บทที่ 13 เรื่องเก่าถูกฉายซ้ำ

“คุณเป็นอะไรคะ? ” สังเกตได้ว่าลมหายใจของจงเถิง รุ่มร้อน โม่เสี่ยวโม่ถามด้วยความกังวล

แต่เพราะน้ำเสียงของหล่อนอ่อนล้าจึงฟังดูอ่อนแอและ โรยริน เวลานี้ในหูของจงเถิงกลายเป็นเหมือนยาพิษที่จะ คร่าชีวิต

“ห้ามพูดอีก…….” จงเถิงต่อต้านความรู้สึกที่เปลี่ยนไป หยุดยั้งเท้าตนเองที่จะเดินเข้าไปหาโม่เสี่ยวโม่อย่างยาก นํามาก

“ช่วยฉันหน่อยค่ะ พยุงฉันขึ้นมา…..” โม่เสี่ยวไม่เงย หน้าขึ้นมาอย่างสุดกำลัง อยากจะยันตัวขึ้นเพื่อดูว่าเกิด อะไรขึ้นกันแน่

ณ ขณะนี้ดูเหมือนว่าเลือดนั้นเดือดไปจนถึงจุดสูงสุด แล้ว ดวงตาทั้งคู่ของจงเถิงแดงฉาน เหลือเพียงเส้น ประสาทเส้นสุดท้ายที่ยังคงควบคุมให้มั่นไว้

ทำไมยานี้ ถึงมีฤทธิ์แรงกว่าเมื่อหกปีที่แล้ว? จงจื่อไอ้ เด็กโง่นั่นคงไม่…….ใช้ผิดขนาดมั้ง?

สมควรตาย!

“จงเถิง ช่วยฉัน….. โม่เสี่ยวโม่รู้สึกในใจว่าไม่ ปลอดภัยยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก หล่อนรู้สึกว่าจะต้องเกิด เรื่องขึ้นแน่
“ช่วยฉัน…… จงเถิงพูดพึมพำ คำพูดสองคำนี้ เมื่อหกปี ก่อนเคยพูดกับผู้หญิงคนนี้ แต่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นหล่อนที่ เริ่มถามก่อน หรือว่าหล่อนก็โดนวางยาเหมือนกัน?

โม่เสี่ยวโม่ตั้งสติ คำพูดทุ้มต่ำสองคำนี้ที่ออกมาจาก ปากของจงเถิงนี้ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกับว่าเคยเกิดขึ้น หล่อนยังไม่ทันคิดอะไรออก มือคู่ใหญ่ที่ร้อนรุ่มก็ได้กอด ร่างของตนเองไว้แล้ว

“ได้ ผมจะช่วยคุณ……

เส้นประสาทในหัวสมองของเขาก็ขาดลงโดยสิ้นเชิง ร่างกายของเขาดั่งไฟร้อนจนแทบจะมอดไหม้เสื้อผ้าบน ร่างให้เป็นผุยผง มีเพียงการสัมผัสกับร่างที่เย็นเล็กน้อย และเนียนละเอียดนั้นทำให้เขารู้สึกสบายอย่างไม่มีอะไร เทียบได้

น้ำเสียงแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ ทำให้โม่เสี่ยวโม่รู้สึก เหมือนกับถูกฟ้าผ่าอย่างรุนแรง

ที่หล่อนต้องการให้ช่วยเหลือไม่ใช่แบบนี้ นี่มันปากลา ไม่ใช่ปากม้า คนละเรื่องกันเลยนะ!

ในหัวมีความคิดที่ถูกความมืดครอบงำเข้ามาชั่วครู่และ ปะทุออกมาอย่างฉับพลัน โม่เสี่ยวโม่รู้สึกเหมือนดาบเป็น หมื่นเล่มแทงเข้ามาในใจชั่วขณะ

หกปีที่แล้วในคืนนั้นผู้ชายที่ขโมยความบริสุทธิ์ของ ตนเองไป คือเขา? !
โม่เสี่ยวโม่หายใจเข้าออกลึกๆเพราะไม่กล้าที่จะเผชิญ หน้ากับความจริงนี้ กระทั่งเสื้อผ้าของตนเองถูกถอดออก ทีละชั้นทีละชั้น ร่างกายค่อยๆอบอุ่นขึ้นตามการสัมผัส ของเขา หล่อนก็ร้องไห้ออกมากระซิกๆ

เมื่อเห็นผู้หญิงที่อยู่บนเตียงเป็นเหมือนหุ่นเชิดที่ปล่อย ให้ตนเองควบคุม จงเถิงเพิ่งจะเข้าใจว่าหล่อนไม่ได้ถูก วางยาปลุกเซ็กส์ เพียงแต่เขาไม่สามารถหยุดยั้งความ ปรารถนาอันแรงกล้าที่จะทิ่มแทงร่างกายของหล่อนได้

“ขอโทษนะ ช่วยผมหน่อย……

จงเถิงเสียงแสบพร่า เขาจูบน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าโม่ เสี่ยวไม่จนแห้งอย่างตื่นตระหนก แล้วประกบริมฝีปาก ที่สั่นเทาของหล่อน กระทั่งลิ้นของทั้งคู่ก็แลกล้วพัวพัน กัน แล้วเขาก็กดทับร่างลงไปอย่างหนักหน่วง ร่างทั้งสอง ก็แนบชิดสนิทเข้าด้วยกัน ราวกับถูกออกแบบอย่างเป็น ธรรมชาติ

“อือ——” จงเถิงส่งเสียงครางออกมาจากลำคออย่างพึง พอใจ ความคิดทั้งหมดของเขาถูกความปรารถนาเมื่อ แรกเริ่มเข้าครอบงำ ร่างของโม่เสี่ยวโม่กำลังถูกกระทำ ดั้งเดิมยึดครองอยู่

ตอนที่โม่เสี่ยวโม่ได้สติจากอาการสะลึมสะลือ ท้องฟ้า สว่างมากแล้ว ทั้งร่างของหล่อนราวกับถูกล้อรถทับจน ระบมจนไม่มีอะไรเทียบได้

“คุณตื่นแล้ว? ” จงเถิงทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้น ดวงตาทั้งคู่ แฝงไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างหนักหน่วงและโทษตัวเอง
โม่เสี่ยวโม่พึ่งรู้ตัวตอนนี้ว่าเสื้อผ้าของตนเองนั้นถูกสวม ไว้อย่างเรียบร้อย หากแต่กลิ่นและร่องรอยบนร่างกาย นั้นชัดเจนเกินไป หล่อนอยากจะหลอกตนเองเพื่อปลอบ ใจตนเอง เรื่องเมื่อคืนเป็นเพียงแค่เป็นฝันเพ้อเจ้อ

“ผมขอโทษ ผม…… จงเถิงหลบแสงไฟและยืนขึ้น ราวกับชายวัยกลางคนที่ทำความผิดครั้งใหญ่ แขนขาสั่น เทาไปหมด

โม่เสี่ยวโม่ยังคงไม่พูดอะไร หล่อนจัดเสื้อคลุมที่อยู่ บนร่าง จากนั้นก็เดินลงมาจากเตียงอย่างเงียบๆและดึง ผ้าปูที่นอนลงมา

“ผมทำเอง…… จงเถิงยื่นมือมาอยากช่วยรับ ผ้าปูที่นอนในมือโม่เสี่ยวไม่

“อย่าแตะต้องฉัน!” คำพูดง่ายๆสี่คำ แฝงไปด้วยความ เกลียดชังเข้ากระดูกของโม่เสี่ยวโม่

ไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะอธิบายกับชิงเป่าอย่างไร ไม่ แปลกใจเลยที่ชิงเป่าจะติดเขาขนาดนั้น แท้จริงแล้วเขาก็ เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดชิงเป่าจริงๆ!

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ตนเองจะไม่มีวันให้อภัยเขา ตลอดไป ชิงเป่าของหล่อน ก็จะไม่มีวันให้อภัยผู้ชายคนนี้ เช่นกัน

เดิมทีประตูห้องผู้ป่วยที่ถูกล็อกนั้นถูกเปิดออกทันที นางพยาบาลที่เข้าเวรนั้นก็มองทั้งคู่ที่อยู่ในห้องด้วยความ ประหลาดใจ
โปเชี่ยวโมไม่แม้แต่จะมองจงเกิงเลยสักนิดแล้วเปิด ประตูเดินจากไปทันที เพิ่งจะเดินลงชั้นล่างไปที่มุมตึก กี พบคนๆหนึ่งที่กำลังวิ่งมาทางด้านหน้า โม่เสี่ยวไม่ก้มหน้า และอยากกล่าวขอโทษ โหนกแก้มนั้นได้วางลงที่ใบหน้า ของหล่อนอย่างหนักหน่วงแล้ว