บทที่ 9 อีกคืนหนึ่ง

ขณะที่จงเถิงรีบมาถึงโรงแรม เงาของหญิงสาวร่าง บางร่างหนึ่งกำลังมองไปรอบๆอยู่ที่หน้าประตูห้องอย่าง กระวนกระวาย

จงเถิงเดินไปเข้าไปหาโม่เสี่ยวโม่ ทั้งคู่รู้สึกอึดอัดเล็ก

น้อย

“คุณ…….. ไม่ควรมานะ…..…. โม่เสี่ยวโม่จับชายเสื้ออย่าง ไม่เป็นตัวเอง ภายในใจก็กำลังวุ่นวายและร้อนรุ่ม

เมื่อคืนตนเองสามารถให้เขาเป็นผู้ชายแปลกหน้า แต่ คืนนี้หล่อนไม่มีทางที่จะเพิกเฉยถึงความสัมพันธ์ระหว่าง จงเถิงกับโม่เสี่ยวเสี่ยว……..

“ผมเพียงแต่ชอบชิงเป่าด้วยความบริสุทธิ์ใจ คุณไม่ ต้องคิดมากหรอก”

จงเถิงยื่นมือมาเพราะอยากดันประตูออก ขณะที่สัมผัส กับผิวของโม่เสี่ยวโม่ที่อยู่ใกล้นั้น ความรู้สึกชาที่อธิบาย ไม่ถูกก็ทำให้ร่างของเขาแข็งทื่อ

เพราะตนเองแค่เอ็นดูชิงเป่าจริงๆหรือ?

จงเถิงจดจ่ออยู่กับอารมณ์ เลือกทำตามใจและเปิด ประตูเข้าไปหาชิงเป่า

“แด๊ดดี้!” ชิงเป่าแววตาเป็นประกายวิ่งเข้าไปในอ้อม กอดจงเถิง
โม่เสี่ยวโม่เอามือก่ายหน้าผากอย่างจนใจ ความ พยายามแค่วันเดียว ชิงเป่าก็กอดจงเถิงแน่นขนาดนี้ มัน ทำให้หล่อนปวดหัวจริงๆ!

ชิงเป่าจุ๊บใบหน้าของจงเถิงสองครั้งอย่างชอบใจ น้ำลา ยอุ่นๆเปื้อนบนแก้มของจงเถิง ทำให้เขาอยากจะหัวเราะ ทั้งน้ำตาเล็กน้อย

เมื่อถึงกลางดึก ในที่สุดเด็กชายแสนซนก็นอนหลับ อย่างสงบ ชิงเป่าซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดจงเถิง แต่มือนั้นไม่ ลืมที่จะจับโม่เสี่ยวโม่ไว้แน่น

เมื่อเห็นชิงเป่ากำลังยิ้มในยามหลับลึก จงเถิงก็เปล่ง เสียงทำลายความเงียบของตนเองและโม่เสี่ยวไม่

“พ่อผู้ให้กำเนิดเขาล่ะ?

“เสียแล้ว” โม่เสี่ยวโม่กัดฟันตอบกลับไป

ความรู้สึกแปลกๆวิ่งผ่านหัวใจของจงเถิง แต่ไม่ทันได้ รู้ตัวก็สลายไปแล้ว

ทั้งสองคนพูดคุยถามคำตอบคำ แต่เสียงของโม่เสี่ยวโม่ นั้นยิ่งน้อยลง ยิ่งอ่อนแอเรื่อยๆ จนกระทั่งเงียบลง

จงเถิงเงยหน้าขึ้นมอง โม่เสี่ยวโม่ขมวดคิ้วและหลับไป แล้ว พร้อมกับยื่นมือช่วยห่มผ้าให้กับหล่อน แต่ตนเอง กลับไม่มีอารมณ์จะหลับเลย

ผู้หญิงคนนี้อายุขนาดนี้แล้วดูแลชิงเป่าเพียงคนเดียวหรือ?

ทำไมในคำพูดของหล่อนฟังแล้วไม่มีความคิดถึงพ่อ ของเด็กเลยสักนิด แท้จริงแล้วประวัติของชิงเป่าเป็นยัง ไงกันแน่?

ความสงสัยหลายๆอย่างโยงกันเป็นใยแมงมุมอยู่ในหัว ของจงเถิง จนเขาไม่อยากจะครุ่นคิดอีก

เสียงพึมพำดังขึ้น จงเถิงได้ยินเสียงชิงเป่ากรนออกมา ครั้งหนึ่ง เขาเบิ่งตามอง ชิงเป่าที่กำลังหลับลึกนั้นขยับตัว จนไปนอนบนร่างของโม่เสี่ยวโม่

โม่เสี่ยวโม่รู้สึกได้ถึงแรงกดทับ จึงใช้มือดันชิงเป่าออก อย่างสะลึมสะลือ แล้วก็เปลี่ยนอิริยาบถเพื่อให้นอน หลับในท่าที่สบาย

จงเถิงทำให้ตัวเองนิ่งไว้ เขามองดูโม่เสี่ยวโม่ที่นอน ขดอยู่ในอ้อมกอดตนเองอย่างไม่น่าเชื่อ กล้ามเนื้อบน ใบหน้าก็กระตุกอย่างห้ามไม่อยู่

เมื่อคืนหล่อนผลักไสชิงเป่าอย่างนี้ เขาจึงปีนป่ายมาอยู่ ในอ้อมอกของตนเอง?

ความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายเป็นคำพูดได้ยากนั้นกำลัง ปะทุอยู่ในใจของเขา จงเถิงกลืนน้ำลายเอี๊อก อยากพา ร่างตนเองย้ายไปที่ข้างเตียง

แต่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นราวกับไม่เห็นด้วยที่จง เถิงขยับตัว จึงโอบรัดเขาร่างเขาราวกับเป็นปลาหมึก
ขาที่เรียวยาววางอยู่หน้าท้องของตนเอง เขารู้สึกได้ ทันทีว่าตรงนั้นกำลังตื่นขึ้นมาแล้ว……

หาเรื่องจริงผู้หญิงคนนี้!

ลมหายใจอุ่นร้อนจากปีกจมูกของโม่เสี่ยวโม่ที่รดบนลำ คอของจงเถิง ลมหายใจที่เป็นจังหวะราวกับกงเล็บแมวที่ ข่วนไปมาให้คันในหัวใจ

จงเถิงขยับคอเบาๆ แต่ก็ไม่กล้าขยับอีก เพียงแค่หวังว่า ค่ำคืนที่ยาวนานจะรีบเช้าโดยเร็ว

ท้องฟ้าสว่างแล้ว เป็นค่ำคืนที่โม่เสี่ยวโม่ไม่ฝันและรู้สึก นอนหลับลึกเต็มอิ่ม เมื่อคิดจะลืมตาและยืดเอวบิดขี้เกียจ สักหน่อย บนขาก็สัมผัสได้ชัดเจนถึงวัตถุแข็งๆอย่างหนึ่ง

บนเตียงมีไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ?

โม่เสี่ยวโม่ลืมตาดู ก็เกือบจะตะโกนออกมาตรงนั้น!

หล่อน ทำไมหล่อนถึงได้มาอยู่ในอ้อมกอดจงเถิง? ขา ของตนเองก็ถ่ายอยู่บนหน้าท้องเขา

ถ้างั้น อันที่แข็งๆเมื่อกี้ก็เป็น……..