บทที่ 8

ภายในห้องนั่งเล่น เสียงพูดคุยจากการ์ตูนดังขึ้นพร้อม เสียงหัวเราะก่อนจะเงียบลง หนูน้อยวางพี่หมีลงบนพื้น พรมลุกขึ้นเดินหาจอมขวัญบอกพร้อมลูบท้องน้อย ๆ ของ ตัวเอง

“น้าขวัญ หิวแล้วค่ะ”

“จําตอนที่เราเล่นสวมบทบาทกับแม่เอมได้ไหมคะ” เธอ เลื่อนสายตามองนาฬิกา เธอเองก็ลืมสนิทเลยว่าต้องหา อาหารให้หลานเพราะนี้ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว

“ได้ค่ะ ตอนนั้นน้าขวัญเป็นผู้ช่วยแม่ครัว ส่วนข้าวต้ม มัดเป็นนักชิมอาหาร อร๊อยอร่อย” หนูน้อยทําท่าทาง ประกอบเสียงสดใสดังพร้อมรอยยิ้ม

“ตอนนี้น้าต้องให้หนูเป็นผู้ช่วยแม่ครัวทำได้ไหมคะ”

“ได้ค่ะ แต่ได้ชิมของอร่อย ๆ ไหมคะ”

“แน่นอนค่ะ”

สองน้าหลานเดินหาห้องครัว แต่ต้องเจออุปสรรคคือที่นี่ ไม่เหมือนเมืองไทย อาหารต่างชาติบางอย่างถูกดัดแปลง วัตถุดิบพอทดแทนกันได้
ข้าวผัดกุ้งตัวโตส่งกลิ่นหอมพร้อมไข่ดาวฟองใหญ่ แครอท ถั่วลั่นเตาถูกผสมกันเป็นเมนูง่าย ๆ ด้วย จานเซ รามิกขนาดเล็กถูกส่งให้หนูน้อยชิม

กลิ่นอาหารลอยไปถึงสองป้าหลานที่กําลังนั่งล้างผัก

ด้านนอกให้มองหน้ากัน “กลิ่นหอมอะไรป้า หรือเผลอทําอาหารทิ้งไว้” แวนญาทิ้ง

ผักในมือลุกขึ้นเดินไปดูห้องครัวเห็นหญิงสาวเอเชียกำลัง

หัวเราะสนุกทําราวกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้าน

“อร๊อย อร่อยค่ะ” หนูน้อยบอกเสียงสดใสรับจานข้าวผัด ของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องครัวไปนั่งกินในห้องเดิม

“คุณทำอะไร ใครให้ใช้ห้องครัวไม่ทราบ” แวนญาถาม น้ำเสียงไม่พอใจ หล่อนไม่ชอบตั้งแต่ที่นายหัวถูกยัด เหยียดเป็นพ่อของเด็กคนนั้น ตนไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด

“หลานฉันหิว เลยถือวิสาสะท่าอาหาร แต่เสร็จแล้วค่ะ คุณจะกินด้วยกันไหมคะ” จอมขวัญถามส่งยิ้มให้แต่อีก ฝ่ายไม่รับตอบ ดวงตาและสีหน้าเยาะเย้ยแสดงออกไม่ ชอบเธอชัดเจน

“ไม่ ฉันไม่ชอบอาหารไทย”
“ตายจริงหลานคนนี้ ต้องขอโทษแทนแวนญาด้วยนะ คะ” โอลิเวียเข้ามาขอโทษแทนหลานที่แสดงกิริยาเสีย มารยาท

“ขอโทษทำไม หนูไม่ชอบจริง ๆ ทั้งอาหารและคน!”

“ไป ๆ ออกไปเอาผักเข้ามาเก็บ

แวนญางอขืนตัวไม่ยอมขยับแต่ก็สู้แรงไม่ไหวจึงยอม เดินออกไปโดยดี โอลีเวียหันมองจอมขวัญสีหน้าอ่อนอก อ่อนใจ

“อย่าถือสาเธอเลยนะคะ”

“ไม่หรอกค่ะ พวกเราเป็นอย่างเธอว่าจริง ๆ ต้องขอโทษ ด้วยนะคะที่ใช้ห้องครัว”

“โธ่” โอลิเวียครางแล้วเปลี่ยนเรื่องคุย “แล้วคุณทำอะไร คะ ดูน่ากิน แถมกลิ่นหอมด้วยค่ะ”

“ข้าวผัดกุ้งค่ะ เมนูง่าย ๆ คนไทยชอบทำ ฉันทำไว้เยอะ เลยค่ะ ถ้าหิวมาตักกินได้นะคะ ” เธอบอกด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณนะคะ”
“ฉันมีเรื่องจะถามค่ะ คุณมาร์ติโน่เป็นคนยังไงหรือคะ” ถามเพราะอยากรู้เรื่องอีกฝ่าย เพราะคำขู่นั้นรบกวน จิตใจไม่น้อย

“นายหัวเป็นคนดีค่ะ ถึงจะดูนิสัยเย็นชาแต่ใจดีกับคน งานในเหมือง และชอบเด็กมากด้วยค่ะ”

“แล้วเรื่องผู้หญิงล่ะคะ หมายถึงบนอินเตอร์เน็ตบอกว่า เขาโสด จริงไหมคะ

“นายหัวยังไม่ได้แต่งงานค่ะและโสด ส่วนเรื่องผู้หญิงอื่น ๆ เป็นธรรมดาของผู้ชายโสดค่ะ นายหัวไม่ใช่คนไร้ความ รับผิดชอบหากหนูน้อยคนนี้เป็นลูกสาวจริง ๆ นายหัวจะ เลี้ยงดูอย่างดีเลยค่ะ”

ดีจัง ไม่สิ ไม่ดี! เธอมาที่นี่เพราะต้องการสิทธิ์เลี้ยงดู

“ว่าแต่เขาจะกลับบ้านตอนไหนคะ ขวัญจะได้คุยเรื่อง

ตรวจดีเอ็นเอ

“เรื่องนี้บอกไม่ได้ค่ะ บางวันก็นอนค้างที่เหมืองเลย ป้า ว่าคุณอย่ารอเลยค่ะ”

“แล้วโอลิเวียพักที่ไหนคะ”
“ที่นี่มีบ้านคนงานอยู่ข้างใน พวกเราจะพักที่นั่นค่ะ คุณ เป็นคนเอเชียเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรกป่าแนะนำให้อยู่ในบ้าน เดินเล่นแถวนี้ดีกว่าค่ะ ที่นี่คนงานกลัดมันเดี๋ยวจะเกิด เรื่องเปล่า ๆ”

พอได้รับคำเตือน เธอเลือกทำตามและเชื่อฟังกลางวัน อยู่ในบ้าน และพาหนูน้อยออกมาเดินเล่นข้างนอก ตอน เย็นก็รอมาร์ติโนกลับบ้านจนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นเงาอีก ฝ่ายกลับบ้าน เธอเองก็ไม่กล้าออกไปตามหา เลยทำ กับข้าวกินกันง่าย ๆ สองน้าหลาน

“ป้าไปทำดีด้วยทำไม ฉันไม่ชอบขี้หน้าเลย” แวนญา สะบัดหน้างอ

“คุณเขาเป็นแขกของนายหัว หรือแกอยากโดนไล่ออก”

โอลิเวียมองตามหลานไม่รู้จงเกลียดจงชังอะไรหนักหนา ถึงได้แสดงกิริยาเช่นนั้นออกมา

จอมขวัญนั่งกินข้าวกับหลานที่เดิม เธอแทบไม่ได้ไป ไหนส่วนหนึ่งกลัวคลาดมารติโน่ ก่อนจะสะดุดสายตาเข้า กับชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาพอดี ร่างบางลุกขึ้นเดินไปหา

“สวัสดีค่ะ เจ้านายคุณจะกลับเมื่อไหร่คะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเขา

“ตอนนี้เจ้านายไม่ว่างครับ ผมว่าคุณรออยู่ที่บ้านดีกว่า” ออสตินบอกเสร็จรีบเดินออกจากบ้าน

หญิงสาวมองตามยังไม่ทันได้ถามมากความ “เจ้านายกับ ลูกน้องเป็นเหมือนกันหมดสินะ ไม่บอกให้เข้าใจจะให้คิด เองเออเองหรือไง”

มาร์ติโน่กระตุกยิ้มมองภาพจากกล้องวงจรปิดหน้าจอมือ ถือ เห็นทุกอิริยาบถของเจ้าหล่อน ดวงตาอัดแน่นไปด้วย ไฟปรารถนา ในเมื่อเธออยากเป็นหนูวิ่งมาตกหลุมพราง เขายินดีสนองจับกินให้จมเขี้ยว!