ตอนที่ 5 ฉันก็มีลิมิตความอดทนเหมือนกัน

ตอนที่ 5 ฉันก็มีลิมิตความอดทนเหมือนกัน

อยากจะหนีจากความเป็นจริงแต่ก็หนีไม่พ้น เธอจะต้องเผชิญ หน้าไปกับมันเท่านั้น เธอหลับตาลงครู่นึง ในทันใดนั้นเธอก็พูด ออกไปราวกับปล่อยวาง “คุณเย่ ฉันรักงานนี้มาก แต่ฉันก็มีลิ มิตของฉัน ถ้าคุณทําแบบนั้น ฉันคงต้องออกจากที่นี่”

ตอนแรกเธอคิดว่าเขาจะโกรธซะอีก คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะ เพียงแค่ยิ้มเยาะออกมา แล้วปล่อยคางของเธอเป็นอิสระ พูด เสียงเย็นออกมา “คิดจริงหรอ? อยากขึ้นเตียงฉัน? เกรงว่าเธอ คงไม่มีคุณสมบัติอะไรคู่ควรเลย”

เซี่ยชีหวั่นแทบจะไม่มีหวัง ถ้าเขายืนหยัดที่จะทำต่อ เธอก็ ไม่มีทางสละร่างกายของเธอ แต่เธอทําได้เพียงออกจากที่นี่

ประโยคที่ว่าเธอไม่มีคุณสมบัติเพียงพอ ยังทำให้เธอรู้ซึ้งเลย จริงๆ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เธอจะต้องได้อยู่ที่นี่ต่อไป

เพียงหวังว่าคนที่เธออยากเจอจะมาเร็วขึ้นอีกสักนิด เธอก็ไม่ ต้องอยู่รับใช้ข้างๆคุณเย่อย่างต้องระแวดระวังอีกแล้ว

เซีย หวั่นเดินตามเขาไป เดินตามไปตามทางเดินจนถึงหน้า ประตูของห้องสุดท้าย เขายืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง รอเธอ เปิดประตูให้เขา
เธอก้มหน้าลงบิดลูกบิดประตู พูดเบาๆออกมา “คุณเย่ เชิญ

ค่ะ!”

เขาเดินห้องด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ เซี่ยชีหวั่นพกความกังวล มากมายแล้วเดินตามเข้าไป

ห้องนอนของเขาตกแต่งหรูหราคนละสไตล์กับด้านนอกที่เป็น สไตล์ยุโรปโดยใช้สีทองเป็นหลัก แสงไฟในห้องที่ขมุกขมัว ผนังสีม่วงเข้ม มองดูหม่นหมอง

พื้นที่ในห้องใหญ่โต เตียงก็ใหญ่ อย่างน้อยก็น่าจะกว้าง ประมาณสองเมตร สีเครื่องนอนก็มีสีดำเป็นหลัก

แสงสว่างเดียวในห้องก็คือมาจากโคมระย้าคริสตัลเหนือ เตียง เพียงแต่ฐานโคมไฟระย้าก็เป็นสีดำ

มองห้องนอนที่ดูมืดมน เซี่ย หวั่นราวกับเจอสาเหตุการทํ เรื่องที่ยากจะเข้าใจของคนตระกูลเย่

“ปิดประตู!” เขาออกคำสั่งเสียงดัง เซี่ยชีหวั่นกัดริมฝีปากออก มาโดยไม่รู้ตัว แล้วหันกลับไปปิดประตู

เย่เชินหลินเอามือไปปลดเข็มขัดหนังบนเอวออก คล้ายกับ ตอนที่อยู่ในห้องน้ำครั้งที่แล้ว ถอดกางเกงออกอย่างธรรมชาติ เหลือไว้เพียงกางเกงชั้นในสีดำ

เซี่ย หวั่นไม่กล้ามองเขา เขาเองก็ไม่ได้เปิดโชว์อะไรมากกว่าเดิม ถอดเสร็จแล้ว ก็เดินไปยังประตูที่อยู่มุมห้อง

เธอคิดว่าเขาจะต้องไปอาบน้ำแน่ และคิดว่าเธอก็ต้องเข้าไป รับใช้เขาในนั้นด้วย แล้วเดินตามก้าวของเขาเงียบๆ เขากลับ สาดค่าพูดเย็นๆออกมา “ไม่ต้องตามเข้ามา

คําขอที่ไม่อาจเกิดขึ้นได้ของเธอ หยุดฝีเท้าโดยทันที

ในขณะที่เขากำลังอาบน้ำอยู่ เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร บ้าง และก็ไม่รู้ว่าการอยู่ทํางานกลางค่ำกลางคืนที่ห้องของคน อื่นมันคุ้มยังไง หรือจะเป็นเหมือนนางกำนัลในวังหลวงที่ต้อง คอยเฝ้ายามน่ะหรอ?

เธอยืนอยู่ตรงนั้น สายตาถูกภาพถ่ายกลุ่มสองภาพบนโต๊ะ ข้างเตียงของเขาดึงดูดเข้าไป

เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ภาพหมู่ภาพนั้นที่ถ่ายจากที่พระราชวัง ต้องห้าม เป็นภาพที่ดูเก่าหลายปี ขอบรูปมีสีเหลืองเล็กน้อย เด็กผู้ชายในรูปคงจะเป็นคนตระกูลเย่ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาบน ใบหน้าของเขา และมีผู้หญิงคนนึงกำลังโอบเขาอย่างรักใคร่ นั่นคงจะเป็นแม่ของเขา

อีกภาพที่อยู่ใกล้กัน กับคนกลุ่มเดิม เบื้องหลังเป็นจัตุรัสเมือง เก่าของกรุงปราก เป็นที่ที่เซี่ยชีหวั่นอยากไปมาโดยตลอด

ในรูปนี้เขากำลังเม้มริมฝีปากแน่น บนใบหน้าไม่มีร่องรอยการยิ้มอยู่เลย แม่ของเขายังคงมองเขาด้วยสายตารักใคร่

เซี่ยซีหวั่นมองรูปอย่างเหม่อลอย ในใจคิดว่า ทำไมถึงมี แค่รูปเขากับแม่ หรือว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพ่อไม่ดี หรอ?”

ถ้าอย่างนั้น เธอ…..

คิดมาถึงตรงนี้ อยู่ดีๆก็รับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆข้างหู เสียงทุ้ม ต่ำของเขาดังขึ้นมา “สนใจหรอ? เป็นแค่รูปแม่ลูกถ่ายรูปด้วย กันก็แค่นั้นเอง”

เซี่ยชีหวั่นตกใจออกมา แล้วสงบสติอารมณ์ของตนทันที อธิบายออกมาด้วยเสียงต่ำ “ขอโทษค่ะ ฉัน ฉันแค่ไม่รู้ว่าควร ทําอะไรที่นี่ดี ก็เลยเดินดูเรื่อยๆ”

สีหน้าดูไม่เชื่อของเย่เชินหลิน แต่ก็กลับไม่พูดอะไรออกมา เพียงชี้ไปที่โซฟาที่อยู่ปลายเตียงแล้วพูดออกมา “นอน!”

เขาก็ไม่ได้บอกว่าตอนกลางคืนต้องทําอะไรบ้าง เธอมักจะ คิดว่าเขาทําเหมือนกับครั้งที่แล้วตอนที่เขาหาว่าเธอยั่วยวน เขา บางทีอาจจะต้องการให้พรุ่งนี้เธอโดนกลุ่มผู้หญิงเขม่นเอาแน่

และแน่นอนว่าพวกเธอไม่ทําให้เธอผิดหวังแน่ ถ้าเขาได้รังแกผู้หญิงคนนึงแบบนี้คงรู้สึกสนุกมากสินะ เธอเองก็จะไม่ ทำให้เขาผิดหวังเหมือนกัน

เธอนอนลงบนโซฟาตัวนั้น เขาเองก็นอนลงบนเตียงกว้างของ เขาเช่นกัน เพิ่งได้รู้จักกันสองวัน มันแปลกมากที่เรามาอยู่ห้อง เดียวกัน บางทีเขาอาจจะเคยชินที่มีคนอยู่คอยปรนนิบัติ เขา ถึงได้ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเธอได้อย่างธรรมชาติแบบนั้นได้ แต่ เธอกลับไม่ชินเลยสักนิดที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับชายแปลกหน้า แบบนี้

เขาเป็นเหมือนกับปีศาจตนหนึ่ง ที่ทําให้เธอคิดว่าเขาเป็น เหมือนแมวที่คอยจับหนูตัวหนึ่ง ที่มีแผนคอยแกล้งเธอ มันน่า สนุกขนาดนั้นเลยหรอ?

เย่เชินหลินที่ดูเหมือนหลับลึกไปแล้วแต่ที่จริงแล้วกลับยังคง ตื่นตัวอยู่ คอยแอบดูทุกการเคลื่อนไหวของเธอตลอด

เขารู้ว่าคู่แข่งของพ่อที่เป็นหอการค้าแห่งมณฑลฝั่งนั้นส่ง คนเข้ามาแทรกซึมอยู่รอบตัวเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าการที่ ต้องการเก็บหลักฐานที่ไม่เป็นผลดีกับพ่อของเขา เพื่อต้องการ ที่จะโค่นล้มเขา ในวิดีโอก็ได้ยืนยันกับเขาแล้วว่า คนที่ถูกส่ง เข้ามาก็คือผู้หญิงที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาในตอนนี้ เพราะแค่ มองเธอก็ดูออกว่าไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ไม่เหมือนกับฟางลี่น่า แบบนั้น ที่เข้าหาเขาก็เพื่ออยากแต่งเข้าบ้านคนรวย

ทั้งคืน เขาไม่ได้สั่งอะไรออกมา เซี่ยชีหวั่นยังคงคุมสติเอาไว้ ไม่กล้านอนหลับ แต่ก็ง่วงมากจริงๆ เลยคิดจะงีบสักพักนึง
หลังจากที่ฟ้าสว่างแล้วเย่เชินหลินก็ตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรง ฟัน เธอพบว่าแท้ที่จริงแล้วยามที่ไม่มีใครหลายคนคอยจับจ้อง เขาเองก็ไม่ชอบให้ใครมาคอยดูแล เธออยู่ข้างๆเขา แต่กลับดู เป็นส่วนเกิน แทบจะไม่มีอะไรทำเลยสักอย่าง

“คุณเย่ ใกล้จะถึงเวลารวมตัวกันแล้ว ฉันกลับไปเขตคนงาน ได้แล้วใช่มั้ย?” เธอพูดออกมาเบาๆ

“ไม่ได้!”

เขาจงใจ! ท่านพ่อบ้านหนุ่มคนนี้ทำไมถึงได้โหดร้ายแบบนี้ กัน?

เธอทำได้เพียงทำตามเขา รอเขาล้างหน้าแปรงฟันจนเสร็จ แล้วตามเขาไปห้องออกกําลังกาย

เมื่อถึงหกโมงตรง หน้าประตูในเขตของคนงานสาวใช้ทุกคน

ก็ได้มารวมตัวกัน

ท่านพ่อบ้านเงยหน้าถามออกมาว่าเซี่ยซีหวั่นไปไหน จ้าว เทียนอั้ยพูดเสียงหลง “ไม่ทราบค่ะ ท่านพ่อบ้าน เมื่อคืนทั้งคืน ก็ไม่กลับมา ไม่รู้ว่าไปนอนบนเตียงผู้ชายคนไหนไปซะแล้ว ค่ะ”

ไม่ได้กลับไปทั้งคืน นี่จะเป็นข่าวที่จะกระจายกันไปทั่ว ฟาง ลื่น่าและซุนเหมิงเหมิงแอบคิดในใจว่าอย่าเป็นเตียงของ คุณชายใหญ่ก็แล้วกัน
ภายใต้การนำของท่านพ่อบ้าน กับพวกเธอก็ยังเป็นกฎเดิม เมื่อเรียงแถวเสร็จแล้วก็มุ่งหน้าไปห้องออกกำลังกาย

คนกลุ่มหนึ่งกำลังก้าวเข้าประตูไป ได้ยินเย่เชินหลินพูดกับ เซี่ยชีหวั่นพอดี เสียงไม่ดังไม่เบา แต่ก็ทำให้คนทุกคนสามารถ ได้ยินได้พอดี

“เมื่อคืนบริการของเธอยังพอใช้ได้ แต่ต่อไปถ้าไม่มีคำสั่ง ของฉัน ก็ไม่ต้องเข้าไปในห้องนอนของฉันตามอำเภอใจอีก ฉันไม่ชอบผู้หญิงที่ชอบจู่โจมเข้าหา”

พระเจ้า แท้ที่จริงแล้วเธอก็นอนกับคุณชายใหญ่แล้วจริงๆ

หรอ?

ในใจของผู้หญิงทั้งสามคนก็รู้สึกอิจฉาขึ้นมา จึงเกิดจุด ประกายความเกลียดชังขึ้นมาทันที อดไม่ไหวที่อยากจะฉีก เธอเป็นชิ้นๆ

แม้ว่าเซ๊ย หรั่นจะคาดการณ์เอาไว้แล้ว เขาก็ทิ้งเธอแบบ นี้เอาไว้กับสิงโตหิวโซเหล่านี้ หูก็แง่ฟังสิ่งที่เขาพูดออกมา ภายในใจของเธอก็ยังมีความไม่พอใจและไม่เศร้าใจจนพูดไม่ ออก

โทนเสียงของเย่เชินหลินเย็นยะเยือก ฟังดูเหมือนคนกำลัง โกรธ ท่านพ่อบ้านรีบเข้ามาต่อว่าเซี่ยชีหวั่น เพื่อลดแรงโกรธข องเขาลง