บทที่ 2

“คุณน้าขา ตามข้าวต้มมัดมาค่ะ” หนูน้อยจับนิ้วชี้คนเป็น น้าพาเข้าข้างในตามที่มารดาสั่ง ความจริงบ้านของพวก เธออยู่บนพื้นที่เดียวกันแต่ปลูกคนละหลังเพราะตนต้อง ทํางานดึก

“พี่เอมยังไม่เลิกตามหาผู้ชายคนนั้นอีกเหรอ”

จอมขวัญบ่น หลังเห็นรายชื่อของคนที่ชื่อมาร์ติโน่วาง เรียงบนโต๊ะพอหยิบรายชื่อผู้ชายทั้งหมดขึ้นมาดูก็มีทั้งมี รูปและชื่อ ก่อนจะสะดุดสายตาเข้ากับคน ๆ หนึ่ง มาร์ติ โน่ ลอมบาร์ดี รูปภาพขนาดไม่ใหญ่แต่ไม่เล็กกำลังดี ดู เด่นจนเธอเผลอให้ความสนใจมองพิจารณาเป็นพิเศษ ใบหน้าคมสัน นัยน์ตาดุดัน ริมฝีปากได้รูป เครื่องหน้าที่ ลงตัวสะกดเธอให้อ่านประวัติของเขาอย่างละเอียด คำว่า โสดทำให้เธอใจเต้นแรง แต่พอคิดว่าอีกฝ่ายอาจเป็นพ่อ ของหลาน เสียงหัวใจนั้นแผ่วลง

“ยังไงเขาก็เป็นพ่อของหลานเธอ”

“คุณพ่อเหรอคะ ข้าวต้มมัดมีพ่อด้วยเหรอ” หนูน้อยที่นั่ง เล่นในห้องรับแขกโผล่หน้าออกมาถามเสียงสดใสแล้ว เดินเข้ามาใกล้

“เห็นไหมคะ หลานขวัญได้ยินแล้ว”
“คุณพ่อหน้าตายังไงคะ เหมือนพี่หมีไหม” หนูน้อยชู ตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลที่เธอซื้อให้เมื่อต้นเดือนขึ้นท่าตื่นตาตื่น ใจอยากเห็น

“โธ่ หลานน้า” จอมขวัญย่อตัวลงนั่งยอง ๆ มองผู้เป็น หลานด้วยความสงสาร ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง อุ้มร่างแพร วากลับเข้าห้องนั่งเล่น

“มีการบ้านให้น้าสอนไหมคะ”

เสียงสอนการบ้านที่ติดเล่นมากกว่าจริงจังดังจากห้อง นั่งเล่น จอมใจปิดปากไอจนหน้าแดง ก่อนก้มมองมือเห็น เลือดสีแดงฉาน หล่อนรีบล้างออกโดยเร็วแล้วหยิบยา ระงับอาการปวด

อาทิตย์ก่อนอาการป่วยที่เป็นรุนแรงจนไม่ได้สตินาน ทีเดียว ก่อนจะรู้ว่าตัวเองเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะ สุดท้าย อาจอยู่ได้อีกไม่ถึงเดือน เพราะแบบนี้ถึงอยากหา ตัวพ่อของลูกให้พบก่อนที่เธอจะตายจากไป แต่ยิ่งตาม หากลับไม่พบชายที่เป็นพ่อของลูก

“ขวัญกินข้าวที่นี่เลยไหม” จอมใจบังคับเสียงตัวเองไม่ ให้สั่น

“กินค่ะ ไม่น่าถามเลยเนาะ” คนเป็นน้องหันไปพูดเล่นกับหลาน
“พูดอะไรฉันได้ยินนะ” เสียงดุที่ลอยมาทำให้สองน้า หลานหัวเราะให้กัน

“คิกคิก น้าขวัญถูกดุ” แพรวาชอบใจก่อนถูกผู้เป็นน้า ปล้าหอมแก้มจนร้องลั่น

ค่ำวันนั้นท่ามกลางเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ถูกแทนที่ ด้วยน้ำตาและการสูญเสีย อาการป่วยของจอมใจเลวร้าย และกัดกินเธอมานานเกินไป ความเสียใจโศกเศร้าแผ่ กระจาย จอมขวัญนั่งร้องไห้ด้านหน้าห้องฉุกเฉิน หัวใจ เธอปวดร้าวหลังรู้ว่าพี่เธอป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ระยะสุดท้าย

ในใจร้องแต่ขอโทษเพราะเป็นความผิดของตัวเองที่ ไม่ดูแลหล่อนให้ดีพอ ไม่สังเกตอาการผิดปกติ เสียง พยาบาลวิ่งวุ่นเข้าออกก่อนจะเงียบลงพร้อมน้ำตาไหลริน กอดร่างหลานแน่น

“คุณน้าขา ทำไมคุณแม่เข้าไปนานจังเลยคะ” แพรวา ถามปนสะอื้น ความเป็นเด็กที่เห็นผู้ใหญ่ร้องไห้ก็ร้องตาม อย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

“อีก อีกเดี๋ยวแม่ก็ออกมาแล้วจ้ะ แม่หนูต้องปลอดภัย” เธอปลอบหลานและปลอบตัวเอง ทุกอย่างต้องผ่านไป ด้วย แม้จะยากเหลือเกิน
ร่างระหงลุกขึ้นภาวนาให้หมอบอกข่าวดี “ญาติคนไข้คะ คนไข้มีอะไรอยากสั่งเสียเชิญด้านในได้เลยครับ

จอมขวัญทรุดลงพื้นร้องไห้ ก่อนจับจูงหลานสาวที่ สะอื้นไม่ต่างกันเข้าไปด้านใน สภาพของพี่สาวตัวขาวซีด ใบหน้าคล่ำสายตาเหม่อ ริมฝีปากเขียวน่าสงสารจับใจ

“ขวัญ พี่ฝากดูแลลูกด้วย” เสียงแหบพร่าโรยราบอกน้อง

สาว

“ค่ะ ขวัญจะดูแลหลานให้ดีที่สุด” จอมขวัญสัญญาทั้ง น้ำตา พร้อมอุ้มร่างหลานขึ้นนั่งบนเตียง แพรวาพอได้เห็น แม่ก็ร้องไห้เสียงดัง

“ข้าวต้มมัด ลูกสาวของแม่ต้องเข้มแข็ง อย่าดื้อให้คุณ น้าเหนื่อย แม่ไม่มีโอกาสดูหนูโต แต่แม่รักหนูนะ”

“อือ แม่อย่าทิ้งข้าวต้มมัดไป ฮือ” หนูน้อยร้องไห้เสียงดัง กอดร่างบนเตียงสะอื้น โดยที่คำขอของเธอไม่สัมฤทธิ์ผล แต่ยังเฝ้าพูดย้ำ ๆ

ภาพบีบหัวใจทำให้จอมขวัญหันมองทางอื่นสะอื้นไห้

“ขวัญ พี่อยากให้เธอตามหาพ่อของหลาน พี่อยากให้ลูก เจอหน้าพ่อ ส่วนขวัญอยากจัดการยังไง พี่อยู่ข้างขวัญเสมอ”

สิ้นเสียงคำปรารถนาสุดท้ายและสั่งลา มือที่ไร้เรี่ยวแรง ทิ้งน้ำหนักลงพร้อมเปลือกตาปิดสนิท เสียงร้องไห้ดังขึ้น อีกครั้งพร้อมพยาบาลเข้ามาประคองทั้งคู่ออกไปด้าน นอก น้อย | การสูญเสียที่ไม่ได้ตั้งตัวสร้างความปวดร้าวในใจไม่