ตอนที่ 7 หล่อนคิดว่าฉันไม่กล้าไล่หล่อนออกหรอ

ตอนที่ 7 หล่อนคิดว่าฉันไม่กล้าไล่หล่อนออกหรอ

จ้าวเทียนอั้ยพูดเสียงเบากระซิบออกมา “ใครจะกล้าตัด กระโปรงของเธอกัน? ท่านพ่อบ้านก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเธอคิดจะ อ้อยคุณเย่อยู่ทุกวัน ไม่แน่ว่าอาจจะคิดว่าการใส่ชุดเหมือน พวกเราอาจไม่ดีต่อการยั่วอ้อยผู้ชาย ก็เลยตัดออกซะ?”

ท่านพ่อบ้านคิดไปสักพัก ก็พูดออกมา “พูดแบบนี้ก็ไม่ค่อยสม เหตุสมผลสักเท่าไหร่ เซี่ยชีหวั่น ชุดของเธอเองแต่ไม่ดูแลให้ดี มันเป็นความผิดของเธอ สาเหตุอื่นก็ไม่ต้องพูดอีก พูดมาฉันก็ ไม่มีทางเชื่อ”

เซี่ย หรั่มยิ้มเศร้าในใจ ผลออกมาแบบนี้ก็ไม่แปลกใจเท่า

ไหร่

“โอ้ย ท่านพ่อบ้าน ฉันจำได้เหมือนกับว่าท่านพ่อบ้านเคยพูด เอาไว้ ถ้าชุดของใครเกิดปัญหาขึ้นมา จะต้องรีบออกจากที่นี่ ไปใช่มั้ยคะ?” ฟาง น่าเอ่ยออกมา ตามมาด้วยจ้าวเทียนอัยที่ พูดเสริมออกมา “ใช่แล้ว นี่อาจจะเป็นกฎที่ท่านตั้งเอาไว้ เพิ่ง จะวางกฎเอาไว้ก็มีคนแหกกฎไปแล้ว หรือท่านพ่อบ้านจะไม่ ลงโทษเธอกัน แต่หลังจากนี้จะมีใครฟังคำพูดของท่านอีกคะ?

เซีย หรั่นแอบสํารวจสีหน้าของท่านพ่อบ้านอย่างเงียบๆ เธอ รู้ดีว่าถ้าตามความคิดของเขาเองแล้ว จะต้องไม่ให้เธออยู่ที่นี่ ต่อไปอีกแน่นอน คงคิดว่าเธอจะสร้างปัญหาให้กับเขา
ท่าทีที่แสดงออกมาของเขาราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบาง อย่าง รอเขาเอ่ยปากพูดออกมา ก็ไม่ดีที่จะเก็บคืน

ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเธอยอมรับผิดเอง ท่านพ่อบ้านก็คง ไม่ปล่อยไปง่ายๆเหมือนกัน

เซี่ยซีหวั่นก้าวเข้าไปด้านหน้า ถามออกมาเบาๆ “ฉันจำได้ว่า ตอนที่พวกเราเข้ามาเป็นคุณแม่ที่เลือกเข้ามาด้วยตัวเอง ถ้าจะ ต้องไล่ออกจริงๆ ก็ต้องให้เขาเห็นชอบด้วยใช่หรือเปล่าคะ?”

เธอหลากหลายความรู้สึกเต็มไปหมด แม้ว่าคนแซ่เย่ผู้นั้นจะ ใจร้ายกับเธอ แต่เขาคงไม่ไล่เธอออกไป แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูด ถึงสาเหตุอย่างชัดเจน

สีหน้าดูไม่ได้เลยของท่านพ่อบ้าน นี่เท่ากับว่าคำพูดที่เขาพูด ไว้มันไม่มีประโยชน์เลย เขาจ้องเซีย หรั่นด้วยสายตาวาว โรจน์ พูดออกมาอย่างโกรธเคือง “หล่อนคิดว่าฉันจะไม่กล้าไล่ หล่อนออกจริงๆหรอ?”

ในตอนนั้นก็มีเสียงเรียบๆของเย่เชินหลินดังเข้ามาในหูฟัง

ของเขา

“สาวใช้เหล่านั้น ถ้าเกิดใครทำผิดขึ้นมา ให้ลงโทษให้พวก เธอไปทำกะดึกที่ห้องโถง ต่อกันจนครบหนึ่งสัปดาห์”

ท่านพ่อบ้านคิดทบทวนคําพูดของเขาอย่างละเอียด ถึงจะเข้าใจได้ว่ามันหมายความว่าอะไร เกรงว่าคงจะเป็นการพุ่งเป้า ไปที่เ ย ห มโดยตรง

เขาถูกเขี่ย หวั่นทําให้เขาดูเป็นคนไม่รักษากฎ ทำไมถึงไม่ ฟังคำพูดของเขากัน จากนั้นก็รับปรับอารมณ์ของตัวเอง พูด ออกมาด้วยท่าทางน่าเคารพ “ครับ! คุณเย่ ลงโทษให้หล่อนไป ดูแลห้องโถงคืนนี้”

ท่านพ่อบ้านเดินกลับเข้าไปด้านหน้าของกลุ่มสาวใช้ พูดออก มาอย่างไม่เต็มใจ “เซี่ยซีหวั่น เธอท่าชุดพัง เพราะฉะนั้นคืนนี้ หล่อนต้องเริ่มไปทํางานกะดึกที่ห้องโถงจนครบหนึ่งสัปดาห์

เซียชีหวั่นถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พูดเสียงต่ำออกมา “ขอบคุณค่ะ!”

“แล้วยังต้องเช็ดพื้นต่อไปด้วย!”

“รับทราบค่ะ!”

“แล้วยังมีอีกเรื่องนึงก็คือเรื่องชุดของเธอก็ต้องคิดแก้ปัญหา เอาเอง แต่ต้องให้เหมือนกับของคนอื่นๆด้วย เขาอยากจะรู้ จริงๆว่าเธอจะแก้ปัญหานี้ยังไง แต่ถ้าแก้ไม่ได้ เขาค่อยคิดหา วิธีจัดการกับเธออีกที

เขาไม่เชื่อว่าเธอจะทนกับมันได้ ถึงเวลานั้นเธอเองจะต้องมา ขอออกไปด้วยตัวเอง
“ฉันทำได้ค่ะ”

ทํางานกะดึกที่ห้องโถง นั่นเป็นที่ที่ห่างจากคุณชายใหญ่ไม่ ไกล ถ้าเกิดอยู่ดีๆตอนกลางคืนเขาเกิดสนใจขึ้นมา ก็เหมือน กับนํ้าตาลใกล้มด…

ฟางลีน่า จ้าวเทียนอัยและซุนเหมิงเหมิงทั้งสามคนเกิดรู้สึก อิจฉาสุดๆขึ้นมาทันที ถ้ารู้ว่าตัดชุดพวกนั้นแล้วจะได้ไป ทำงานที่ห้องโถง พวกเธอจะตัดชุดของพวกเธอเองให้เละ ไหน เลยจะให้มันได้รับผลประโยชน์ครั้งนี้ไป

เซี่ย หวั่นน่าตาย ทำไมมันถึงได้โชคดีอยู่ตลอดกัน?

เรื่องราวจบลงแล้ว ท่านพ่อบ้านก็จัดให้พวกเธอไปทํางานกัน ต่อ แล้วเลือกจัดงานที่ทั้งหนักและสกปรกให้กับเซียชีหวั่น ไม่ ว่าจะให้เธอทําอะไร เธอก็รับอย่างไม่ปริปากบ่น

ตอนใกล้ถึงเวลามื้ออาหารเที่ยง ท่านพ่อบ้านที่ได้รับคําแจ้ง มาว่าคุณไห่ได้มาถึงแล้ว

สาวใช้ทั้งหมดรีบจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออก ไปยืนเรียงแถวหน้าประตูห้องโถงด้วยกันกับเจ้าหน้าที่รักษา ความปลอดภัย ผู้ชายในชุดลำลองสีฟ้าอ่อนเดินเข้ามาในห้อง โถงภายใต้การคุ้มครองจากบอดี้การ์ดของตระกูลเย่

“สวัสดีตอนกลางวันค่ะ คุณไห่!” เหล่าสาวใช้ทักทายกันอย่าง เป็นระเบียบ
สายตาของไหลี่หมินกวาดตามองสาวใช้ที่กำลังก้มหน้าก้ม ตากันอยู่ แล้วหยุดลงเมื่อเห็นใบหน้าของเซี่ยชีหวั่นขึ้นมา เร่ง ก้าวเท้าเข้าไป

เดินเข้าไปจนถึงตัวเย่เชินหลิน แล้วตบลงที่บ่าของเขา พูด ด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่จําเป็นต้องมากพิธีไปหรอกมั้ง?”

เย่เชินหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่ไม่เท่าไหร่เอง ต้อนรับเลขลับ กิตติมศักดิ์ของท่านประธานหอการค้าแห่งมณฑลทั้งที ผมยัง คงไม่ชอบความไม่เป็นระเบียบ

ไหลี่หมินเข้ามาใกล้เขา พูดออกมาเสียงเบา “เป็นท่านผู้ อาวุโสของตระกูลพวกนาย เดินไปไหนก็จะไม่อลังการขนาดนี้ นายจงใจสร้างความลําบากใจกับเขา หรือว่าทำให้ฉันลำบาก ใจกัน?”

เย่เชินหลินไม่ได้ตอบกลับออกไป ยิ้มเพื่อสื่อความหมายลึก ซึ้งออกมาเล็กน้อย

ด้านบนหลังคาและบริเวณโดยรอบของศาลาพาวิลเลียนที่ อยู่ในสวนหลังบ้าน ปกคลุมไปด้วยพืชพรรณสีเขียวมากมาย ทั้งศาลาตั้งอยู่ในที่ที่อากาศถ่ายเทเย็นสบายที่สุดในคฤหาสน์ ใหญ่โตแห่งนี้ แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน แต่ก็ยังคงเย็นสดชื่น

เย่เชินหลินกับไหลี่หมินนั่งลงที่หน้าโต๊ะไม้สีแดงในศาลา ที่ จริงแล้วในศาลานั้นมีพื้นที่อย่างจำกัด จะให้สาวใช้ทั้งหมดมายืนประกบด้านข้างนั้นไม่อาจทำได้

เย่เขินหลินออกคำสั่งให้เหลือฟางลื่น่าและเชี่ยซีหวั่นไว้ข้างๆ โต๊ะเพื่อคอยบริการอาหาร ส่วนสาวใช้คนอื่นๆให้ยืนรอด้าน นอกศาลาที่ห่างออกมาอีกหน่อยนึง

ไหลี่หมินกวาดตามองทั้งในและนอกศาลารอบนึง เอ่ยออกมา อย่างมีอารมณ์ขัน “ที่นี่เขาเลือกสาวใช้ๆสวยๆกันทั้งนั้นเลย นี่ ช่างเป็นอาหารตาที่ดีจริงๆ”

เย่เชินหลินหัวเราะออกมาอย่างไม่ใส่ใจอะไร แล้วตอบกลับ เขาไป “สวยงั้นหรอ? มีคนที่คุณรู้สึกชอบใจคนไหนบ้างมั้ย ผม จะมอบให้คุณ คนนี้ คุณคิดว่าเป็นยังไง? “ พูดไปมือก็ชี้ไปยัง เชีย หรั่มไปด้วย

ความอัปยศเหล่านี้เป็นสิ่งที่เซี่ยซีหวั่นพบเจอมาโดยตลอด แม้ว่าเธอจะมีชีวิตสุดอาภัพตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่เคยมีตอนไหนที่ เศร้าและเหนื่อยอ่อนเหมือนอย่างตอนนี้เลย

เธอกัดริมฝีปากของเธอออกมาโดยไม่รู้ตัวแล้วเงยหน้าขึ้น มาอย่างไม่พอใจ หน้าแดง แล้วมองไปยังเย่เชินหลิน กวาดตา มองไหลี่หมินด้วยหางตา

ตั้งแต่ไหลี่หมินเข้าบ้านตระกูลเย่มา เธอก็ยุ่งวุ่นวายตลอด ตอนนี้ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้เจอเขา ใบหน้าที่คุ้นเคยทำให้เธอ ลืมความทุกข์ที่เพิ่งได้รับมา เธอจับตาดูใบหน้าที่หล่อเหลา อย่างไม่เชื่อสายตา ไม่ผิด เป็นเขาจริงๆด้วย