ตอนที่ 3 พาเด็กออกไป

แต่ไม่ว่าญาจะทำอะไรกับประตู ประตูเหล็กนั่นก็ยังคงปิดและไม่ ขยับเขยือนสักนิดเดียว

ผู้รักษาความปลอดภัยสองคนอยู่ที่ประตูเพื่อคอยจับตาดูญา เข้าไปข้างใน

ญาไม่สามารถเข้าไปได้และรู้สึกเป็นห่วงซีซั่น เธอหมด หนทางเพราะมีประตูเหล็กกั้น เธอพยายามร้องตะโกนด้วยเสียง ดังว่า ให้ประยงคืนลูกกลับมาให้เธอ

เธอตะโกนจนเสียงแหบแห้งและเกือบจะมีไฟขึ้นมาที่ลำคอ ใน ที่สุดก็มีใครบางคนออกมาจากห้องนั่งเล่น

“พวกคุณคืนลูกชายมาให้ฉันนะ ไม่งั้นฉันโทรแจ้งตำรวจ !”

หน้าผากของญาอี้เต็มไปด้วยเหงื่อและใบหน้าขาวซีดอยาก จนมุม แต่นัยน์ตาทั้งคู่ของเธอกลับสว่างขึ้น

“ผมขอโทษครับคุณหญิงญาอี้” ชายคนนั้นดูสุภาพแต่ลักษณะ ท่าทางของเขานั้นดูเย็นชาและแข็งแกร่งมาก “นายท่านประยง บอกว่าถ้าคุณโวยวายอีกสักคำ เขาจะตัดลิ้นลูกของคุณออก ไป !”

หัวใจของอี้กระโดดอย่างรุนแรงแล้วจับประตูเหล็กอย่าง เหนียวแน่น
“ถ้าพวกแกกล้าทำร้ายลูกชายฉัน ฉันจะสู้กับพวกแก !”

ชายคนนั้นพูดออกมาอย่างเยือกเย็น “คุณญาอี้ ได้โปรดออก ไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ นายท่านประยงบอกว่าถ้าคุณไม่หายหัวไป ภายในสามนาที ลูกของคุณจะหายไปตลอดกาล

ยังไงก็ตาม ตราบใดที่ญาทำให้ประยงไม่มีความสุข เขาจะ แก้แค้นด้วยร่างกายของซีซั่นผู้ไร้เดียงสา

ไม่มีจริยธรรมหรือข้อจํากัดใดๆ ในการจัดการกับเด็ก ญาอี้ทั้งโกรธมากทั้งฝืนใจแต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง

เธอจะให้เด็กเกิดความเสี่ยงไม่ได้ เพราะตาประยงนั่นกับยัย ลันตามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากขนาดนี้ก็พอรู้ว่าเขาไม่ใช่ สิ่งของที่ดี

“ไอ้ฉิบหาย !” เธอสาปแช่งอยู่ในใจ เธอขอให้ประยงจนสำลัก น้ำตาย ขอให้มันแต่งงานแล้วโดนสวมเขา อย่าให้มันมีลูกทั้ง ชีวิต !

เมื่อเป็นห่วงเรื่องเด็ก ญาจึงออกไปอย่างเงียบๆ นั่งหมอบอยู่ ที่ด้านข้างของคฤหาสน์ รอให้ประยงออกไปจากนั้นจึงรีบวิ่ง เข้าไปคิดบัญชีของเธอ

อีกด้านหนึ่งในคฤหาสน์

ซีซั่นกำลังนั่งกอดอกอยู่บนโซฟาอย่างเด็ดเดี่ยว อายุเพียงห้า ขวบแต่รูปโฉมและนัยน์ตาอันแลดูสุขุมมีความเป็นผู้ใหญ่ที่ค่อน ข้างสง่างามยังไงยังงั้น
ยิ่งมองยิ่งดูเหมือน……..ระย

ลันตามองดูตาแล้วมองอีก ในใจก็ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมาก ขึ้น รีบคว้าแขนของประยงและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงไหล “ประยงคะ ฉันไม่สบาย คุณไปส่งฉันที่โรงพยาบาลหน่อยได้ไหม คะ ?”

ประยงตอบตกลงเธออย่างลอยๆ แต่ดวงตาดำสนิทจ้องมอง

ไปที่เด็กบนโซฟาตลอด

ซีซั่นเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา

พวกเขาสองคนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่คนอยู่ข้างๆ กลับมองว่า สองคนนี้มีสีหน้าท่าทางคล้ายกัน

ยิ่งลันตามองมากเท่าไร เธอก็ยิ่งตกใจมากเท่านั้น

เมื่อหกปีที่แล้วเธอไปที่บาร์เพื่อหาคนที่ไปหลอกล่อญาให้มี มลทิน แต่คิดไม่ถึงว่าจะไปเจอประยงนอนอยู่ในห้องพอดี

เธอไม่เข้าใจสถานการณ์ตอนนั้นที่ถูกประยุงตรงเข้ามาจับไว้ แล้วพูดว่า “ผมจะรับผิดชอบ

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือเกิดขึ้น แม้ว่าประยงจะไม่เคยพูดออกมาเอง แต่ในใจของลันตาก็คิดว่า ทั้งสองคนได้เป็นแฟนกันอย่างสมบูรณ์แล้ว

หลังจากจับขาใหญ่ของตระกูลปนันท์ได้แล้ว แม้แต่อาชีพของ ลันตาและธุรกิจของตระกูลพิชาทั้งหมดลุกเป็นไฟรุ่งโรจน์ขึ้น เรื่อยๆ
และทั้งหมดนั่นเป็นเพราะว่าการเข้าใจผิดเมื่อหกปีที่แล้ว

แต่ว่าตอนนี้เมื่อมองไปที่ซีซั่นแล้ว……..นตาก็คิดถึงเรื่องผู้ หญิงที่มีความสัมพันธ์กับประยงเมื่อหกปีที่แล้ว นี่มันคือญา จริงๆ หรอเนี่ย ?

มิหนำซ้ำเธอยังให้กำเนิดลูกอีกด้วย……..

ถ้าเกิดว่าประยงรู้ความจริงล่ะ………ตาไม่อยากจะคิดภาพ

ไม่ จะให้ประยงรู้เรื่องนี้ไม่ได้แน่นอน

ต้องกำจัดเด็กคนนี้ให้เร็วที่สุด……

“ประยงคะ ?”

ลันตากระตุ้นเขาให้ไปโรงพยาบาล แล้วหันหัวของเธอไปด้าน ข้างพลางส่งคนรับใช้อย่างอ่อนโยน “พาซีซั่นไปพักผ่อนเถอะนะ แล้วก็ดูแลให้ดีอย่าให้ขาดตกบกพร่องนะจ๊ะ

ปากพูดออกไปแบบนั้นแต่ภายในใจของเธอคิดว่ารอให้ประ ยงออกไปก่อนเถอะ เธอจะส่งลูกนั่งเมียน้อยตัวเล็กๆ นี่ออกไป ทันที !

ให้มันไม่ได้มีโอกาสปรากฏตัวต่อหน้าประยงอีกเลย

ประยงมองใบหน้าเล็กๆ สีขาวและละเอียดอ่อนของเด็กแล้ว หัวใจก็ขยับขึ้นฉับพลัน โดยไม่มีเหตุผล “เดี๋ยวก่อน ส่งเด็กนั่นไป ที่อยู่ของฉัน”