บทที่ 7 เขาเป็นสามีของน้องสาว

เมื่อได้ยินคําเรียกขานของโม่เสี่ยวเสี่ยว จงเถิงก็รับรู้ได้ ถึงความสัมพันธ์ของทั้งสองคน

ที่แท้หล่อนก็เป็นพี่สาวของโม่เสี่ยวเสี่ยวที่ไปเรียนต่อ ฝรั่งเศสแล้วไม่ส่งข่าวคราวคนนั้นไม่เสี่ยวไม่

“ สุขสันต์วันเกิด น้องสาว ประหลาดใจพอไหม! ”

โม่เสี่ยวโม่ไม่สนใจคำถามของโม่เสี่ยวโม่ ยิ้มแล้วชูเค้ก ในมือขึ้น หลังจากนั้นเดินแกว่งไปแกว่งมาเข้าไปในบ้าน

จงเถิงรับเค้กในมือหล่อนเอาไว้แล้วมองใบหน้าที่ขาว ซีดของโม่เสี่ยวเสี่ยวแวบหนึ่งและไม่พูดอะไร

ฉัน…ฉันจะไปเรียกพ่อมา เขาเห็นพี่จะต้องดีใจแย่แน่

ๆ เลย ”

โม่เสี่ยวเสี่ยวรีบร้อนหยิบกุญแจรถแล้วพุ่งออกจาก ประตูไป ทิ้งรอยคราบกาแฟที่อยู่ใต้เท้าเลอะไปหมด

โม่เสี่ยวโม่ไม่เข้าใจ ทำไมโม่เสี่ยวเสี่ยวเห็นตนแล้ว หวาดกลัวและตื่นตระหนกเหมือนเห็นผีแบบนี้?

หล่อนหยิบกระดาษทิชชูคุกเข่าเช็ดคราบสกปรกตรง พื้นนั้น ในใจยังคงรู้สึกกดดันเหมือนมีก่อนหินทับอยู่ทำให้ หล่อนหายใจไม่ออก

“ คุณคือพี่สาวของเสี่ยวเสี่ยว โม่เสี่ยวโม่ ” จงเถิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงรายเรียบ

“ อืม คุณเป็นสามีของน้องสาวฉัน? ” พอคำว่าสามีน้อง สาวออกจากปากไป โม่เสี่ยวโม่ก็รู้สึกแปลก ๆ

” ผมชื่อจงเถิง ”

เห็นได้ชัดว่าโม่เสี่ยวโม่ไม่ได้พูดผิด แต่จงเถิงกลับ อยากที่จะลบคําเรียกนั้นมาก

“ ดี จงเถิง เมื่อวานขอบคุณมากนะ ”

“ เข้าใจ ” จงเถิงไม่ได้พูดอะไรมาก เขาไม่อยากหา ภาระที่ไม่จําเป็นเพิ่มให้ตนเอง

ทั้งสองคนต่างเงียบอยู่อย่างนั้น ทันใดนั้นโทรศัพท์มือ ถือของโม่เสี่ยวโม่ก็ดังขึ้น หล่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นดู ก็พบว่าชิงเป่าวิดีโอคอลมา

“ หม่ามี้ ชิงเป่าคิดถึงหม่ามี้แล้ว! ” เสียงออดอ้อนของชิง เป่าดังขึ้นมา กระแทกอย่างดังเข้าที่หัวใจที่แข็งเหมือนหิน ของโม่เสี่ยวโม่

“ หม่ามี้ก็คิดถึงหนู หนูเป็นเด็กดีนะ หม่ามี้กินข้าวเสร็จ แล้วก็กลับ…”

“ หม่ามี้ ชิงเป่าคิดถึงแด๊ดดี้แล้ว หม่ามี้พาแด๊ดดี้กลับมา!

“ นี่… โม่เสี่ยวโม่ทำตัวไม่ถูกมองจงเถิงแวบหนึ่ง
” แด๊ดดี้กำลังทำงาน… โม่เสี่ยวโม่ถูจมูกพยายามทำให้ น้ำเสียงเป็นปกติ

“ หม่ามี้โกหกชอบเกาจมูก ชิงเป่าจะเอาแด๊ดดี้ แด๊ดดี้ตอนนี้ ” จะเอา

ชิงเป่าที่อยู่ในวิดีโอเงยหน้าขึ้นมอง ทันใดนั้นโม่เสี่ยวโม่ ก็รู้สึกสับสน หันไปมองจงเถิงอย่างช่วยไม่ได้

โซฟาด้านข้างหยุบลง จงเถิงได้เข้ามานั่งใกล้โม่เสี่ยวโม่ แล้วชะโงกหน้าเข้ามาในกล้อง

“ ชิงเป่า แด๊ดดี้อยู่นี้ ” เสียงทุ้มต่ำมีความอ่อนโยนอยู่ แล้วหยุดการรบกวนจากชิงเป่าในเวลาที่สมควร

“ หม่ามี้พาแด๊ดดี้กลับมาจริง ๆ ด้วย ” ชิงเป่าดีอกดีใจ ” ปากสีชมพูเล็ก ๆ ส่งเสียงพูดกับหน้าจอไม่หยุด น้ำลายใส ๆ ยังกระเด็นใสกล้องอีกด้วย

“ พอแล้ว วางสายเถอะ เดี๋ยวหม่ามี้ก็กลับแล้ว…” หล่อน ยกมือขึ้นโบกอย่างแข็งทื่อเพื่อบอกลาชิงเป่า

“ อีกเดี๋ยวแด๊ดดี้จะกลับมาด้วยกันกับหม่ามี้ใช่ไหมฮะ? ชิงเป่าอยากให้แด๊ดดี้กับหม่ามี้เล่นด้วยกันแล้วก็นอนกับ ผม!”

ชิงเป่าแลบลิ้น สายตาเต็มไปด้วยการรอคอยและความ

สุข

โม่เสี่ยวโม่ลังเลและไม่พูดอะไร จงเถิงที่ยืนอยู่ข้างๆก็เอานามบัตรที่อยู่ในมือตัวเองใบหนึ่ง การกระทำนั้น แสดงออกชัดเจนมาก

ถ้าต้องการอะไร เขาก็ควรจะทบทวนตัวเองสักหน่อย

“อืมๆ ” โม่เสี่ยวโม่พยักหน้าตอบอย่างขอไปที หวังให้ชิง”

เป่ารีบวางสาย “หม่ามี้ ชิงเป่ายังไม่ได้หอมแก้มกลางวันให้แม่เลย แด๊ด

ดี้ช่วยจุ๊บหม่ามี้แทนชิงเป่าหน่อยค่ะ!

โม่เสี่ยวโม่ตกใจจนตาโปน จะทำแบบนี้ได้ยังไง! จงเถิง เป็นน้องเขยของตนเองนะ!

แต่สิ่งที่โม่เสี่ยวโม่คิดไม่ถึงเลยก็คือ จงเถิงนั้นโน้มศีรษะ เข้ามาหาแก้มของหล่อนและหอมเบาๆแล้ว

ร่างของโม่เสี่ยวโม่แข็งทื่อไร้การเคลื่อนไหวราวกับถูก

ไฟช็อตก็ไม่ปาน ลมหายใจและการสัมผัสนั้น ทำไมถึงได้

เหมือนกับผู้ชายที่ฝันถึงในเมื่อเช้าได้ขนาดนี้?

ขณะนั้นประตูใหญ่ก็ถูกเปิดออกทันที โม่เสี่ยวไม่ตกใจ สะดุ้งโหยง วางสายโทรศัพท์อย่างรีบร้อน แล้วก็ยืนขึ้น เดินออกห่างจากจงเถิงไป