บทที่ 1 ใต้แสงเทียนในยามค่ำคืน

ในคืนมืดมิดแสงไฟสลัว เสียงร้องของพายุพัดผ่านไป หัวเมืองเล็ก

พริบ ”

ทันใดนั้นโคมไฟในคลินิกก็ดับลง โม่เสี่ยวโม่มองออก ไปยังนอกหน้าต่าง ถนนทุกเส้นตกอยู่ในความมืดมิดมอง ไม่เห็นแม้แต่นิ้วมือที่ยื่นออกไปทั้งห้า

* ไฟดับอีกแล้ว…ทุกครั้งที่เข้าเวรแทนหล่อนต้องเกิด ขึ้นไม่ดีขึ้นทุกที! ”

โม่เสี่ยวไม่กระซิบเสียงเบา แล้วก้มลงไปหาเทียนจากใต้ เคาน์เตอร์ สายลมเย็น ๆ ทะลุผ่านช่องประตูปัดเป่าแสง เทียนที่อ่อนแอให้กวัดแกว่งไปมา

โม่เสี่ยวโม่เดินไปตรงประตูกระจกกำลังเตรียมที่จะล็อก ประตูคลินิกแล้วค่อยเดินไปนอนพักผ่อนบนเตียงคนไข้ ขณะที่เตรียมจะเอื้อมมือไปปิดประตู ทันใดนั้นก็มีเงาที่ดำ สูงใหญ่ฝ่าเข้ามา

แทนที่จะบอกว่าฝ่าเข้ามา บอกว่าล้มเข้ามาดีกว่า

“ว้าย…”โม่เสี่ยวโม่ตกใจกระโดดหนึ่งที ยิ่งกรีดร้อง หนึ่งเสียงพร้อมกับเงาดำที่ล้มอยู่ตรงพื้น

ใบหน้ากลมของหล่อนผลักร่างของผู้ที่อยู่บนพื้นแล้ว ยกเท้าก้าวไปหยิบเทียนส่งดู คนที่นอนอยู่บนพื้นชัด ๆเขาส่งเสียงถอนหายใจต่ำ ๆ ออกมาอย่างยากลำบาก

“อืม ” เป็นเสียงของผู้ชาย

“ เฮ้ คุณไม่เป็นไรนะ? ” ไม่ทันได้คิดอะไรมาก ไม่เสี่ยว โม่ลูบแขนที่อ่อนแรงของชายผู้นั้น

ร่างกายของเขาร้อนจี่! ดูเหมือนคนป่วยเป็นไข้ขึ้นสูง! โม่เสี่ยวโม่ตัวสั่น แล้วรีบพยุงไหล่ของชายผู้นั้นช่วยยก

เขาขึ้นมา

“ ฉันช่วยพยุงคุณไปนอนที่เตียง แล้วจะหยิบยาลดไข้ ให้คุณ! ”

“อย่าไป… ” เสียงทุ้มต่ำของชายคนนั้นต่ำแหบห้าว ราวกับว่าเขากําลังทนความเจ็บปวดของร่างกายอย่าง มาก ดูเหมือนว่าเขาจะตัวร้อนอย่างหนัก

“ คุณวางใจได้ฉันไม่ไปไหน ฉันจะต้องช่วยคุณให้ได้! ช่วยชีวิตคนใกล้ตายและรักษาผู้บาดเจ็บเป็น…อา…”

โม่เสี่ยวโม่ยังไม่ทันพูดจบ จู่ ๆ ก็รู้สึกราวกับโลกหมุน ตนเองถูกชายที่เพิ่งจะช่วยพยุงผลักล้มลงบนเตียงคนไข้ ยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง ทั้งตัวก็ถูกล้อมรอบด้วย บรรยากาศของบุรุษเพศที่แข็งแกร่งและอันตราย …

“คุณจะทำอะไรน่ะ….ไม่…

โม่เสี่ยวโม่ที่ไม่ทันได้ป้องกันอะไรเลยหลังจากที่สัมผัสได้ก็เตรียมที่จะผลักผู้ชายคนนั้น คำพูดที่ไม่ทันได้ออก มาก็ต้องกลืนกลับไปเพราะริมฝีปากถูกลมหายใจของ คนแปลกหน้าเข้ามาประชิดและครอบครอง หล่อนรู้สึก เหมือนถูกไฟฟ้าช็อต สมองว่างเปล่าไปหมด

“ช่วยผม! ”

จูบร้อน ๆ ที่ขาดความยับยั้งใจของผู้ชายคนนั้น ปัด ผ่านไปทั่วทุกอณูผิวของมั่วเสี่ยวโม่อย่างเอาแต่ใจ เสียง สูดหายใจเข้าลึกและรอยขีดข่วนของหนวดเคราที่ทิ่ม แทงผิวทำให้ไม่เสี่ยวโม่ปรับตัวไม่ทัน หล่อนพยายาม ขยับตัวอย่างสุดชีวิตพยายามพาร่างกายถอยหนีจากลม หายใจของผู้ชายคนนี้ แต่ผลกลับกลายเป็นว่าเสื้อผ้าถูก ฉีกทิ้งอย่างหยาบคาย

“ คุณรีบปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย…”

โม่เสี่ยวไม่ผลักเขาอย่างรังเกียจ แต่มือที่มีเรี่ยวแรงอัน น้อยนิดนี้กลับยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้ใช้กำลังเข้าครอบครอง เร็วขึ้น

“ ไม่นะ…อ๊า!!! ”

ความเจ็บปวดจากรอยฉีกขาดของร่างกายทำให้ทั่ว ร่างของหล่อนกระตุกและจิกเล็บเข้าไปที่กลางหลังของ ชายคนนั้น ร่างของชายคนนั้นหยุดไปชั่วขณะและเอ่ย ขอโทษด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่แหบพร่า “ขอโทษ ผมถูก วางยา…ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของคุณ! ”

ในที่สุดโม่เสี่ยวโม่ก็ตระหนักแล้วว่า แท้จริงแล้วคำว่า “ช่วย ” ของชายหนุ่มกับคำว่า “ ช่วย ” ที่หล่อนเข้าใจนั้น ” มันคนละความหมายกัน

“ หล่อนพร้อมที่จะช่วยเขา แต่ไม่ใช่ใช้ร่างกายของตัว ” เองช่วยสักหน่อย! ”

โม่เสี่ยวโม่กัดริมฝีปากของเขาอย่างแรง น้ำตาที่ร้อน ระอุไหลออกมาจากมุมหนึ่งของดวงตา การปล้นชิงที่ แสนหยาบคายและโหดร้ายทำให้ลมหายใจของหล่อน สับสนและเธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลย

ราวกับจงเถิงสัมผัสถึงความไร้เรี่ยวแรงและ ประนีประนอมของโมเสี่ยวโม่ เขาเอนกายลงแล้วจูบริม ฝีปากสีแดงของเธอเบา ๆ จากนั้นใช้มือวาดผ่านไปทั่วทุก มุม ทิ้งลมหายใจของเขาไว้

เทียนครึ่งหนึ่งบนเคาน์เตอร์ไหม้จนหมดและเลือดที่ เดือดพล่านของจงเถิงก็เย็นลงในที่สุด

เขาจูบลงบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของโม่เสี่ยวโม่ จัดเสื้อผ้าของเธอให้เข้ากันเบา ๆ แล้วถอดนาฬิกาที่ข้อ มือขวาของตัวเอง แล้ววางไว้ในฝ่ามือที่อ่อนนุ่มของโม่ เสี่ยวโม่

“ พรุ่งนี้เอานาฬิกาข้อมือนี่ไปที่อาคารTFเมืองA ผมจะ ชดใช้ให้คุณ! ”

จงเถิงจัดการเสื้อผ้าตัวเองเสร็จเรียบร้อย คลำหาประตู กระจกของคลินิกในความมืดแล้วผลักออก สายลมเย็น ๆ พัดผ่าน ไร้เงาของผู้คน