บทที่8 งูพิษ

ฉันยังคงงงๆอยู่ ฉันเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นมือใครบางคนจับมือ เธอเอาไว้ ต่างกับคนเมื่อเช้าที่ฉันรู้จัก เขายกยิ้มพร้อมกับเอ่ย บอกเธอ “คุณผู้หญิงท่านนี้ ฉันไม่รู้นะว่าคุณกับเธอเคยมีปัญหา อะไรกันมาก่อน แต่การที่หมาจะกัดคนก็ต้องดูสถานที่ด้วย ถึง แม้ว่าเจ้าของของเธอจะห้ามเธอไหวไม่ได้ แต่ฉันก็คงไม่มีทาง ปล่อยให้เธอมากัดคนของฉันหรอก ถูกมั้ย”

….ฉันหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ คำพูดของเขาเจ็บแสบ มาก พูดครั้งเดียวก็สามารถกระทบโดนทั้งสองคน มันก็กระทบ ต่อฉันด้วย แต่ช่างเถอะ สีหน้าตอนนี้ของทั้งสองก็ทำให้ฉันรู้สึก สะใจมาก

เขาจับข้อมือเธอเอาไว้แน่น ถึงใบหน้าเขาจะยิ้ม แต่แววตาดู ยังไงก็รู้ว่าไม่พอใจอยู่

“แกเป็นใคร มายุ่งอะไรด้วย” เธอดึงมือกลับ ขมวดคิ้วแล้ว ยกมืออีกข้างมานวดข้อมือของตัวเอง

เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่พูด

ฉันเองก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง”

เขาหันมามองหน้าฉัน แล้วยกมือมาโอบไหล่ฉันเหมือนการ แสดงความเป็นเจ้าของ “ก็บอกแล้วไงให้รอฉันคุยธุระเสร็จแล้วกลับพร้อมกัน ออกมาก่อนทำไม หัวขนาดนั้นเลยหรอ เป็นไงมา เห็นสิ่งสกปรกแบบนี้แล้วเดี๋ยวเธอจะกินอะไรลงได้ยังไง

โห วันนี้ปากเขาเป็นอะไรไป ทำไมถึงร้ายขนาดนี้ ปกติไม่เห็น ว่าเขาจะชอบพูดอะไรที่มันไม่ดีแบบนี้หนิ สีหน้าของทั้งคู่เสียหนัก กว่าเดิม

ส่งหมิงเฉิงเหมือนทนไม่ไหว เขาจึงเอ่ยถามฉัน “เสี่ยว เขา

เป็นใคร”

“คนที่จะมาเป็นแฟนใหม่” ฉันพยายามทำหน้าให้ปกติ เขาอึ้งไปสักพัก แล้วเอ่ยพูดขึ้น “นี่มันเพิ่งผ่านมาได้กี่วัน เสี่ยว ซี ไหนเธอบอกว่ารักฉัน นี่หรือรักที่เธอหมายถึง

“เหอะ” ฉันหัวเราะเยาะ “สั่งหมิงเฉิง ตอนนี้มันศตวรรษ ที่21แล้ว ใช่ ฉันเคยรักคุณ แต่ฟังไว้ให้ดี ก็แค่เคย ตั้งแต่นี้ไปคุณ กับฉันเดินกันคนละเส้นและจะไม่มีทางมาบรรจบกันได้อีก

ก่อนจากไป ฉันซะงักเท้า แล้วหันไปเรียกชื่อเขา แล้วเขาก็หัน กลับมา ฉันจึงเอ่ยพูด “สังหมิงเฉิง ฉันขอให้คุณหลบอยู่ใต้ กระโปรงผู้หญิงไปตลอดชีวิต ขอให้ไม่มีวันเงยหัวหรือพ้นขึ้นมา ได้”

พูดจบ ฉันก็ไม่รอให้เขาได้พูดอะไรกลับ ฉันก็เอื้อมมือไปถึง แขนเสื้อจินหาน ให้เดินตามฉันออกมา

ตลอดทางเขาไม่พูด ตนเองก็เงียบ

พอหลังจากนั้นที่เราเดินมาถึงที่ที่ไม่ค่อยมีคน และฉันเองก็ฝืนเดินต่อไหว เหมือนเขารู้สึกได้ฉันเดินช้าลง จึงเปลี่ยน มาเป็นจับมือแล้วจูงไปอยู่ตรงเก้าอี้ยาวข้าง

เขามองฉันก็ไม่สนใจหน้าที่ตอนเครื่องสําอางคง เลอะเต็มหน้าเพราะน้ำตา เขาคุกเข่าลง แล้วเอื้อมมือไปทอด รองเท้า

ฉันอยู่ตรงเชอะ ถ้าได้เป็นเพราะฉันเจ็บเท้า ไม่

ทางทำตาม

ฉันก้มลงไปหยิบกระจกขึ้นมาและแล้วเป็นอย่างฉันทั้งแดงทั้งบวม ถ้าเกิดเดินไปไหนคนคงได้มองแน่นอน

พอคิดย้อนกลับไป ทำไมเขาต้องมาอะไรด้วยเนี่ย หน้าอายที่สุด

“คิดอะไรอยู่ ยังด่ากลับไม่สะใจหรอ” พอได้ยินดังนั้น ฉันเงย

หน้าขึ้นมอง จินหานเดินเข้ามาทางฉัน ในเขาหิ้วถุง

อย่างไว้

เขาค้นอยู่สักพัก หยิบออกแล้วยื่นถุงเหลือให้ฉัน ของกิน หยิบเองฉันรับมาค้นหาดู และก็พบมันเป็น โดนัท

พูดจบ เขาก็คุกเข่าไปใช้แอลกอฮอล์เช็ดรอบแผลฉัน ซีดฉันร้องออกด้วยความเจ็บแสบ