บทที่ 9

ค่ำแล้วตะวันลับขอบฟ้า ข้างนอกมีความมืดเข้ามาปกคุม สองน้าหลานยังนั่งเล่นกันด้านล่าง เปิดการ์ตูนให้หลานดู ในระหว่างที่ตัวเองจัดการปิดประตูบ้านเรียบร้อยตามคํา แนะนำของโอลิเวีย ร่างบางกลับเข้ามาด้านในเห็นหลาน สาวหลับให้ทีวีดูแทน จอมขวัญอุ้มร่างหลานสาวพาขึ้น ห้องพักจัดการห่มผ้าให้ ก่อนจะได้ยินเสียงรถยนต์จอด หน้าบ้านพัก เธอทำใจอยู่นานถึงเปิดประตูออกไปดู

มาร์ติโน่ก้าวขาขึ้นด้านบนก็เห็นจอมขวัญเข้าพอดี สายตาคู่คมนัยน์ตาเป็นประกาย สำรวจร่างบางสวมชุด นอนแนบเนื้อจนร่างกายร้อนรุ่มด้วยความปรารถนา

“มีอะไร” เสียงเข้มถามห้วน

“กลับมาแล้วหรือคะ คุณกินอะไรมาหรือยังให้ฉันอุ่น อาหารไหม” จอมขวัญเดินเข้าใกล้

กรามแกร่งบดหากันแน่น ร่างกายเขากำลังตื่นตัวกับ กลิ่นหอมจากแป้งเด็กที่ติดตัวเธอ กลุ่มผมถูกปล่อยยาว สลวยเน้นรูปหน้ากระจ่างใสไร้การแต่งแต้มชวนมอง อยากจัดการโลมร้นความไร้เดียงเสียตรงนี้

“ไม่ต้อง” ชายหนุ่มบอกเสียงเข้มชักหน้าตึง เดินผ่าน หญิงสาวกลับเข้าห้องนอนตนเอง
จอมขวัญใบหน้างอนง้มองค้อนกลับแล้วเดินลงไปข้าง ล่างเพื่อหยิบน้ำดื่ม

“อุ๊ย!”

จอมขวัญร้องตกใจถอยหลังชิดตู้เย็น มองชายหนุ่มที่มี เพียงกางเกงนอนขายาว อวดเรือนกายกำยำสมบูรณ์ไป ด้วยลอนกล้ามเนื้อนูนแน่น บนร่างกายเขาเหมือนมีมนตร์ สะกดให้เธอไม่อาจละสายตาไปไหน จนเผลอกัดปากเบา

มาร์ติโน่คำรามในคอมองอาการยั่วยวนของเจ้าหล่อน แล้วร้อนรุ่มทั่วกาย ก้าวเท้าเข้าใกล้เจ้าหล่อนจับจ้องแต่วง หน้านั้น

“คุณมาทำอะไรตรงนี้ คิดจะให้ท่าผมหรือไง”

“ฉันมาหยิบน้ำค่ะ และไม่ได้ทำอะไรแบบที่คุณว่าด้วย” เธอว่าแต่กายสาวร้อนสลับหนาวยามถูกนัยน์ตาหิว กระหายจับจ้อง

“แต่ฉันคิดว่าเธอกำลังยั่ว และได้ผลด้วย” มาร์ติโน่ขยับ เข้าประชิดแต่ช้ากว่าเจ้าหล่อน อีกครั้งที่เธอหลบจนไปได้ และทำให้เขาชักหงุดหงิด

“ว้าย!”
จอมขวัญวิ่งขึ้นชั้นสองปิดประตูลงกลอนแล้วแนบหูกับ บานประตูเพื่อฟังเสียง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหยุดหน้าห้อง ร่างบางถอยหลังกลับใจเต้นแรงรัวเมื่อเห็นเงาผ่านร่อง ข้างล่างประตู

“น้าขวัญ”

“น้าอยู่นี่แล้ว” จอมขวัญเดินกลับไปหาหลานสาวบน เตียงพร้อมดวงใจเต้นแรง ส่งเจ้าตัวเล็กเข้านอนก่อนล้ม ตัวลงนอนตาม ดวงตาเปิดขึ้นมองผ่านความมืดนานหลาย นาทีกว่าจะหลับโดยไม่รู้ตัว

ฟ้าใหม่แสงแดดจ้าแต่เช้า อากาศในเหมืองไม่ได้เลวร้าย อย่างคิดกลัว อาจเพราะบ้านพักอยู่ไกลจากตัวโรงงาน และที่นี่ยังมีทั้งฟาร์มม้ารวมไปถึงไร่สวน เธอไม่คิดเลยว่า ของพวกนี้จะอยู่ร่วมกันได้

ครั้งหนึ่งได้อ่านบทสัมภาษณ์ถึงความมหัศจรรย์บนพื้นที่ ดินที่ลอมบาร์ดีครอบครองว่าเป็นแหล่งทองคำไม่ว่าจะขุน เหมือง ทำไร่ เลี้ยงสัตว์มักประสบความสำเร็จทั้งสิ้น ตอน นั้นไม่เชื่อแต่วันนี้เธอเชื่อแล้วหมดใจ ไม่แปลกใจหากจะมี ใครต่อใครต้องการพื้นที่นี้

“สายแล้วทําไมเขายังไม่ตื่นอีกนะ ข้าวต้มมัดเล่นกับพี่ หมีไปก่อนนะคะ เดี๋ยวน้ามา” จอมขวัญบ่นพึมพำ เธอกิน ข้าวเช้ากับหลานเสร็จไปร่วมหนึ่งชั่วโมงแล้ว แต่คนบนห้องยังนอนหลับไม่ลงมาเสียที ร้อนใจคนที่อยาก เคลียร์เรื่องหลาน

“ค่ะ” แพรวาพยักหน้าแล้วหันไปสนใจตุ๊กตาและการ์ตูน ตรงหน้า

จอมขวัญลุกขึ้นเดินขึ้นชั้นสองอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ ใจก็อยากคุยให้รู้เรื่องเธอจะได้รีบกลับไปใช้ชีวิตที่เมือง ไทย หญิงสาวรวบรวมความกล้าอีกครั้ง สูดอากาศหายใจ เข้าปอดเคาะประตูเรียกพร้อมแนบหูฟังความเคลื่อนไหว ด้านใน

“คุณมาร์ติโน่ คุณตื่นได้แล้วค่ะ”

“ไปให้พ้น!”

เสียงตวาดกลับด้วยความหงุดหงิด ร่างหนาล่ำสัน เปลือยอกมีเพียงกางเกงนอนติดตัวขยับพลิกท่านอนคิ้ว ดกขมวดเข้าหากันด้วยความหงุดหงิด

“คุณมาร์ติโน่ สายแล้วนะ ฉันมีเรื่องคุยด้วย”

แต่เธอยังเร้าหรือไม่เลิก แถมหนักข้อ เคาะประตูแรงขึ้น และส่งเสียงดังโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังกระตุกหนวดเสือ
*โรโว้ย! อยากกวนนักใช่ไหม”

มาร์ติโน่ลุกขึ้นนั่งตวัดนัยน์ตาลุกวาบเกรี้ยวกราด ลุก จากเตียงเดินไปกระชากประตูห้องนอนจนเสียงดัง ตาม ด้วยยกร่างบางด้วยแขนข้างเดียวทำราวเธอไม่มีน้ำหนัก ก่อนเหวี่ยงขึ้นบนเตียงนอนคร่อมร่างหญิงสาวด้วยกาย หนัก ตรึงมือไว้เหนือหัว แนบปากร้อนซุกไซซอกคอหอม ไม่สนอาการดิ้นขัดขืนของหล่อน

“อร้าย ปล่อยฉันนะ จะทำอะไรตาบ้า

“ปล้ำคุณให้จมเตียงยังไงละทูนหัว” น้ำเสียงดุดันเอ่ยขึ้น กลิ่นกายหอมตั้งแต่เมื่อคืนทำเขาปั่นป่วน

คนตกในอารมณ์เดือดดาลบวกกับอาการคลั่งค้าง จากเมื่อคืนนั้นยากจะหยุดหากไม่ได้ระบายมันออกมา และคนที่จะโดนหนักคือเธอ ปากร้อนไล่งับเบา ๆ ก่อน กระชากชุดบนกายสาวเผยให้เห็นบราเซียกำลังห่อหุ้ม เต้าอวบขาวทั้งสอง นัยน์ตาระยิบระยับร้อนแรงช้อนสบ สายตาตื่นกลัวคู่นั้น แล้วกระชากติดมือมาด้วยพร้อมกับ คลุกเคล้าลงกับหน้าไม่สนใจเสียงทัดทาน

“อื้อ! อย่านะคะ”

จอมขวัญใช้แรงฮึดสุดท้ายยกขาทั้งสองที่ถูกเขาคร่อม ขึ้นแรง ๆ จนร่างหนาลอยข้ามตัวเธอตกลงข้างเตียงหญิงสาวกำสาบเสื้อที่ขาดวิ่นยกมือตั้งกาด

“โอ๊ย! ฤทธิ์มากนักนะแม่คุณ” มาร์ติโน่ลุกขึ้น ใบหน้า หล่อเหลาบึ้งตึง ตวาดหัวเสีย นึกไม่ถึงว่าจะโดนเล่นงาน เข้าให้

“ฉันสู้คนนะ ลองเข้ามาสิ จะแตะผ่าลูกหมากให้มีลูกไม่ ได้เลยคอยดู” จอมขวัญขู่ฟ่อ ทั้งกลัวและอาย พยายาม ใช้แขนทั้งสองปิดหน้าอกหน้าใจที่โชว์ให้เขายลโฉม

ชายหนุ่มมองเจ้าหล่อนทำท่าจะกระโจนใส่ไม่สนว่าเธอ จะยกมือป้องกาด และเขาคงทำได้สำเร็จหากไม่มีเสียง เล็กเข้ามาขวาง

“น้าขวัญขา เล่นอะไรอยู่คะ ขอข้าวต้มมัดเล่นด้วยคน” หนูน้อยวิ่งเข้ามาแกะขา

จอมขวัญแก้มแดงทั้งอายและโกรธ รีบหยิบชั้นในบน เตียงตามด้วยเสื้อยืดชายหนุ่มมาสวมทับหลวม ๆ แล้ว พาหลานสาวออกไป

“เราไปกันดีกว่า”

มาร์ติโน่มองตามหลัง อารมณ์หงุดหงิดเมื่อครู่ถูกแทนที่ ด้วยความรู้สึกสนุก ริมฝีปากกระตุกยิ้มพอใจมองสภาพ เตียงนอนยับยู่ยี่แล้วพ่นลมหายใจแรง ๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำดับอารมณ์ที่ยังกรุ่น

หนีให้ได้ตลอดรอดฝั่งเถอะทูนหัว ตราบใดที่ยังอยู่ใน อาณาจักรเขา ไม่มีทางที่จะรอดเงื้อมมือไปได้