพากันมอง แต่ไม่มีใคร กล้ายุ่งแล้วแยกย้ายกันไปคนละทาง
“ฉันเจ็บปล่อยนะคะ” จอมขวัญพยายามบิดมือให้หลุด จากการเกาะกุม แต่ไม่เป็นผล

“ต้องการอะไรว่ามา อยากได้เท่าไหร่”

ร่างหญิงสาวถูกเหวี่ยงไปอีกทางไม่เบานัก สองมือล้วง กระเป๋าสายตามองสำรวจเจ้าหล่อนอีกครั้ง รูปร่างสม สัดส่วนเอวเป็นเอว อกเป็นอกแต่ดูบอบบาง สายตามอง ข้อมือที่แดงนั้น และไม่อยากคิดเวลาผิวขาว ๆ แดงจ้าทั่ว ตัวจะเป็นยังไง

“หมายความว่ายังไงคะ”

“เธอไม่ใช่คนแรกที่เข้ามาบอกเรื่องพวกนี้

“ฉันไม่ใช่สิบแปดมงกุฎ และที่ฉันมาที่นี่เพราะต้องการ รับสิทธิ์เลี้ยงดูหลานเท่านั้นค่ะ เงินคุณฉันไม่ต้องการ” จอมขวัญขึ้นเสียงกลับ

“ทำไมฉันคิดว่าเธอไม่ได้ต้องการแค่นั้น” มาร์ติโน่ขยับ เท้าเข้าใกล้ ท่าทางขู่ฟ่อเป็นลูกแมวกระตุ้นอารมณ์อยาก แกล้งเธอ อยากเล่นกับเหยื่อ

“จะทำอะไรคะ”
“ผู้หญิงเอเชียฉันยังไม่เคยลอง แต่ถ้าได้เธอเป็นคนแรก ก็ยินดี”

วาจาดูหมิ่นอย่างไม่น่าให้อภัยมาพร้อมการตอบกลับ จากร่างกายส่งให้มือสวย ๆ ฟาดลงแก้มสาก

เพี้ยะ

ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดตามแรง รอยแดงบนแก้มบอก ถึงสิ่งที่เธอกระทำลงไป ปลายนิ้วโป้งยกขึ้นเช็ดมุมปาก นัยน์ตาสีเข้มมองดุดันทางคนกล้า อารมณ์โกรธในอก พลุกพล่านจนอยากขยำเธอให้แหลกคามือ จัดการดึงร่าง ของหญิงสาวมาชิดร่างกายตนมองราวจะกินเลือดกินเนื้อ

“กักขฬะ ฉันคุยกับคุณดี ๆ ไม่เห็นต้องพูดจาเหยียด หยามกันแบบนี้” ความโกรธทำให้เธอรักษาสิทธิ์ของผู้ ถูกกระทํา แต่เรือนร่างแข็งแกร่งที่สัมผัสได้นั้นทำให้เธอ ประหม่า พอได้สติอยากตีมือแรง ๆ ที่เผลอกระตุ้นความ โกรธอีกฝ่าย ใจนึกหวาดหวั่นกลัวถูกเขาฆ่าหมกเหมือง

“แรงดีนี่ ถ้าได้เธอสะดีดสะดิ้งบนเตียงคง” เสียงคำราม เข้ม กรามทั้งสองบดเข้าหากันปูดจนเห็นเส้นเลือด ยิ่ง กลิ่นกายหอม ๆ จากกลุ่มผม หรือเป็นเนื้อตัวเธอ จะที่ไหน ก็แล้วแต่ กลิ่นนั้นมันทำให้เขานึกอยากพิสูจน์หาต้นตอ
จอมขวัญกายสั่นกลัว รับรู้ได้ว่าเธอไม่ควรแหย่เสือร้าย!

ด้านหนูน้อยหลังถูกโอลิเวียให้ขนมกินจนอิ่มก็เริ่มร้อง หาน้าสาว เด็กน้อยเวลาห่างจากคนคุ้นเคยนาน ๆ ใน สถานที่แปลกใหม่พลอยทำให้กลัวได้ง่าย และด้วยความ ฉลาดหลักแหลม ที่ถูกจอมขวัญสอนภาษาอังกฤษให้ ตั้งแต่เด็กถูกกำชับให้ใช้ระหว่างที่อยู่ที่นี่

“หนูจะไปหาน้าขวัญค่ะ”

“ตายจริง พูดอังกฤษคล่องเลย ใครเป็นคนสอนกันคะ” คนต่างชาติพอได้เห็นหนูน้อยลูกครึ่งพูดยิ่งทำให้หลงรัก เปิดปากชม ด้วยวัยแค่นี้แต่กลับพูดได้แม้มีบางคำยังพูด ไม่ชัดเจน

“แม่เอมกับน้าขวัญค่ะ” หนูน้อยบอกแล้วส่งผลไม้เข้า ปากเคี้ยวแก้มตุ้ยอีกครั้ง

“ตอนนี้น้าของหนูกำลังคุยธุระกับนายหัว อีกแปบก็มา แล้ว”

“ไม่เอาค่ะ ข้าวต้มมัดจะหาน้าขวัญ”

แพรวาส่ายหน้าเร็ว ๆ ทิ้งของในมือวิ่งหนีออกจากบ้าน ไปตามทางที่จำได้ว่าเห็นจอมขวัญครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
ขณะเดียวกัน จอมขวัญมองหน้าชายหนุ่มขยับถอยห่าง อยู่ใกล้เขาไม่เป็นผลดีเลยสักนิด

“ฉันต้องการตรวจดีเอ็นดี ถ้าหากเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูก ฉัน เธอเตรียมรับผลการโกหกได้เลย” มาร์ตโน่บอก เขาฉลาดพอไม่ตามเกมของพวกที่เข้ามาแบล็คเมล์ และคงไล่พวกหล่อนกลับทันที ไม่เสียเวลาสนทนาเช่น นี้ แต่บางอย่างบอกการเสียเวลาอีกนิดอาจได้อะไรดี ๆ กระชุ่มกระชวยหัวใจก็เป็นได้

“ไม่แฟร์ ฉันแค่คิดว่าคุณเป็นพ่อของแก”