ตอนที่ 4 ฉันเป็นแฟนเขา

จิ้นเสี่ยวลิ่งใส่รองเท้าส้นสูงและเดินเข้ามาด้วยความ มั่นใจขณะที่ยิ่นจี๋นเหยีนกำลังฟังคุณหนูเฉินแนะนำตัว เองอย่างตั้งใจทันทีนั้นจิ้นเสี่ยวลิ่งก็เข้ามาขัดจังหวะพอดี

“จิ๋นเหยืน” “จิ้นเสี่ยวลิ่งเรียกชื่อเขาด้วยเสียงออดอ้อน เธอเดินไปข้างๆเขาและเอามือไปวางที่ไหล่ของยิ่นอื่นเห ยีนเธอถามเขาว่า:” ยังไม่เสร็จธุระอีกเหรอ? ”

ยิ่นจิ๋นเหยืนไม่รู้จริงๆว่าเธอกำลังมาไม้ไหนเขามองหน้า เธอแล้วหมดคำพูดจริงๆ

คนตรงข้ามอย่างคุณหนูเฉินเขินอายเล็กน้อยเธอถาม ขึ้นมาว่า:”คุณชายยิ่นคุณหนูคนนี้คือ….…….”

จิ้นเสี่ยวลิ่งหันไปมองหน้าคุณหนูเฉินที่ใส่ชุดกระโปรง สีชมพูแล้วพูดว่า:” สวัสดี”เธอก็คือคุณหนูเฉินสินะฉันเป็น แฟนจี๋นเหยีนเอง” พูดอยู่ก็เข้าไปจับมือทักทายกับคุณหนู เฉินอย่างสุภาพ

“แฟนหรือ?” คุณหนูเฉินไม่เชื่อคำพูดของเธอคุณหนูเฉิ นมองหน้าจิ้นเสี่ยวลิ่งเสร็จจากนั้นก็หันไปมองหน้าถิ่นอื่น เหยีน

“ใช่แล้วเราไม่เหมือนแฟนกันรึไง?” พูดอยู่จิ้นเสี่ยวลิ่งก็ เข้าไปนั่งข้างกายยิ่นจี๋นเหยีนเธอเข้าไปควงแขนของเขา สายตาทั้งคู่จ้องหน้าคุณหนูเฉินด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและ จริงจังมาก
“เธอมีแฟนอยู่แล้วแล้วทำไมยังมาออกเดทกับฉัน”เธอ รู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกหลอกสีหน้าคุณหนูเฉินตอนนี้เต็ม ไปด้วยความโมโหสายตาพิฆาตของเธอจ้องหน้ายิ่นจีนเห ยีนอย่างดุเดือด

” ฉัน…. “ขณะที่ยิ่นจี๋นเหยีนกำลังอยากอธิบายแต่กลับ ถูกจิ้นเสี่ยวลิ่งที่นั่งข้างๆมาขัดจังหวะอีกครั้ง

“ฉันกับจีนเหยืนเราคบกันมาหลายปีแล้วแต่คนใน ครอบครัวของจีนเหยืนไม่เห็นด้วยพวกเขาจึงบังคับจีน เหยีนให้มาออกเดทกับคู่ครองเราต้องขอโทษเธอจริงๆ ด้วย”จิ้นเสี่ยวลิ่งทำสีหน้าท่าทางที่รู้สึกผิดต่อคุณหนูเฉิน

การนัดบอร์ดเป็นไปด้วยเช่นนี้จะให้คุณหนูเฉินนั่งต่อไป ได้อย่างไรเธอรีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาและจ้องหน้าถิ่นอื่นเห ยีนอย่างโมโหจากนั้นเธอก็พูดด้วยความโมโหว่า:” มีแฟน แล้วยังจะออกมาเดทกับคู่ครองอีกเธอมันบ้าจริงๆ” พูดจบ ก็ถือกระเป๋าเดินออกไปจากร้านทันที

พอเห็นคุณหนูเฉินออกไปจิ้นเสี่ยวลิ่งก็ดีใจอย่างมาก เพราะเธอได้กำจัดศัตรูหัวใจออกไปแล้ว

สีหน้าที่กำลังดีใจและได้ใจอย่างจิ้นเสี่ยวลิ่งทำให้ยิ่นอื่น เหยีนที่นั่งข้างๆพูดขึ้นมาว่า” เอามือออกได้หรือยัง? ”

สีหน้าที่นิ่งเฉยน้ำเสียงที่เย็นชา

จิ้นเสี่ยวลิ่งรีบเก็บอารมณ์ที่ดีใจและได้ใจทันทีเธอหัน ไปมองหน้ายิ่นจี๋นเหยืนเวลานี้สีหน้าจองเขาช่างเย็นชา และน่ากลัวมากจิ้นเสี่ยวลิ่งยังไม่ยอมปล่อยมือเธอพูดขึ้นมาว่า:”ทำไมโกรธฉันเหรอโกรธที่ฉันทำให้เดทครั้งนี้ของ เธอพังใช่มั้ย?”

ยิ่นจี๋นเหยืนจ้องหน้าเธอและถามเธอว่า “เธอจะเอายังไง กันแน่?” เธอต้องการอะไรจากฉัน

พอเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของยิ่นจี๋นเหยืนจิ้นเสี่ยวลิ่งก็ แซวขึ้นมาว่า:”อายุก็มากแล้วยังจะขมวดคิ้วอีกมันจะยิ่ง ทำให้เธอดูแก่ขึ้นนะ”

ยิ่นจี๋นเหยืนงงไปสักพักจากนั้นเขาโมโหและตะคอกขึ้น มาว่า:”คุณหนูกู้ฉันไม่สนว่าเธอต้องการอะไรแต่ฉันยืนยัน กับเธอได้เลยว่าเราไม่เหมาะสมกันเลยสักนิดฉันไม่ใช่ ผู้ชายที่เธอต้องการเชิญเธอไปหาคนที่พร้อมแต่งงานกับ เธอเถอะ

“ฉันไม่แต่งกับใครทั้งนั้น” จิ้นเสี่ยวลิ่งพูดอย่างมั่นใจ:” คนที่ฉันต้องการแต่งงานด้วยคือเธอฉันจะเอาแต่เธอคน เดียวเธอเข้าใจมั้ย?”

ยิ่นจี๋นเหยืนจ้องตาจองเธอเขาจ้องอยู่ตั้งนานก็หาไม่เจอ ว่าเธอกำลังพูดโกหกอยู่

สายตาเขาแหลมคมมากเขาสามารถดูออกว่าใคร จริงจังใครหลอกลวง

ยิ่นจี๋นเหยีนยังคงจ้องหน้าเธอเขาพูดกับเธอว่า:”คุณหนู กู้เรื่องบางเรื่องไม่ใช่ว่าคุณต้องการแล้วมันก็จะได้ดั่งใจ คุณเสมอไป”
“เพราะฉะนั้นฉันจึงพยายามอยู่นี้ไง” จิ้นเสี่ยวลิ่งมอง หน้าเขาและเข้าไปพูดข้างหูเขา:”ฉันกำลังพยายามให้ท่า เธออยู่ดูไม่ออกรึไง”

ไอร้อนของเธอกำลังพ่นใส่หูของเขาเวลานี้ยิ่นจี่เหยีน ได้ขนลุกไปทั้งตัวแล้วแต่เขาเก็บอาการไม่ให้เธอดูออก จากนั้นยิ่นจี๋นเหยืนลุกขึ้นมาและผลักตัวเธอออกเขาพูด เสียงดังกับเธอว่า “คุณหนูกู้รักษาเกียรติเธอด้วย”

สีหน้าที่เข้มขรึมของเขาทำให้จิ้นเสี่ยวลิ่งยิ่งรู้สึกว่าเขา น่ารักมากเธอเกล้งพูดด้วยเสียงออดอ้อนว่า:”ฉันก็แค่ อยากทําให้เธอรักแค่นั้นเอง”

ยิ่น เหยืนไม่มองหน้าเธออีกต่อไปแต่เลือกที่จะเดิน ออกไปทันที

พอเห็นว่าเขากำลังจะไปจิ้นเสี่ยวลิ่งก็รีบเข้าไปดึงมือ เขาไว้แล้วพูดว่า:” เพื่อมาขัดขวางเธอฉันยังไม่ได้ทาน อะไรเลยเธอทานข้าวเป็นเพื่อนฉันก่อนนะ”

“ไม่มีใครใช้ให้เธอมานิ” ยิ่นจี๋นเหยืนพูดด้วยน้ำเสียง ที่เย็นชาเช่นเดิมสีหน้าของเขายังคงเย็นชาและเขาก็ พยายามดึงมือตัวเองออกจากจิ้นเสี่ยวลิ่งอยู่ตลอดเวลา

จิ้นเสี่ยวลิ่งจับมือเขาไว้แน่นๆไม่ยอมปล่อยเธอพูดกับ เขาว่า:” ไหนๆคุณหนูเฉินก็ไปแล้วเธอก็ถือซะว่ามาเดท กับฉันแล้วกัน”

ครั้งนี้ยิ่นจี๋นเหยืนไม่ปฎิเสธเธออีกต่อไปแต่เขาบอกกับ เธอว่า:”ทานข้าวไม่มีปัญหาแต่เธอต้องปล่อยมือฉันก่อน”
จิ้นเสี่ยวลิ่งรีบปล่อยมือของเขา

ยิ่นจี๋นเหยีนนั่งตรงข้ามของเธอถึงแม้จะไม่เต็มใจแต่ก็ ยังแสดงความเป็นสุภาพบุรุษเขายื่นเมนูอาหารให้กับเธอ

จิ้นเสี่ยวลิ่งไม่เกรงใจเลยสักนิดเธอรับเมนูอาหารมา และเปิดดูไม่กี่หน้าเธอก็กดกลิ่งเรียกพนักงานมาบริการ บรรยากาศที่ร้านดีมากอาหารก็อร่อยไม่นานอาหารก็

พร้อมเสริฟแล้วจิ้นเสี่ยวลิ่งวางอาหารแต่ละอย่างไว้บน

โต๊ะ

เวลานี้เธอก็หิวมากแล้วเธอมองดูอาหารที่น่าทานทั้ง หลายทันทีนั้นเธอก็รีบถือตะเกียบขึ้นมาจัดการกับอาหาร เหล่านั้นอย่างเอร็ดอร่อย

ยิ่นจี๋นเหยีนเป็นคนง่ายๆเขาไม่เรื่องมากในการทาน อาหารอยู่ในค่ายทหารมานานเขารู้ดีในค่ายทหารย่อม ไม่มีใครกล้าเรื่องมากอยู่แล้ว

อาหารมื้อนี้พวกเขาทานอย่างเขินๆพอจิ้นเสี่ยวลิ่งไม่พูด จายิ่นจี๋นเหยีนก็ปิดปากเงียบสนิท

จิ้นเสี่ยวลิ่งสังเกตุเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าเธอสังเกตุเขา อย่างตั้งใจยังไงทหารก็คือทหารเขาไม่ใช่คุณชายไฮโซ มาดผู้ดีที่ทั้งขาวทั้งสะอาดและหล่อเหลาอย่างนั้นแต่เขา มีความเป็นเอกลัษณ์ของตัวเองเช่นกันรูปร่างภายนอก ของเขาดูขี้นไปแล้วทําให้เรารู้สึกถึงความแข็งเกร่งและ ความแน่วแน่
เธอคีบกระดูกหมูให้กับเขาชิ้นนึงพอยิ่นจีนเหยืนเงย หน้าเขาก็เจอกับรอยยิ้มของเธอพอดี

ลังเลอยู่สักพักเขาก็คีบกระดูกหมูให้กับเธอด้วยเช่นกัน ถือว่าให้เกียรติซึ่งกันและกัน

จิ้นเสี่ยวลิ่งอึ้งไปสักพักเธอรู้สึกว่าการกระทำของ เขาช่างน่ารักมากเธอไม่พูดอะไรแต่เธอทานกระดูกหมู เข้าไปทั้งค่าสีหน้าของเธอมีความสุขกับการทานมากๆ

ยิ่นจี๋นเหยืนไม่พูดจาเขาทานอาหารในถ้วยอย่างเงียบๆ

พอทานไปสักพักจิ้นเสี่ยวลิ่งก็วางตะเกียบในมือลงและ พูดขึ้นมาว่า:เรามาปรึกษาหารือกันดีกว่า”

ยิ่นจี๋นเหยืนเงยหน้าขึ้นมาดูหน้าเธอจากนั้นถึงเอ่ยปาก พูดว่า:”อะไรนะ?”

“เธอถูกคนที่บ้านบังคับให้ออกเดทกับคู่ครองหากเธอ ยังหาคู่ครองไม่ได้งั้นปัญหาของเธอก็ไม่จบไม่สิ้นฉันพูด ถูกมั้ย?”