ตอนที่ 8 สาวใช้ธรรมดาทั่วๆไป

ตอนที่ 8 สาวใช้ธรรมดาทั่วๆไป

ใช้โอกาสที่เย่เชินหลินพูดคำนั้นออกมา ไหลี่หมินหันมา สื่อสารทางสายตากับเธอครู่หนึ่ง ก็ยิ้มออกมาอย่างสดใสทันที แล้วหลีกเลี่ยงหัวข้อบทสนทนาที่ทำให้เซีย หวั่นอึดอัดใจ

“ฉันคิดว่าเฉินผีป่าชามนี้ต้มได้รสชาติไม่เลวเลย “ เขาเอ่ยจบ ก็เอียงคอถามเซี่ยซีหวั่นออกไป “ขอรบกวนให้ช่วยเสิร์ฟให้ฉัน อีกนิดได้หรือเปล่า?”

ทุกสายตาที่ปะทะกันระหว่างเขาและเซี่ย หวั่น เย่เชินหลิน ล้วนมองได้อย่างชัดเจน บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มตาม มารยาทอย่างที่เจ้าของบ้านต้องมีมาตั้งแต่ต้น มองดูนิ่งสงบ มาก

ฟางลี่น่าคิดว่าสายตาที่เซียชีหวั่นมองไหลี่หมินมันไม่ถูกต้อง เป็นใครก็คิดอยากจะล่อลวงเขาไปเสียหมด

คุณชายใหญ่ก็จะรู้สึกไม่พอใจที่หล่อนจู่โจมเกินไป ถ้า คุณชายใหญ่พบว่าหล่อนพยายามจะยั่วยวนแขก ถ้าเป็น อย่างนั้นหล่อนก็ต้องโดนไล่ออกใช่หรือเปล่า?

คิดมาจนถึงตรงนี้ เธอเพิ่งมองเซี่ยชีหวั่นตอนที่เติมอาหาร ชามเล็กๆให้ไหลี่หมินเสร็จแล้วยกออกไปแล้ว เธอก็ยืดเท้า ออกไปดักขาของเซีย หรั่นเอาไว้
เซี่ยซีหวั่นแต่เดิมก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เพียงเธอ ประคองชามอาหารแล้วเดินเข้าไปก็กลับล้มลงไปบนร่างของ ไหลี่หมิน…..

มือไวของเย่เชินหลินคว้าเอาไว้ได้ทัน เพียงสองวิต่อมาเขาก็ ดึงกลับไป

ไหลี่หมินก็ทําไม่ต่างจากเขา ได้ยื่นมือออกไปคว้าอย่าง

รวดเร็วเช่นเดียวกัน

ก็เป็นแบบนี้ แต่ไม่มีใครยังเซีย หวั่นไว้ได้สักคน มือว่างของ เธอก็คว้าโต๊ะตามสัญชาตญาณ อาหารในมือรวมถึงน้ำซุปก็ หกเลอะทั่วทั้งเสื้อสีฟ้าของไหลี่หมิน

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ !” เ ย ห นรีบเอ่ยขอโทษอย่าง ทันที แล้วรีบหยิบทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะออกมาแล้วยื่นให้เขาอย่าง รวดเร็ว

ตำาแหน่งที่อาหารหกลงไปมันไม่เหมาะให้เธอใช้มือลงไปเช็ด ให้เลย จึงทําได้เพียงรบกวนให้เขาเช็ดด้วยตัวเอง

ไหลี่หมินพูดบอกไม่เป็นไรไปพลาง รับทิชชู่ที่เธอส่งมาให้ไป พลางจนเช็ดไปได้สองรอบจนเรียบร้อย

เย่เชินหลินยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เพียงเอ่ยคําขอโทษ ออกมาเบาๆ “เธอเป็นสาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่ อาจจะซุ่มซ่ามไป บ้าง เซี่ยซีหวั่น เธอพาคุณไห่ไปเปลี่ยนชุดสะอาดชุดใหม่ที่ห้องเก็บเสื้อผ้าสําหรับแขกด้วย

ความสูงของไหลี่หมินและเย่เชินหลินต่างกันไม่เยอะ เพียง แต่ร่างกายของเขาไม่กี่ยำเท่าเย่เชินหลิน ส่วนในเรื่องไซส์ เสื้อ เขายังคงพอใส่เสื้อของเย่เชินหลินได้

“คุณไห่ ขอโทษจริงๆนะคะ! เชิญตามฉันมาค่ะ” เซี่ยชีหวั่น เอ่ยออกมาอย่างสุภาพ

“โอเค”

หลังจากที่ไหลี่หมินตอบรับไปหนึ่งคำ แล้วเดินตามเซี่ยชีหวั่ นออกนอกศาลาไป ตรงไปยังตึกหลัก

ท่านพ่อบ้านรีบสาวเท้าเข้ามาด้านหน้าเย่เชินหลินแล้วถาม เสียงเบาออกมา “คุณเย่ คุณคิดว่าผมควรตามไปดูแลอีกคน ด้วยหรือเปล่า?”

“ไม่ต้อง

ในเมื่อทั้งสองคนอยากหาโอกาสที่จะได้คุยกันตามลำพัง เขาจะไม่ปล่อยพวกเขาไปได้ยังไง ปล่อยให้พวกเขาไปตาม สบายเลย

เขายังสามารถวางใจสาวใช้เผู้นี้ได้หรือเปล่า?
เมื่อรอบๆไม่มีคนแล้ว เซี่ยซีหวั่นก็เอ่ยขอโทษไหลี่หมินออก มาอีกครั้ง

“วันนี้จะต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉัน…” ไหลี่หมินโบกมืออย่าง ไม่ถือสา

ตอนนี้ก็เหลือเพียงแค่พวกเขาสองคนแล้ว รอยยิ้มที่ดูสง่างาม บนใบหน้าของไหลี่หมินก็หายไปแล้ว ใบหน้าก็ดูเคร่งขรึมขึ้น มาด้วยเช่นกัน

“เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไม่ค่อยดีหรอ?” เขาถามเธอ

เซียชีหวั่นยิ้มออกมาเล็กน้อย แล้วตอบกลับเขา “ดีมากเลย ฉันยังไม่ได้ขอบคุณคุณต่อหน้าเลย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณช่วย ฉันเอาไว้ แล้วยังชี้นำทางนี้ให้กับฉัน ฉันคงยังต้องหนีหัวซุก หัวซุน อย่าพูดให้เขากลับคำเลย ชีวิตนี้ก็อาจจะรักษาเอาไว้ไม่ รอด”

ไหลี่หมินหยุดก้าวลง หันกลับมาสำรวจใบหน้าของเธออย่าง

จริงจัง

“ไม่ต้องขอบคุณฉันแล้ว ถ้าเธอยอมเล่าถึงความเป็นอยู่ของ เธอที่นี่ให้ฉันฟัง ฉันก็เต็มใจที่จะฟังแน่”

“ฉันเป็นเพียงสาวใช้ธรรมดาๆคนนึง นอกจากจะเหนื่อยบ้าง ก็ คงไม่ต้องพูดถึงสภาพงานจริงใดๆแล้ว” เซี่ยชีหวั่นพูดออกมา อย่างไม่เฉยชา
“รอยฝ่ามือที่อยู่บนใบหน้าด้านขวาของเธอ แล้วยังมีเสื้อผ้า ของคนอื่นที่ดูพอดีร่าง แต่ทำไมมีแค่ของเธอที่ไม่เหมือนกับ ใครเขาล่ะ?” เขาจ้องมองดวงตาทั้งคู่ของเธอ แล้วถามออกมา

ตั้งแต่เขาเดินเข้ามา เขาก็สังเกตเห็นรายละเอียดเล็กๆเหล่านี้ สภาพการใช้ชีวิตของเธอที่อยู่ที่นี่คงไม่ดี เธอบอกว่าทุกอย่าง เรียบร้อยดี คงจะเป็นเพียงการกำลังอดทนกับมันอยู่

เซี่ยชีหวั่นแตะลงบนใบหน้าของตน หัวเราะกับตัวเอง พูด เสียงแผ่วออกมา “ชัดขนาดนั้นเลยหรอ? ที่จริงก็ไม่ได้มีอะไร มาก พวกเธอแค่คิดว่าฉันอยากจะเป็นไท่จื่อเฟย จนบางทีก็ กลั่นแกล้งฉัน เมื่อผ่านช่วงเวลาหนึ่งไป พวกเธอก็จะคิดว่าฉัน ไม่มีใจหาเรื่องแบบนั้น มันก็อาจจะไม่เป็นแบบนี้แล้วก็ได้

เธอไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้ เขาเองก็ไม่ถามอะไรขึ้นมา อีก

ยังคงเป็นเซียมีหวั่นที่เดินนำอยู่ด้านหน้า ไหลี่หมินเดินตาม หลังเธออย่างเงียบๆ

ก่อนที่ใกล้จะมาถึงเรือนหลักนั้น เซี่ย หวั่นก็ทําลายความ เงียบออกมา มันเป็นปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเย่เชิน หลินกับพ่อของเขาที่ทำให้เธอต้องมาพัวพันกับเรื่องยุ่งๆแบบนี้

“คุณไห่ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อทําหน้าที่สาวใช้ให้ดี รอวันหนึ่งคุณพ่อของคุณเย่มาหาเขาที่นี่ ฉันก็จะบอกกับเขา ให้แฟนของฉัน เขาล้มเลิกความตั้งใจ แต่ว่า….พวกเขาสองคนพ่อลูกไม่ยอม คืนดีกันไม่ใช่หรอ เดิมทีก็ไม่มองหน้ากันอยู่แล้ว ถ้าเป็นอย่าง นั้นอีก การที่ฉันอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ไหลี่หมินครุ่นคิดอยู่ครู่นึง “เธออยู่ที่นี่ ก็อาจจะถูกใจเย่เชิน หลินเข้า ผู้หญิงที่เขาถูกใจทั่วๆไปเธอเคยคิดถึงมันบ้างหรือ เปล่า เขาอาจจะบังคับเธอ เธอจะยอมสละทำทุกอย่างเพื่อ แฟนของเธอจริงๆหรอ?”

เขาจดจ้องใบหน้าเล็กของเธออีกครั้งอย่างจริงจัง ในใจ ราวกับกำลังรอคำยอมแพ้ของเธอออกมา

เซีย หรั่นเองก็ไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน การกระ ทําของเย่เชินหลินในคืนนั้นทําให้เธอคิดหลายอย่าง แต่ก็ยัง ไม่มีคําตัดสินใจที่เด็ดขาด ดังเช่นตอนนี้ ราวกับว่าอยากจะ เลี่ยงแต่คงเลี่ยงไม่ได้ต่อเรื่องนี้ เธอกัดลงบนริมฝีปากอย่างสิ้น หวัง ใบหน้าแสดงความเจ็บปวดแต่ก็ยังแฝงไปด้วยความเข้ม แข็ง

“ถ้าจะต้องฝากชีวิตไว้กับเขา แล้วเขาทำให้คนที่ทำร้ายเสี่ยว จุนมันพังพินาศไปได้จริงๆ ฉันก็จะยอม!”

สายตาเด็ดเดี่ยวของเธอทำให้ก้นบึ้งในหัวใจของไหลี่หมิน เหลือบมองเธอผ่านความรู้สึกที่มันพิเศษอีกครั้ง

เขาเอ่ยโดยที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา “ในเมื่อมันเป็นแบบนี้…….ไม่ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาพ่อลูกจะเป็น อย่างไร เธอจะต้องจำเอาไว้ให้ดีว่าเขาเป็นลูกชายของเย่ เฮ่าหวัน ถ้าลูกไม่เชื่อฟังบิดา บิดาจะต้องคิดวิธีทำดีกับเขาอยู่ ตลอด เธอเป็นผู้หญิงฉลาด ไปเข้าใจมันด้วยตัวเธอเองเถอะ”

ประโยคที่ปลุกให้เธอตื่นขึ้นมาจากความฝัน เซี่ยชีหวั่นรา วกับว่ามองเห็นความหวังครั้งใหม่ขึ้นมา