บทที่19 เจรจาต่อรอง

“หนึ่งล้าน โอนเข้ามาในบัญชีแม่ พรุ่งนี้ฉันจะไปกินข้างกับเขา ทันที ไม่งั้นคุณก็ตฉันให้ตายกันไปข้าง อย่าให้ฉันเป็นอิสระ ถ้า ไม่งั้นบ้านเมียน้อยที่คุณซ่อนไว้ก็ต้องมีปัญหาเหมือนกัน พอถึง ตอนนั้นหน้าที่การงานของคุณก็คงไม่มีทางราบรื่นเหมือนกัน”

เขาตกใจตาโต ฉันนึกขึ้นได้ว่าตอนเด็กๆ ฉันรู้สึกดีใจมากที่ มีดวงตากลมโตเหมือนพ่อ เรื่องทุกอย่างเหมือนเป็นแค่ความฝัน ฉันนึกไม่ออกแล้วว่าฉันที่คอยเรียกชื่อพ่ออยู่ตลอดทั้งวัน เด็กผู้ หญิงคนนั้นหายไปไหนแล้ว

“หนึ่งล้าน เฉียวแกคงไปอยู่ที่เมืองนานจนบ้าไปแล้วใช่มั้ย หนึ่งล้านงั้นหรอ ทําไมฉันถึงให้กำเนิดลูกเลวแบบแกได้” เขาหัน ไปหาของที่อยู่รอบๆ เหมือนพยายามที่จะเอามาทุบตีฉันอีกครั้ง

“หนึ่งล้านมันเกินไปตรงไหน อย่าคิดว่าฉันจะโง่จนไม่รู้ว่าคุณ ได้เงินมามากแค่ไหน” ฉันพยายามลุกขึ้นยืนแต่ก็ไม่สำเร็จ ก็เลย พยายามใช้น้ำเสียงสู้กับเขา

บ้านหลังนี้เป็นเพราะไม่ได้การดูแลของเขา ในบ้านจึงเริ่มว่าง เปล่า ตอนนี้คุณหยาวก็มาเป็นมะเร็งกระเพาะแบบนี้ คงต้องใช้ เงินรักษาอยู่มากเหมือนกัน การที่ฉันขอเขาหนึ่งล้าน เงินแค่นี้เขา คงเอาไปซื้อนาฬิกา เงินแค่นี้ไม่มีทางเป็นเรื่องยากสำหรับเขา ถึง แม้เขาจะไม่ได้เงินจากตระกูลหล่มันไม่เหลือบ่ากว่าแรงของเขา แน่นอน ฉันไม่ได้ขอมากไปเลยสักนิด
ถึงแม้ว่าเงินเดือนของเขาจะไม่มากนัก แต่การที่เขาดำรง ตำแหน่งมาหลายปีแบบนี้ ดูจากไขมันที่ท้องที่กลมโตขนาดนี้ ให้ตายฉันไม่เชื่อว่าแค่เงินล้านเขาจะไม่มีปัญญาจ่ายให้ฉัน

บรรยากาศในห้องนี้ไม่เคยอ่อนหรือลดลง ฉันปิดปากแน่น เป็นเพราะขาเริ่มเจ็บมากขึ้นเป็นช่วงๆ เวลาค่อยๆ ผ่านไป หลัง จากที่ทุกอย่างหยุดลง ในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เหมือนเมื่อ ก็ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

เสียงเข็มนาฬิกาเดินเรือนเก่าที่แขวนอยู่ตรงผนังดังขึ้น แผ่น หลังของฉันท่วมไปด้วยเหงื่อ

“ก็ได้ นับว่าแกฉลาด ไม่แปลกที่เป็นลูกสาวของฉัน และดู เหมือนจะฉลาดกว่าแม่แกมาก” เขาพยักหน้าพูดจบ เขาก็หันหลัง แล้วเดินออกจากบ้านไป

หลังจากเขาออกจากบ้านไป ฉันก็หมดแรงเป็นลมหมดสติไป

“ซีซี ซีซี ตื่นสิลูก” ฉันได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียกฉัน ฉัน พยายามจะลืมตาขึ้น แต่ก็ไม่มีแรงลืมตาหรือโต้ตอบกลับได้ หลังจากที่ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว

ได้กลิ่นยาฆ่าเชื้อในอากาศ ฉันขมวดคิ้ว ในห้องไม่มีใครอยู่ แล้วดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง แล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงมือถือดังขึ้น

ฉันเอื้อมมือไปหยิบมือถือในกระเป๋า คนโทรมาคือหยวนหลิง

หวน

“ฮัลโหล แกอยู่ไหน ฉันออกมาเดินเล่น เดี๋ยวแกช่วยส่งที่อยู่มาให้ฉันหน่อย ฉันจะได้แวะเข้าไปหา

แค่หนึ่งวันสั้นๆ นี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้น ฉันนิ่งเงียบมัวแต่ ตกใจเรื่องที่ตัวเองกำลังจะแต่งงาน จนฉันลืมเธอไปเลย “หลิง หวน คือว่าฉันกลับบ้านแม่ฉันมาแล้วอ่ะ แกเที่ยวตามสบายไป เลยนะ ไม่ต้องสนใจฉัน” เธอนิ่งเงียบไปสักพัก แล้วเอ่ยพูดขึ้น “ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกคงไม่

อยู่นิ่งๆ เจอแม่แกแล้วใช่มั้ย ฉันไม่ได้อ่าแกเล่นใช่มั้ยล่ะ”

“อืม ฉันไปถามหมอมาแล้ว รักษาต่ออีกหน่อยก็ไม่มีปัญหา อะไรแล้วและโอกาสที่จะหายกลับมาเป็นปกติก็มีสูงมาก”

“แล้วแกจะกลับมาเมือง เมื่อไหร่ล่ะ

ฉันเงียบไปสักพัก จะกลับไปเมื่อไหร่งั้นหรอ ถ้าเธอรู้ว่าฉัน

ขายตัวเองเพื่อเงินหนึ่งล้านบาท เธอคงจะรีบตีตั๋วกลับมาด่าฉันที่

นี่แน่นอน “ยังไม่แน่ใจเลย ฉันอยากอยู่กับแม่อีกหน่อย ฉันไม่

อยากปล่อยให้แม่อยู่คนเดียว” ฉันโกหกไปแบบนั้น เพราะฉันใน

สายตาเธอเป็นคนที่ทุ่มเทกับการทำงานมาก และตามคาดเธอต่อว่าฉัน