#ตอนที่ 9 สนใจ

ตอนที่ 9 สนใจ

“ขอบคุณ! ต้องขอบคุณคุณจริงๆ คุณไห่” เซี่ย หวั่นเอ่ยออก มาอย่างจริงใจ

ในมุมของไหลี่หมิน เซี่ยซีหวั่นอยู่ที่ตระกูลเย่ สำหรับเขานั้น มีแต่ได้กับได้ แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะเอ่ยปากหว่านล้อมให้เธอ ยอมแพ้ สําหรับเขาแล้ว ช่างเป็นเรื่องที่เขาเองก็นึกไม่ถึงเลย เหมือนกัน

ห้องแต่งตัวของเย่เชินหลินถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มีสองผู้เชี่ยวชาญคอยจัดการควบคุมอยู่

คนที่เข้ากะวันนี้เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆที่หวีผมมาอย่าง เนี้ยบ เขาแต่งกายเหมือนกับกลุ่มการ์ดพวกนั้น ด้วยเสื้อเชิ้ตสี ขาวกับกางเกงขายาวสีดำ

เซี่ยชีหวั่นเดินเข้าไปบอกวัตถุประสงค์ของการมาตาม มารยาท เด็กหนุ่มก็รีบทักทายไหลี่หมิน “คุณไห่ สวัสดีครับ! เชิญด้านในครับ!”

ไหลี่หมินพยักหน้ารับทราบ ก้าวเดินเข้าไปในห้องอย่าง เงียบๆ เซียชีหวั่นก็รออยู่ด้านนอก

“เธอแซ่เซียใช่มั้ย? ฉันแซ่เจิ้ง เรียกฉันว่าเจิ้งเห่า” เด็กหนุ่มพูดกับเซี่ยซีหวั่นอย่างกระตือรือร้น

“สวัสดี! ” เซี้ย หวั่นทักกลับไปพร้อมกับอมยิ้มออกมาเล็ก

น้อย

“เธอจําฉันไม่ได้หรอ? เฮ้อ คิดเอาไว้ไม่มีผิดว่าความจำของ คนสวยจะมีอย่างจำกัด โดยเฉพาะกับผู้ชายต่ำต้อยไม่มีอะไร ดีอย่างฉัน ตอนที่เธอสัมภาษณ์ ฉันยืนอยู่ด้านในคอยตะโกน จัดระเบียบอยู่น่ะ”

“แต่เธอจำฉันไม่ได้มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เธอรู้มั้ย? ว่า ตั้งแต่เธอเข้ามานั้น หลังจากพวกการ์ดเลิกงานแล้วคนที่พวก เค้าจะเอ่ยถึง ากที่สุดก็คือเธอ พูดกันว่าเธอเป็นเทพธิดาที่มา จากเทพนิยาย และแน่นอนว่าสิ่งที่พวกเขาพูดกันมันไม่ได้เกิน ไปแม้แต่น้อย”

“คุณเซี่ยคนสวย ผมเป็นหลานชายของท่านพ่อบ้าน ถ้ามีใคร รังแกคุณ บอกผมมาได้เลยนะ ผมจะไปบอกคุณลุงของผมให้ เอง”

ในขณะที่เซี่ยชีหวั่นกำลังรอไห่ลี่หมินออกมานั้น ในสมองก็ เอาแต่ขบคิดว่าจะเอายังไงเรื่องของชุดของตัวเองดี

ได้ยินเด็กหนุ่มเอ่ยคุยว่าตนเองนั้นคุ้นเคยกับที่นี่ดี ก็เอ่ยกับ เขาออกมาเบาๆ “ฉันยังมีเรื่องเรื่องหนึ่งที่อยากรบกวนให้คุณ ช่วยหน่อย ชุดของฉันมันพัง เลยอยากจะยืมเข็มกับด้ายสัก หน่อย แต่ฉันไม่รู้จักใครเลยสักคน
“เข็มกับด้วยหรอ? เรื่องเล็ก อยากได้เท่าไหร่ฉันก็เอามาให้ ได้หมด ฉันจะรับหน้าที่นี้ไว้เอง หลังจากเลิกงานแล้วฉันจะส่ง ไปให้เธอ” เจิ้งเห่าตบอกแล้วเอ่ยอย่างมั่นใจ

เจิ้งเห่าเพิ่งจะเอ่ยจบ ไหลี่หมินก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินออกมา จากห้องแล้ว

เขาเอ่ยถามเซี่ยชีหวั่นเสียงต่ำ “เป็นยังไงบ้าง? เข้ากับฉัน

มั้ย?”

เซี่ยชีหวั่นคิดคำนวณอย่างถี่ถ้วนครู่นึง เขาเลือกเสื้อผ้าได้ ดีจริงๆ ด้านบนเป็นเสื้อยืด ส่วนด้านล่างก็เป็นกางเกงยีนส์ ใส่ แบบนี้ก็จะดูพอดีตัวแล้ว

รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ค่อนข้างผอม การแต่งตัวแบบนี้ทำให้ มีเสน่ห์แบบผู้ชายเสเพลจริงๆ

เซี่ยซีหวั่นเอ่ยชมออกมาด้วยใจจริง “เหมาะมากๆเลยค่ะ พวก เธอจะต้องคิดว่าคุณหล่อมากๆเลยค่ะ”

ไหลี่หมินหัวเราะออกมาเบาๆ เอ่ยถามเสียงเรียบ “พวกเธอ หรอ? แล้วเธอล่ะคิดว่ายังไง?”

เซี่ยชีหวั่นคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามออกมาแบบนี้ แล้วในแววตา ของเขายังมีการหยอกล้อเย้าแหย่ เสี่ยวจุนก็เคยมองเธอด้วย สายตาแบบนี้ มันทำให้อยู่ดีๆภายในใจของเธอก็รู้สึกสับสนขึ้น มา
ปิดซ่อนอารมณ์ความรู้สึกของตน เธอหัวเราะแห้งๆออกมา

“คุณไห่ เชิญค่ะ ตอนนี้คุณเย่กำลังรอคุณอยู่นะคะ”

ไหลี่หมินที่นิ่งๆชอบเก็บตัวมักจะชอบเอาตัวเองเป็นใหญ่อยู่ เสมอ ยังไม่เคยมีความรู้สึกสนใจที่รุนแรงกับผู้หญิงคนไหนที่ ชัดเจนจริงๆแบบนี้เลยสักคน

เขาเป็นเลขานุการของประธานหอการค้าแห่งมณฑล ก็เหมือ นกับเย่เชินหลินอย่างนั้น ในอนาคตอันใกล้นี้เกรงว่าจะต้องนั่ง ตำแหน่งประธานหอการค้าเมือง คิดพิจารณาเพื่ออนาคตอัน ใกล้นี้ แต่ไม่เหมาะกับการหาผู้หญิงอย่างเซีย หวั่นมาเป็นคู่

ชีวิตของเขา

เขาหุบยิ้มลง แล้วเดินหน้าออกไป เซี่ย หวั่นเลยต้องรีบเดิน

ตามเขาไปให้ทัน

กลับมาถึงโต๊ะอาหาร ชายทั้งสองก็พูดกันเพียงไม่กี่คํา แล้ว

กินอาหารกันต่อ

ฟางลีน่านั้นเนื่องจากเพิ่งโดนท่านพ่อบ้านต่อว่าไป ยังคง สนใจความเสียใจของตน ไม่ได้คิดหาวิธีจัดการกับเซียชีหวั่ นอีก

หลังจากผ่านมื้อเที่ยงไปแล้วเย่เชินหลินและไหลี่หมินออก จากบ้านตระกูลเย่ เหล่าสาวใช้ยังคงทำงานกันต่อไป

นอกจากเซี่ยชีหวั่นแล้ว คนอื่นๆที่จริงแล้วก็ไม่ได้เหนื่อยมาก

งานบ้านที่ท่านพ่อบ้านสั่งให้เธอไปท่าเกือบจะทําไม่เสร็จ ฟาง ลีน่าก็ยังคงพูดกัดแดกดันเธออย่างต่อเนื่อง ซุนเหมิงเหมิงกับ จ้าวเทียนอั้ยก็ยืนข้างๆคอยสนับสนุนกัน

“อุ้ย พวกเธอไม่เห็นหรอว่าหล่อนยิ้มให้กับคุณไห่ด้วยล่ะ ร้าน จริงๆ น่าเสียดายที่คนอื่นทำราวกับมองไม่เห็นซะอย่างนั้น” จ้าวเทียนอั้ยเอ่ยคุยกับฟางลีน่า

“ใช่แล้ว แล้วยังตั้งใจล้มทับบนร่างของคนอื่นอีก เรื่องน่าอาย ที่เธอทําออกไป ฉันเห็นแล้วรับไม่ได้เลยจริงๆ” ฟางลื่น่ายักคิ้ว หลิ่วตา

เซีย หวั่นก้มหน้าลง เอาเสื้อผ้าสกปรกจากตึกใหญ่มาแยก

ต่อ

เสื้อผ้าทั้งหมดของเย่เชินหลินจะต้องใช้มือซักเท่านั้น เธอเอา เสื้อผ้าที่แยกเสร็จแล้วมายังห้องซักรีด

หลิวเสี่ยวเจียวตามเธอมา ปลอบเธอเบาๆ “ชีหวั่น เธอไม่ต้อง ไปสนใจที่พวกเขาพูดหรอกนะ พวกเขาอิจฉาเธอ ฉันคิดว่านะ สายตาที่คุณเย่และคุณไห่ที่มองเธอ ดูชอบเธอกันทั้งนั้น เธอ อดทนอีกไม่นาน หลังจากนั้นเธอก็จะกลายเป็นคุณผู้หญิงของ ตระกูลเย่ พวกเขาก็จะต้องฟังคําสั่งของเธอ”

เซีย หวั่นอมยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดออกมา “ฉันไม่กล้าหวังสูงขนาดนั้นหรอก และฉันก็รู้ความสามารถของตัวเองดี ฉันเพียง อยากจะทํางานที่นี่อย่างซื่อสัตย์ต่อไป เธอไปทาธุระของเธอ เถอะ อย่ามาเป็นศัตรูอีกของพวกนั้นเพราะฉันเลย”

“ไม่เป็นไร ฉันอยู่ซักเป็นเพื่อนเธอเอง แย่สุดก็แค่โดนท่านพ่อ บ้านด่าสักยกเอง”

ไม่ว่าเซี่ยชีหวั่นจะพูดยังไง หลิวเสี่ยวเจียวก็ยืนยันที่จะซักผ้า

พวกนี้กับเธอจนเสร็จ

พวกสาวใช้กินข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว ท่านพ่อบ้านก็บอกให้ พวกเธอกลับไปพักผ่อนได้ เซี่ย หรั่นเอาเศษผ้าเหล่านั้นไป วางไว้ในบ้านเงียบๆ แล้วเริ่มเช็ดถูพื้นในห้องโถง

เจิ้งเห่ากับช่างตัดเสื้อเอาเข็มกับด้ายมาจำนวนหนึ่งเอาไปส่ง ให้เธอ แล้วทั้งสองคนก็พูดคุยเรื่อยเปื่อยกันไม่กี่ประโยค เพื่อ ที่จะทิ้งให้เซีย หวั่นประทับใจ แต่อยู่เพียงไม่นานก็กลับไป

หลายวันมานี้เซี่ยยีหรี่นต้องตื่นก่อนใคร แต่ก็นอนดึกกว่าใคร เพื่อน ในทุกๆวันต้องทำงานหนักกว่าทุกคน มันเหนื่อยทั้งกาย ทั้งใจไปหมด เธอเช็ดพื้นไปพลาง พร้อมทั้งหาวออกมาอย่าง กลั้นไม่อยู่

“แอบขี้เกียจอยู่ตรงนี้นี่เอง?” เธอที่กำลังอ้าปาก ในตอนที่เธอ เอามือมาปิดปากนั้น ก็มีเสียงเย็นถามออกมาจากทางด้านหลัง ทำให้เธอสะดุ้งตกใจออกมา
หันกลับไปมอง ก็พบเย่เชินหลินที่กำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋า กางเกงอยู่ ก้มมองลงมาจนเกือบแนบชิดกับใบหน้าของเธอ….