บทที่13 ประชุมงานด่วน

สีหน้าของจินหานค่อยๆ เฉยชาลง เห็นได้ชัดว่าเขาคงไม่คิดว่า ฉันจะตัดสินใจได้เร็วขนาดนี้ ในสายตาของเขาเหมือนเขามีอะไร จะพูด แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา และฉันเองก็ไม่ได้อยากรู้ในสิ่งที่เขา จะพูด

และทันใดนั้นอาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟพอดี อาหารหน้าตา สวยงามมากมายถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะ หลังจากกินเสร็จ อาหาร ทุกจานส่วนใหญ่ลงท้องฉัน เขาไม่แม้แต่จะคีบอาหารกิน

หลังจากที่ขับรถมาส่งฉัน ก่อนกลับ เขาก็เอ่ยพูดขึ้น “เฉียว ฉันเวลาเธอมากสุดได้แค่อีกหนึ่งเดือน ฉันไม่ได้มีเวลามากพอ ขนาดที่จะมานั่งทนกับการตั้งใจปฏิเสธของเธอได้

ฉันตกใจกับคำขู่ของเขา ยืนนิ่งไปสักพัก

“ทนกับการตั้งใจปฏิเสธของฉันงั้นหรอ” ฉันขมวดคิ้ว

ฉันปลอบใจตัวเองด้วยการบอกกับตัวเองเอาเป็นว่าฉันมี โอกาสที่จะเก็บเงินได้เพิ่มอีกหนึ่งเดือนก็แล้วกัน

เช้าวันต่อมา ฉันก็ไปทำงานตามปกติ และพอถึงบริษัทฉันก็ เห็นเกาหุ้ยหอบแฟ้มงานมากมายและกำลังเดินมาหาฉัน

“พี่ตุ้ย วันนี้ก็มีประชุมหรอคะ”
เกาหุ้ยบอกฉันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เธอรีบไปจัดเตรียม ห้องประชุมหน่อยไป

“ค่ะ” ฉันรีบเดินไปทำตามที่เธอสั่ง

บริษัทใหญ่โตขนาดนี้ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีการประชุม บ่อย

พี่นุ้ยส่งแฟ้มงานมาให้ฉัน แล้วเธอก็ยกมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้า ผาก “เดี๋ยวตั้งใจหน่อย ประชุมวันนี้ค่อนข้างสำคัญ

ฉันขมวดคิ้วถามด้วยความแปลกใจ “พี่ปุ๋ย มีเรื่องอะไรรึเปล่า

เธอเปิดน้ำ แล้วยกขึ้นดื่ม แล้วเอ่ยบ่นกับฉัน “รูปที่ถ่ายไปเมื่อ วาน บอสไม่โอเคเลย วันนี้ตั้งแต่เช้าเขาโทรมาบอกฉันว่าให้จัด ประชุม เราคงต้องโดนบ่นอีกแน่ๆ ”

ฉันนึกขึ้นได้ ที่ห้องทำงานฉันได้ยินที่เขาขอดูรูปก่อน ใช้ไม่ได้

ส้กรูปงั้นหรอ

ฉันเอ่ยถามเกาหุ้ยอย่างระมัดระวัง “มันยากตรงไหนคะ เราก็ แค่ทำการถ่ายใหม่ เมื่อก่อนก็เคยมีปัญหาแบบนี้เกิดขึ้นไม่ใช่ หรอคะ ทำไมครั้งนี้ต้องโมโหขนาดนี้ด้วยล่ะคะ”

“แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกันน่ะสิ ครั้งนี้เราใช้คอลเลคชั่นที่ใหม่ ที่สุดของฤดูหนาวนี้ ส่วนเวลาเราก็ประกาศออกไปให้สื่อรู้แล้ว เราจะมาผิดคำพูดหรือไม่รักษาสัญญาไม่ได้ และนางแบบของ งาน หลังจากที่เธอถ่ายเสร็จ เธอก็บินไปต่างประเทศแล้ว” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงหมดหวัง

และคนมากมายก็เดินเข้าห้องประชุมชัดขึ้น ฉันเลยไม่ได้พูด อะไรต่อ

จินหานเดินอยู่หน้าสุด ฉันก้าวถอยหลังให้เขา และเขาไม่ แม้แต่จะมองหน้าฉัน แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทำให้คน ไม่กล้าเข้าใกล้

“ทั้งเซตนี้ไม่มีอันไหนที่ใช้ได้ พวกเธอไปหาวิธีแก้มา ฉันให้ เวลาถึงเที่ยงคืนวันนี้” เขาเอามือประสานกัน นั่งอยู่ที่เก้าอี้ ด้วย ใบหน้านิ่งๆ ไม่ได้ด่าหรือโวยวายอะไร ที่จริงฉันก็ไม่เคยเห็นเขา ต่าใครหรือเสียสติอาละวาด

เกาหุ้ยเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด “ขอโทษนะคะบอส ทั้งหมดเป็นความผิดของดิฉันเอง ฉันจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดนี้ เอง”

ฉันเงยหน้าขึ้นจากคอม แล้วแหงนหน้าไปมองหน้าเขานิ่งๆ เขายังคงทำสีหน้านิ่งเฉย แล้วเอ่ยพูดขึ้น “ถ้าพูดถึงเรื่องความรับ ผิดชอบ แผนกเธอก็คงต้องทำการรับผิดชอบทั้งหมด นี่ไม่ใช่ เวลาที่จะมาหาคนผิด แต่เป็นเวลาที่ทุกคนต้องหาวิธีแก้

ทุกคนที่นั่งอยู่ในนี้ต่างพากันเงียบ บางคนยิ้มเยาะบางตน กลัวว่าจะต้องโดนรับผิดไปด้วย ก็เลยไม่มีใครกล้าพูดอะไร

นางแบบที่ค่อนข้างดัง ทุกคนต่างมีแพลนของตัวเอง ตอนนี้ถ้า อยากได้ตัวALIEกลับมาก็คงไม่มีทาง และตอนนี้ก็คงไปหาทีม งานไม่ทัน ไม่มีวิธีไหนที่ใช้ได้เลย