ตอนที่ 2 การลงโทษ

ตอนที่ 2 การลงโทษ

เขาเดินไปถึงประตูทางเข้า ประตูห้องอาบน้ำก็ถูกสาวใช้ที่ มีชื่อว่าฟางลี่น่าดึงเปิดออกมา ส่วนสาวใช้ที่เหลือก็ยืนขนาบ ข้างทั้งสองฝั่งของประตู โดยมีท่านพ่อบ้านที่ยืนรออยู่ไม่ไกล

ทันใดนั้นเย่เขินหลินก็หันหน้ากลับมา สายตากวาดมองไปยัง เซีย หวั่นอย่างเย็นชา เอ่ยเสียงเรียบออกมา ต่อไปก็ไม่ต้อง มายั่วยวนฉันอีก!”

เหล่าสาวใช้ก็เงยหน้ากันขึ้นมา สายตาคมกริบมองจ้องมาที่ หน้าเธอ และเรือนร่างที่โค้งเว้าที่เผยออกมาของเธอ

ท่านพ่อบ้านก้าวเข้าไป แล้วสั่งออกมา “หล่อนมานี่เดี๋ยวนี้”

เซี่ย หวั่นมองเย่เชินหลินอย่างประหลาดใจ ยังคงไม่เชื่อหู ตัวเอง ว่าเขาจะกล้ากลับขาวเป็นดำได้อย่างนี้ กล้าพูดออกมา ได้ยังไงว่าเธอยั่วยวนเขากัน

ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเย่เชินหลิน ท่านพ่อบ้านเห็นเธอที่ มองคุณชายของเขาอย่างผู้หญิงที่กำลังตกอยู่ในห้วงความรัก เดิมทีเขาก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้อย่างจริงจัง จากนั้นก็เค้นเสียง ออกมา
“เซี่ยซีหวั่น! หล่อนมาหาฉันเดี๋ยวนี้!”

เพียงไม่นาน เธอก็เข้าใจขึ้นมาว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องที่เขา จงใจให้มันเกิดขึ้น

เขาดึงเธอลงไปในน้ำ ก็เพื่อให้สาวใช้ทุกคนเชื่อว่าเธอจงใจ จะยั่วยวนเขาจริงๆ เพื่อให้สาวใช้ทั้งหมดมองเธอเป็นศัตรู

เธอโดนสายตาที่จ้องกลับมา แล้วเดินก้มหน้าก้มตาเข้าไปหา ท่านพ่อบ้าน กล่าวเสียงค่อยออกมา “ขอโทษค่ะ ต่อไปนี้หนูจะ ไม่ยั่วยวนคุณเยอีกแล้ว”

“หน้าไม่อายเลยจริงๆ! นึกไม่ถึงเลยว่าจะกล้ายอมรับออกมา

ได้”

ฟาง น่าอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกออกมาอย่างเหลืออด

เย่เชินหลินกวาดตามองเซี่ยชีหวั่นอย่างเหนื่อยหน่าย ด้วย ใบหน้าที่ยังคงไร้ความรู้สึกแบบนั้น มองไม่ออกเลยว่าเขาคิด ยังไงกับการที่เธอยอมรับผิด

“หล่อนยังคิดว่าจะมีครั้งต่อไปอีกหรอ? คืนนี้ฉันให้หล่อน

เก็บ…..”ท่านพ่อบ้านยังพูดไม่ทันจบประโยค ทันใดนั้นเองก็มี เสียงกระแอมเบาๆของเย่เชินหลินดังแทรกขึ้นมา

เขารีบหันไปมองเย่เชินหลินโดยทันที เห็นเขาที่กำลังจ้องตน อยู่ด้วยใบหน้าเย็นยะเยือก
หรือว่าเขาจัดการไม่ถูกต้องรึยังไงกัน?

เมื่อก่อนตอนมีสาวใช้วางแผนเข้ามายั่วยวนคุณเย่ ก็โดนไล่ ออกไปตั้งแต่ครั้งแรกเลยนี่นา

หรือว่าแท้จริงแล้วครั้งนี้มันไม่เหมือนกับครั้งอื่นๆ คุณเย่เอง เขาก็ยังไม่ได้พูดออกมาเลยว่าเป็นสาวใช้คนไหนที่ยั่วยวนเขา ตายแน่ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะต้องคิดหาทางใหม่อย่างรอบคอบ ซ้ำอีกที

“หล่อนสํานึกผิดแล้วใช่มั้ย?” ท่านพ่อบ้านเปลี่ยนคําพูดออกมา

“หนูสำนึกผิดแล้วค่ะ ต่อไปหนูจะไม่ทำผิดแบบนี้อีกค่ะ” เซี่ย ชีหวั่นพูดออกมาอย่างตั้งอกตั้งใจ ราวกับว่าเธอได้ทำผิดไป จริงๆ

“ต่อไปไม่ทำผิดอีก แต่ครั้งนี้ก็ยังจะต้องโดนลงโทษอยู่ดี” ท่านพ่อบ้านพูดออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วหันไปสบตากับ เย่เชินหลิน แต่เขาหันหลังเดินออกไปแล้ว

“ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป นอกจากงานเดิมของหล่อนแล้ว ในทุกๆวันหล่อนยังจะต้องเอาผ้ามาเช็ดห้องโถงนี้ให้ครบวัน ละสามรอบด้วยกัน แล้วก็ต้องทำไปจนครบครึ่งเดือน เข้าแล้ว หรือยัง?”

“เข้าใจแล้วค่ะ หนูจะทำมันให้ดีค่ะ”
เพื่อเก็บเศษหน้าที่เสียไปก่อนหน้า ทั้งหมดกลับไปยืนเหมือนเดิม

“จําเอาไว้ ใครก็ตามห้ามทำแบบเซี่ยหวั่น อย่าพยายามที่ จะยั่วยวนคุณแย่อีก คุณเย่เองก็ไม่อยากเห็นคนแบบนี้อีก พวก เธอต้องเจียมตัวบ้าง”

หน้าแดงร้อนของเซี่ยซีหวั่น เมื่อวานก่อนคิดว่าจะต้องเป็นสาว ใช้ มากสุดก็แค่ลำบากนิดหน่อย แต่ใครจะไปรู้ว่ายังจะต้อง ยอมรับผิดในสิ่งที่ไม่ได้ทำอีกด้วย

ท่านพ่อบ้านพูดพร่ำสั่งสอนอยู่นาน จนทุกคนก้มหน้าลงอย่าง ละอายใจ เขาถึงจะพอใจแล้วจึงจะเปลี่ยนเรื่องคุย

“ตอนนี้ก็แบ่งห้องพักกันสักหน่อย ฟางน่ากับหลิวเสี่ยว เจียวพักห้องเดียวกัน จ้าวเทียนอั้ยกับเซี่ยชีหวั่นพักห้องเดียว ส่วนซุนเหมิงเหมิงกับจิ๋วจิ๋วก็พักห้องเดียวกัน ตอนนี้ก็ตามฉัน ไปเอากุญแจ แล้วไปดูห้องกันได้”

ท่านพ่อบ้านนำพวกเธอออกมาจากคฤหาสน์หรู เดินออกไป ประมาณห้าร้อยเมตร ก็ถึงเขตคนงาน

สาวใช้และเหล่าการ์ดทุกคน รวมถึงคุณหมอ พ่อครัว คน รับจ้างทั่วไป ทั้งหมดล้วนพักกันอยู่ที่นี่

ตามที่ได้แบ่งห้องกันเสร็จแล้ว ท่านพ่อบ้านให้กุญแจห้องที่มี หมายเลขห้องให้กับทุกคน
“พรุ่งนี้ต้องตื่นนอนตอนหกโมงเช้า แล้วไปรวมตัวกันที่หน้า ประตูบ้านพักคนงาน ตอนนี้แยกย้ายกันได้

เขี่ย หรั่มเปิดประตูเข้าไป พอเข้าไปแล้วก็ได้ยินฟางลื่น่า แผดเสียงเข้ามาหาเธอ “เซี่ยชีหวั่น หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! แก มันหน้าไม่อายไปยั่วยวนคุณชายใหญ่ พลอยทำให้พวกเรา ทั้งหมดซวยไปกับแกด้วย แกมันสาระแนหาเรื่องจริงๆ แล้วนี่ คิดจะหนีกลับไปนอนหรอ? ไม่มีทางซะหรอก!”

เซี่ยชีหวั่นหันหลังกลับมา มองฟางลี่น่านิ่ง “แล้วเธอคิดว่ายัง

ไง?”

“ฉันคิดยังไงน่ะหรอ? แกลองดูสิ ผู้หญิงแบบนี้ ยังมียางอาย อยู่อีกมั้ย? ทำไมเธอไม่รู้สึกผิดต่อพวกเราเลยสักนิด?”

จ้าวเทียนอั้ยและซุนเหมิงเหมิงพูดเสริมออกมา “ใช่หน้า ไม่อายเกินไปแล้ว ที่แท้โดยพื้นฐานก็ไม่มียางอายอยู่แล้ว ไม่ อย่างนั้นจะยอมกระโดดลงนํ้า เพื่อให้ร่างของตัวเองเปียกเพื่อ ยั่วยวนคนอื่นหรอ?”

พวกเขาสามคนพูดขึ้นมาโดยมีคนนึงเริ่มส่วนอีกคนจะคอย เสริมกันอย่างดี ส่วนสิ่งที่จิ่วจิ๋วได้เอ่ยขอไว้ก่อนหน้านั้น พวก เธอก็ไม่ได้สนใจอะไร

หลิวเสี่ยวเจียวก็เอ่ยโน้มน้าวออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ “พี่ลื่น่า ฉันคิดว่าพี่เซี่ยคงไม่ได้ตั้งใจหรอกนะคะ…
คําพูดของเธอยังไม่ทันเอ่ยจนจบ ฟางลื่น่าก็ยื่นแขนผลักเธอ ออกไป

“มันใช่เรื่องของเธอหรอ? ถ้าเธอช่วยพูดแทนมันอีก เธอก็ ระวังตัวเอาไว้เลย!”

เดิมพวกเธอพูดอะไรมา เซี่ยซีหวั่นก็เพียงทำเป็นไม่ได้ยิน แต่หลิวเสี่ยวเจียวนั้นเป็นคนช่วยเธอแย้งกลับไป เธอก็ไม่อาจ เงียบต่อไปได้อีก

เธอดึงมือของหลิวเสี่ยวเจียว เอาเธอมาหลบไว้ด้านหลัง พูด ขึ้นเสียงออกมา “ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องของเธอหรอก ถ้าเธอมี ปัญหาอะไร ก็มาเคลียร์กับฉันนี่”

“คิดว่าฉันจะไม่กล้าจัดการกับแกหรอ?” ฟางลีน่าพูดออกมา แล้วง้างมือขึ้น

เซี่ยชีหวั่นเพียงมองเธอด้วยสายตาเย็นยะเยือก “เก็บมือของ เธอออกไป พรุ่งนี้คงได้โดนไล่ออกกันแน่ เธอลองดูสิ!”

ฟางลื่น่าอาจเป็นคนที่มายั่วยวนเย่เชินหลิน เนื่องจากเขาไม่ เพียงจะเป็นประธานบริษัทพันล้าน แต่ยังเป็นลูกชายคนเดียว ของประธานหอการค้าในมณฑลตงเจียง ผู้คนเรียกเขาว่า คุณชายใหญ่ ทุกคนเข้ามาสมัครเป็นแม่บ้าน มีใครไม่คิดจะ ปืนเตียงคุณชายใหญ่กันบ้าง?

คำพูดของเซี่ยชีหวั่นก็เตือนสติเธอขึ้นมาพอดี เธอทิ้งมือลงอย่างง่าย ม

แล้วยิ่งไม่อยากให้ผู้หญิงคนอื่นมาดูถูกเธอ ดังนั้นจึงจ้องกลับ ไปด้วยสายตาเย็นชาและอวดดี “วันนี้ปล่อยมันไปก่อน ถ้าแก ยังกล้าอ่อยคุณชายใหญ่อีกล่ะก็ คอยดูแล้วกันว่าฉันจะไม่ กล้าถลกหนังแกออกมา”

พูดจบ เธอก็วางท่าแล้วเดินออกไป

เซี่ย หวั่นหันหลังกลับมามองหลิวเสี่ยวเจียว เอ่ยเสียงเบา ออกมา “ขอบคุณเธอนะ เสี่ยวเจียว แต่ต่อไปเธอไม่ต้องออก มาแย้งเพื่อฉันแล้วนะ มันจะทำให้เธอเป็นเป้าหมายของพวก เขาไปอีกคน ฉันอยู่ด้วยก็ดีไป แต่ถ้าฉันไม่อยู่แล้วพวกเขาเข้า มารังแกเธอล่ะจะทำยังไง? แล้วยิ่งเธอยังอยู่ห้องเดียวกันกับ ฟางลี่น่าอีก”