ตอนที่ 12 ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย

ตอนที่ 12 ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย

ใบหน้าของเจิ้งเห่าสับสนและถามเธออย่างสงสัย “ช่วยพูด

เรื่องอะไร?”

“ไม่ใช่เธอเหรอ ที่ช่วยฉันพูดกับพ่อบ้านเหรอว่า ให้ฉัน ยูนิฟอร์มใหม่สองชุด?”

เซี่ยชีหวั่นถามเขาอีกครั้งและเขาก็เกาหัวตัวเอง เขาเป็นคน ซื่อสัตย์มากคนหนึ่ง เขาส่ายหน้าและพูด “ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่ เธอพูด และฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับน้าเลยด้วย เธอเข้าใจผิด แล้วแน่ๆ”

เซี่ย หวั่นรู้ว่าเขาไม่ใช่คนโกหก และอดไม่ได้ที่จะสงสัย แล้ว ไม่งั้นจะเป็นใครไปได้?

นอกจากเขา ใครจะสามารถเปลี่ยนความคิดของพ่อบ้านได้ นอกจากคนนามสกุลเย?

เป็นไปไม่ได้ นามสกุลเยว่ไม่มีทางจะเห็นอกเห็นใจอะไรแบบ นี้ ถ้าเขามีความเมตตาสักนิด เขาจะไม่ยืนดูฟางลี่น่าตีเธอโดย ไม่พูดอะไรเลยสักคำ

เธอยิ้มและพูดกับเจิ้งเห่าอย่างอ่อนโยน “เช่นนั้นฉันก็ขอบคุณ เธอ เธอช่วยให้ฉันได้งานเย็บปักแล้ว”
เธอยิ้มและทําให้ใบหน้าของเจิ้งเห่าแดงทันทีและทำให้เขา ไม่กล้ามองหน้าเธอ

เขาหัวเราะและพูดว่าไม่เป็นไร คิดจะกล่าวลา และมองไปยัง ด้านหลังของเธอราวกับว่าตัดสินใจที่จะไปหาพ่อบ้านแล้ว

เจิ้งเห่าดึงพ่อบ้านออกมาจากกลุ่มสาวใช้และกระซิบ “น้า!”

จ้าวเทียนอั้ยผู้ที่ไวต่อการได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะใช้สายตา มองไปที่เขา

“น้า ฉันมีเรื่องปรึกษาน้าเรื่องหนึ่ง”

“พูดมา”

“หลังจากนี้เป็นไปได้ไหมที่จะให้พนักงานรักษาความ

ปลอดภัยและพนักงานและสาวใช้มากินข้าวด้วยกัน?” น้ำเสียง ของเขาเบาลงอีกครั้ง

“ทำไม?”

“ฉัน…” เจิ้งเห่าพูดไม่จบ หน้าของเขาก็เริ่มแดง และทำให้พ่อ บ้านเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไปชอบใครมา?” แม่บ้านถามด้วยท่าทางนิ่งๆ น้องสาวของ เขาขอร้องให้เขาช่วยหาภรรยาให้เจิ้งเห่า ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่วันนี้กลับแสดงท่าทีเช่นนี้ เขาเป็นเช่นนี้ก็ ทําให้น้ามีความสุข น้ำเสียงเขาก็จริงจังขึ้น

“น้า เบาหน่อย ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย ฉันยังไม่อยากพูด คุณตกลงในข้อเสนอของฉันให้โอกาสฉัน รอดูท่าทีก่อนแล้ว เดี๋ยวฉันจะบอกคุณแน่นอน”

จ้าวเทียนอัยเช็ดโต๊ะอาหารยุโรปไปด้วยและฟังการสนทนา ของพวกเขาไปด้วย

เธอมองใบหน้าของตัวเองด้วยพื้นผิวของโต๊ะ และคิดว่าคนที่ เจิ้งเห่าชอบคงจะไม่ใช่เธอหรอกนะ?

แม้ว่าจะมีใครดูถูกเธอ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรที่จะมีคน มาชื่นชมเธอ

“เธอกลับไปก่อน!” พ่อบ้านพูดเสียงต่ำ

หลังจากที่เซี่ยชีหวั่นเปลี่ยนชุดมาแล้ว ความดีใจของพ่อบ้าน ก็ยังไม่หายไปและไม่ได้เลวร้ายอะไรกับเธอ

ในเวลาอาหารกลางวัน เขาได้เลือกเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยสองคนและพนักงานอื่นๆทั้งหมดมากินข้าวกับสาวใช้

จ้าวเทียนอั้ยคิดในใจ ดูๆแล้วเจิ้งเห่ามีอิทธิพลต่อพ่อบ้า นมากๆและพ่อบ้านยังมีอิทธิพลต่อคนผู้ที่จะขึ้นหรือจะลงอีกด้วย และถ้าฉันจะมีความไม่ชัดเจนกับเขา

เธอเหลือบมองเจิ้งเห่าอย่างเงียบๆ และก็รู้สึกว่าเขาได้มอง มาทางเธอเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงถือจานข้าวและเดินบิดเอวและ สะโพกไปทางเขา

แต่กลับคาดไม่ถึงว่า มองเห็นที่นั่งตรงนี้ของเธอว่าง เจิ้งเห่าก็ เดินมาจากอีกด้านหนึ่งและนั่งที่ตำแหน่งเดิมของเธอ

ทันทีที่เจิ้งเห่านั่งลง ก็พูดกับเซียชีหวั่นว่า “อาหารบ้านเย่ของ เราเธอคุ้นชินหรือยัง?”

เซีย หวั่นยิ้มหยักหน้าเบาๆและพูด “ชินมากๆ”

เจิ้งเห่าหยิบตะเกียบมาคู่หนึ่งและคีบหมูผัดมะระให้กับเซี่ย หวั่นและยังอธิบายอย่างตั้งใจ “มะระขมช่วยลดความร้อนใน ร่างกาย ฉันชอบกินตั้งแต่เด็กๆ ช่วงนี้อากาศร้อน เธอกินเยอะๆ นะ”

จ้าวเทียนอั๊ยเดินไปด้านหน้าอย่างอับอาย รู้สึกราวกับมีคนมา ตบหน้าเธอ เมื่อเห็นรอยยิ้มของเซี่ยชีหวั่นเธอก็รู้สึกเกลียดชัง และดุด่าเธอภายในใจเป็นหมื่นๆครั้ง