บทที่5 ไม่ให้ความร่วมมือ

ฉันรู้ตัวเองดี จึงเอ่ยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนลง “ฉัน…ฉันไม่ ได้ต้องการจะมาเอาเงินจากคุณ แต่….

“อ้ะ แต่นี่มันห้องฉันนะ อื้อ” ฉันพูดไม่ทันจบ ก็ถูกปากของเขา

ปิดด้วยจูบของเขา…..

เสื้อของฉันถูกดึงออกขาดเป็นสองชิ้น ดีนะที่ฉันไม่ได้เสื้อตัวที่ คุณผู้หญิงหยาวซื้อให้ฉัน ไม่งั้นฉันคงจะรู้สึกเสียดายตายแน่ๆ

ฉันเหมือนปลาที่ถูกน้ำทะเลพัดอยู่ตรงชายหาด หายใจติด ขาด แต่ก็ต้องพยายามทำเพื่อให้ตัวเองรอด คืนนี้เป็นคืนที่ยาวนานมาก ยาวนานกว่าคืนที่ฉันเห็นเด็กคน

อื่นเรียกเฉียวปิ้งเหลียนว่าพ่อสักอีก

ฉันจะไปแสดงความคิดเห็น ใต้โพสต์ของพี่ปัง ในเวย์นิ้ว เธอ พูดถูก อย่างน้อยฉันก็เข้าใจความรู้สึกของเธอ ที่เธอบอกว่า ผู้ชายที่หน้านิ่งเย็นชาแต่ภายในจะบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก

แสงแดดตอนเช้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ฉันยกมือไปบัง แสงแดดที่ส่องตา คนข้างๆ ยังคงนอนหลับสนิทไม่รู้ตัว

ฉันไม่กล้าทำเขาตื่น ฉันจึงลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ แล้วเดินเข้าใน ห้องน้ำ แปรงฟันล้างหน้า แล้วรีบเอื้อมไปหยิบมือถือ พอนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนถูกทำอะไรบ้าง ทำให้ฉันอยากเอาคืนเขาใจจะขาด

ฉันเอื้อมมือไปหยิบเหรียญที่ถอนมาจากของที่ซื้อในห้างเมื่อ วานวางไว้บนหัวเตียง และไปดึงผ้าห่มของเขาออก แล้วเดินออก จากห้องพร้อมปิดประตูห้องให้เขาอย่างดี

ฉันเดินลงไปถามพนักงานเมื่อคืนที่ตอนนี้กำลังเช็ดแก้วอยู่ตรง เคาน์เตอร์ เมื่อคืนฉันเข้าห้องผิดจริงๆ แล้วยังไงล่ะ เรื่องมันก็เกิด ขึ้นไปแล้ว ให้มานั่งร้องไห้เสียใจก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมา

ออกจากบาร์ ฉันก็โบกแท็กซี่คันหนึ่งตรงไปที่บริษัท

ออกไปได้ครึ่งทาง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล บอส คุณอยู่ไหนคะ อีก15นาทีจะเริ่มประชุมกันแล้ว นะคะ…” ฉันตกใจกับเสียงผู้หญิงที่ดังขึ้น ฉันยกออกมาดูเพิ่งเห็นว่าฉัน

หยิบมาผิด เพราะใส่เคสสีดำเหมือนกัน ฉันไม่ได้มองดีๆ

คนที่โทรมาเป็นเกาหุ้ยหัวหน้างานฉันเอง เป็นเลขาผู้หญิงที่ไม่ ตั้งใจทำงาน วันๆ เอาแต่นินทาเรื่องของคนอื่น และนี่เป็นครั้ง แรกที่ฉันได้ยินเสียงอ่อนโยนของเธอ

ฉันกลัวว่าเขาจะเอาไปนินทาก็เลยไม่ได้ตอบกลับ รีบกดวาง สาย แล้วบอกให้คนขับเลี้ยวรถขับกลับไปที่บาร์

ไม่ว่าฉันจะเร่งรีบแค่ไหนก็สายไปอยู่ดี เพราะจินหานออกไป แล้ว
มันคงเป็นเพราะฟ้าตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้ ฉันจึงทำได้แค่กลับ ไปที่บริษัทตามเดิม