บทที่20 เขามาที่นี่ได้ยังไง

“ไม่ใช่มั้ง จะบ้าหรอ แกจะลางานนานขนาดนั้นบริษัทคงได้ไล่แก ออกนะสิ ไหนแกบอกว่าแกจะทุ่มเทให้กับงานด้วยชีวิตให้ถึงที่ สุดไม่ใช่หรอ”

“มันไม่เว่อร์ขนาดนั้น ฉันบอกหัวหน้าแล้ว บริษัทไม่มีฉันก็ไม่

ได้กระทบอะไร แล้วเธอเองก็อนุญาตแล้วด้วย “อ่อ งั้นแกก็อยู่เป็นเพื่อนแม่ต่อก็ดี ฉันจะได้อยู่เป็นเพื่อนข้าง ห้าวได้เต็มที่”

พอพูดถึงว้างห้าวฉันก็นึกเรื่องที่เธอไปทำแท้งเพราะว่างห้าว อีกครั้ง

วางห้าวเป็นคนที่เกเรตั้งแต่ไหนแต่ไร ถ้าไม่ได้เป็นเพราะเขา หยวนหลิงหวนก็คงจะไม่แท้งในวันกีฬาสีแบบไม่รู้ตัวแบบนั้น และก็คงไม่ต้องถูกไล่ออก ยิ่งไปกว่านั้นก็คงไม่ต้องแม้แต่มัธยม ปลายก็เรียนไม่จบและต้องมาตัดขาดกับครอบครัวแบบนี้

“ไอ้บ้านั้นจะขอแกแต่งงานเมื่อไหร่ หยวนหลิงหวนเรื่องอื่นแก ก็ฉลาดนะ สอนฉันอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ทำไมพอเป็นเรื่องนี้แกถึง ไม่ฉลาดหรือคิดได้สักทีล่ะ”

“เห้อ แค่นี้ก่อนนะแก เขาเรียกฉัน ฉันต้องไปแล้ว บาย พูดจบไม่รอให้ฉันได้พูดอะไรต่อ เธอก็ตัดสายทิ้งไป เหลือ เพียงเสียงวางสาย
ฉันขมวดคิ้ว แล้วยกมือไปถึงสายน้ำเกลือออกกำลังจะลงจาก เตียง และแล้วเสียงมือถือก็ดังขึ้นอีกรอบ ฉันจึงกดรับสายโดยที่ ไม่ดูชื่อ ฉันต่อว่าเธอ “ฉันว่าแกคงอยากตายใช่มั้ย ถึงกล้าวาง สายฉันไปแบบนั้น

“ฉันเอง”

เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนทำให้ฉันตกใจ ยกมือถือขึ้นมาดู ก็ พบว่าเป็นจินหาน

เขาโทรหาฉันทำไมเวลาแบบนี้ หรือโทรมาถามเรื่องที่ทำไม ฉันถึงไม่ไปทำงานงั้นหรอ มันก็คงจะไม่มีเหตุผลเพราะเมื่อวาน ฉันลางานกับเกาหุ้ยแล้ว เขาคงไม่จำเป็นต้องโทรมาถามด้วยตัว เองแบบนี้หรอก

“แค่กๆ มีธุระอะไรรึเปล่า” ฉันแกล้งกระแอมด้วยความอับอาย พยายามแก้เขิน แต่เขากลับเอ่ยถามฉัน “เธอไม่สบายหรอ”

ฉันเผลอส่ายหน้าอย่างลืมตัว ลืมไปว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงหน้าฉัน และเขาก็เอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย ฉันเหมือนจะนึกภาพ ใบหน้าที่ขมวดคิ้วแน่นของเขา “ฉันอยู่หน้าบ้านเธอ เปิดประตูสิ

ดูเหมือนว่าเกาหุ้ยไม่ได้บอกว่าฉันลาไปไหน มันก็จริง เขาที่ เป็นถึงท่านประธานจะมาถามหาผู้ช่วยอย่างฉันทำไมล่ะ

ฉันตอบกลับ “ฉันกลับมาบ้าน” ฉันพูดเสริมขึ้น “แม่ฉันไม่ สบาย ฉันก็เลยกลับมาเยี่ยมแม่ที่เมืองกวง และคงต้องใช้เวลา สักพักถึงจะกลับไปทํางานต่อได้
“ซีซี หนูดึงสายน้ำเกลือออกทำไม” จู่ๆ ก็มีเสียงคนพูดขึ้น ฉัน เงยหน้ามองก็พบว่าเป็นคุณหยาว และในมือเธอก็ถือกระติกเก็บ ความร้อนเอาไว้ ดูเหมือนว่าเธอจะกลับบ้านไปทำอาหารเช้าให้

ฉันหันไปเอ่ยบอกกับเขาต่อ “คุณกลับไปเถอะ แค่นี้นะคะ”

คุณหยาวเดินเข้ามาหาฉันแล้วต่อว่าฉัน “ดูเด็กคนนี้ เลือด ออกแล้วเนี่ย เดี๋ยวแม่ไปตามพยาบาลมาให้

ฉันดึงเธอไว้ แล้วพยักหน้า “น้ำเกลือเติมจนหมดแล้ว หนูเอา สําลีเช็ดแป๊บเดียว เดี๋ยวเลือดก็หยุดไหลแล้ว”

เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด และจู่ๆ เธอก็ร้องไห้ “เป็น ความผิดของแม่เอง ขอโทษนะที่หนูต้องมาเจ็บตัวเพราะแม่

ถ้าพูดถึงความทุกข์ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าขาทั้งสองข้างของฉัน

ปวดมาก ร้อนเหมือนปลาที่ถูกปิ้ง ทั้งแสบทั้งเจ็บ แต่มันก็เป็นแค่

แผลภายนอก ฉันกัดฟันอดทนเอาไว้ ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย “เฉียว

ปิ้งเหลียน โอนเงินให้แม่รึยัง”

“อืม โอนมาแล้ว เมื่อเช้าโอนมาหนึ่งล้านห้าแสน” เธอยกมือ ไปเช็ดน้ำตาตัวเอง

เวลาเร่งรีบแบบนี้หาทางออกเจอ ฉันสถานการณ์แบบนี้ฉัน ไม่มีอารมณ์ไปปลอบใจเธอ ฉันก็เลยพยักหน้ารับ “ดูเหมือนเขา จะเป็นคนรักษาคำพูดอยู่เหมือนกัน”

“ตอนแรกเขาบอกว่า เขาแค่อยากให้หนูไปเจอ ไปทำความรู้จักกับหลี่หยุนเฟย ไม่ได้บอกว่าลูกต้องแต่งกับเขา ถ้าแม่รู้ว่า เรื่องมันจะเป็นแบบนี้ก็คงไม่ให้หนูกลับมาที่นี่หรอก” เธอพูดด้วย สีหน้ารู้สึกผิด

“ซีซี แม่รู้ว่าลูกคงจะโทษแม่ แต่มันก็ไม่มีทางออกอื่นนอกจาก หนูต้องแต่งงานตามที่เขาต้องการ ถึงแม้พ่อของลูกจะไม่ใช่ ผู้ชายที่ดี แต่แม่ได้ยินมาว่าหลี่หยุนเฟยเป็นคนดี ถ้าหนูแต่งงาน กับเขาไปลูกก็คงไม่ต้องลำบาก ลูกอย่าดื้อด้านอีกเลยนะ แม่ไม่ อยากให้ลูกโดนเขาทำร้ายอีก ครั้งนี้ลูกช่วยทำตามที่เขาบอก เถอะนะ แม่ขอร้อง

ฉันกำลังจะพยายามบอกให้คุณหยาวรับหย่ากับเขา แต่ฉันก็ ต้องกลืนคำพูดลงคอ “แม่ หนูรู้แล้ว แม่กลับบ้านไปก่อนไป หนู อยากนอนพักอีกสักหน่อย”

เธอพยักหน้าตอบตกลง “ก็ได้ๆ เดี๋ยวลูกอย่าลืมตื่นมากินยาที่ แม่ต้มมาให้ล่ะ แม่ออกไปก่อน ไม่กวนแล้ว ลูกจะได้พักต่อ”