ตอนที่2 ก็แค่ลูกนั่งเมียน้อย

ชายที่ปรากฏที่ประตูนั้นมีรูปร่างสูงโปร่งและเพรียว อยู่ในชุดสูท สีดำ มีโฉมหน้าที่หล่อเหลา แต่ในสายตาทั้งคู่ของเขานั้นเต็มไป ด้วยความเย็นชา ไม่ได้โกรธแต่น่าเกรงขาม เพียงมองอยู่ใกล้ก ทำให้ในใจรู้สึกเกรงกลัว

ความกลัวที่ไม่สามารถอธิบายได้ยิงขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ และทำให้ขนที่ผิวของเธอลุกพองขึ้น

มันรู้สึกราวกับว่าฝันร้ายที่ตามรังควานเธอเมื่อหกปีที่แล้วกลับ มาอีกครั้ง

“ประยง…….ลันตาร้องเรียกออกมาหนึ่งครั้งด้วยเสียง คร่ำครวญ

ประยงหันสายตาของเขาไปมองเธอ ใบหน้ามองไม่ออกว่า อารมณ์ไหน ตาดำสนิทคู่นั้นจ้องเขม็งไปยังญา “เธอกล้ารังแก ลันตาหรอห้ะ?

ญาเอาซีซั่นหลบไปไว้ข้างหลังเธอ แล้วหันกลับไปมองดูตาที่ น่ากลัวของชายคนนั้น พยายามทำใจให้สงบแล้วพูดว่า “จริงๆ คือเธอเป็นคนพูดไม่ดีก่อน…….

“ประยง ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ”… ลันตาพูดออกมาอย่างมี จิตใจดีขึ้นมากะทันหัน เธอตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากพื้น ร่างกายสั่นระริกราวกับว่าจะล้มลงไปอีกครั้ง
ประยงรีบก้าวเข้าไปข้างหน้าทันที จากนั้นจับเอวอันเพรียว หัน

สายตาที่เยือกเย็นกลับไปมองญาอย่างขยะแขยง “คุณผู้หญิง ฉันจําเธอไว้แล้วนะเรื่องที่เธอทําร้ายลันตา ฉัน

ต้องคิดบัญชีกับเธอ !! ญาหัวเราะอย่างเหยียดหยามอยู่ในใจ เธอแค่รู้สึกได้ว่า ผู้ชายคนนั้นช่างไร้เหตุผลและโง่มากทีเดียวที่ว่าเธออย่างร้าย

แรงโดยไม่ถามสักคำ

ไอ้จอมเผด็จการ

“ประยงอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ฉันเคยบอกคุณไปแล้วว่าเธอ ก็เป็นพี่สาวร่วมพ่อของฉัน……..

ลันตากังวลว่าประยงจะรู้เรื่องที่เธอไปลอกเลียนแบบงาน ออกแบบ นี่มันมากกว่าหนึ่งครั้งที่ลันตาใส่ร้ายญาต่อหน้าประ ยงและบอกญาว่าเป็นลูกเมียน้อย

พูดจบ ลันตาก็มองไปที่เธออย่างเมตตาและพูดออกไปว่า “ถ้า เธอต้องการเงินน่ะ ฉันก็จะให้เธอนะญาอี้ และลูกชายของเธอที่ เธอจําไม่ได้ว่าพ่อของเขาคือใคร เดี๋ยวฉันจะช่วยดูแลเขาให้เอง นะ เด็กคนนี้ก็ยังเล็กมากจำเป็นต้องใช้จ่ายในหลายๆ อย่างเลย ล่ะ”

“อืม” “งั้นเธอก็ให้ฉันมา 5 ล้าน ซะสิ”

มรดกของแม่ของเธอคือ 5 ล้านและสมบัติอีกเล็กๆ น้อยๆ ซึ่ง ทั้งหมดนี่เธอจะเอาคืนในวันนี้
ลันตาไม่คิดว่าจะถูกเธอหลอกล่อ จะไปต่อก็ไม่ได้จะถอยก็ไม่ ได้ จึงอดกลั้นความไม่พอใจไว้และพูดออกไปอย่างอ่อนโยนว่า “ได้เลยนะ เดี๋ยวฉันจะให้คนโอนเงินให้เธอเดี๋ยวนี้เลย…….

“เดี๋ยวก่อน” ประยงเอ่ยปากขึ้น ยกสายตาที่เย็นชาและมืดมัว จ้องเขม็งไปที่ญา จากนั้นขาเรียวก็ก้าวออกไป

โครงร่างอันสูงส่งของเขาขยับเข้ามาใกล้

ความกลัวของญาอี้เริ่มรุนแรงขึ้น ใบหน้าของเธอขาวซีดยิ่ง เสียกว่าดวงตาอันสดใส และดวงตาที่สั่นไหวเหมือนกับกวางที่ อยู่ในป่าใหญ่อันน่าสะพรึงกลัว

“เธอต้องการ 5 ล้านใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะให้เธอเอง” เขายืน ห่างสองก้าวและจ้องเขม็งอย่างรุนแรงไปที่ญา จากนั้นเขาลด สายตาลงและจ้องตรงไปที่ซีซั่นที่อยู่ตรงขาของเธอ “เอาลูกที่ไม่รู้ ว่าใครคือพ่อไว้ที่นี่

ญาขมวดคิ้ว นี่มันเรื่องล้อเล่นอะไรกัน?

ผู้ชายคนนี้ป่วยหรือเปล่าเนี่ย?

“ฉันขอปฏิเสธ” เธอพาซีซั่นถอยกลับมาหนึ่งก้าว สายตาเปล่ง ประกายความบริสุทธิ์และแน่วแน่ “ฉันจะเอาห้าล้าน นั่นคือสิ่งที่ ฉันควรจะได้รับ ถ้าไม่เอาสมบัติของแม่ฉันมาคืน แม้ว่าฉันจะต้อง แลกกับชีวิต ฉันก็จะสู้กับพวกแกต่อไป !”

ลันตากลัวว่าจะยิ่งกระตุ้นให้เธอเล่าเรื่องเก่าเมื่อหกปีที่แล้ว เธอจึงสะอื้นอย่างน่าสงสารพลางพูดออกไปว่า “โอเค ญาอี้ ถ้าเธออยากได้ฉันก็จะเอาให้เธอ…เธออย่ามางี่เง่าเลยนะ แม่ ของฉันไม่สบายอยู่และฉันก็ขอร้องเธอว่าอย่าไปสร้างปัญหาให้ ท่านไปมากกว่านี้เลยนะ……..

ไม่นานลันตาก็ใส่ร้ายญาราวกับว่ามายุ่งวุ่นวายกับลันตา สองแม่ลูกมาตั้งนาน

ก่อนที่ญาจะพูดขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะอันเยือกเย็นจาก

ประยง

ท่าทางของเขาดูสบายๆ และหยิ่งยโส แล้วการยืนก็ยังดูแพง เสียด้วย น้ำเสียงก็ราบเรียบและเยือกเย็น ด้วยพลังแห่งความ สง่าผ่าเผยที่ไม่อาจปฏิเสธได้

“ลันตา ผมอยู่ที่นี่ทั้งคน ใครหน้าไหนมันจะกล้ามาขู่คุณ ? เขามองไปที่ญาอย่างเย็นชาและพูดออกมาแบบคำต่อคำ “ส่งไอ้ลูกนั่งเมียน้อยมาให้ฉัน! และฉันจะให้เงินห้าล้านกับเธอ !

“พวกแกจะทำอะไร ?” ญาอุปกป้องซีซั่นและพยายามที่จะวิ่ง หนีไป

แต่การเคลื่อนไหวของบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็น อย่างดีกว่าเธอ รีบวิ่งเข้าไปสองสามก้าว แล้วบิดแขนของญาอี้ ออกจากนั้นอุ้มซีซั่นออกไป

“ซีซั่น !” ญาอีตะเกียกตะกายออก “ปล่อยฉันไปนะ !” ซีซั่นถูกอุ้มออกไป ส่วนญา ก็ถูกลากออกจากคฤหาสน์อย่าง ทารุณในทันที
แกร่ง-ประตูเหล็กของคฤหาสน์อย่างรุนแรง เธอถูกทิ้งอยู่บน ถนนหน้าประตู

“ซีซั่น !” ญาอี้วิ่งไปที่ประตูและทุบประตูอย่างรุนแรง “เปิด ประตูแล้วเอาลูกของฉันคืนมา!”