บทที่7 สู้กับชู้

ตอนคิดเงิน กระเป๋าข้างขวาก็สั่น ฉันหยิบมือถือออกมาดูเป็นคุณ หยาวโทรมา ฉันนิ่งไปสักพัก เพราะไม่รู้ว่าจินหานพูดอะไรออก ไปบ้าง ฉันเลยกดรับ

“ฮัลโหลแม่ อย่าเพิ่งพูด ฟังหนูพูดก่อน เมื่อวานหนูหยิบมือถือ สลับกับเพื่อน เมื่อกี้เพิ่งไปแลกคืนมา เพื่อนหนูคนนั้นเขาเป็นคน ที่ชอบพูดเล่นแบบนั้นอยู่แล้ว ห้าๆ

แม่ก็ถอนหายใจถาม “เสี่ยว แม่ไม่เคยถามลูกเลยว่าลูก ทำงานอะไร และก็ไม่เคยไปเยี่ยมลูกเลย มันเป็นความผิดของแม่ แต่เรื่องมันก็ผ่านมาสามปีแล้ว ลูกเองก็ไม่เด็กแล้ว พ่อเขานัดไว้ ให้หนูแล้ว เป็น.…….…..

“หนูหาเองได้ เขาไม่ต้องเป็นห่วง แม่เองก็ด้วยไม่ต้องไปบ้า ตามเขา”

ตั้งแต่ที่เขานอกใจไปมีคนอื่น เขาก็ไม่ใช่พ่อของฉันอีกต่อไป แล้ว ตอนนี้รังเกียจมากที่ฉันยังต้องมาใช้นามสกุลเดียวกับเขา อยู่

“เป็นความผิดของแม่เอง แต่ลูก…ก็รู้นิสัยพ่อดี ครั้งนี้เป็น ลูกชายของประธานตระกูลหลี่ซื่อหลี่หยุนเฟย เมื่อก่อนเขาเคยมา กินข้าวที่บ้านเรา ลูกเองก็เคยเห็น ที่สำคัญคือ……

“ที่สำคัญคือเขามีประโยชน์กับเฉียวปิงเหลียนใช่มั้ยคะ” ฉันหัวเราะเยาะ และโยนกล่องยาลงไปในถังขยะ

“เสี่ยวซี ลูกพูดแบบนี้ได้ยังไง เขาเป็นพ่อของลูกนะ ลูกเรียก ชื่อเขาแบบนั้นมันไม่สมควร และหลายปีมานี้ลูกก็ไม่กลับบ้าน เลย เขาเองก็บอกว่าเขาคิดถึงลูก และเรื่องการแต่งงานครั้งนี้แม่ ก็เห็นด้วยเหมือนกัน”

“หนูเป็นเด็กที่ไม่มีพ่อ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวหนูจะพา ลูกเขยที่รวยกว่าผู้ชายคนนั้นสองเท่า ผู้ชายที่เขาหาให้หนูไม่ ต้องการ”

พูดจบฉันก็กดวางสายไป ฉันเลยจะก้มไปหยิบบุหรี่ในกระเป๋า แต่ยังไม่ทันที่จะได้จุดไฟ ก็เห็นมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามา ทางฉัน

สังหมิงเฉิงเขาไม่ได้เป็นผู้ชายที่สูง ผู้หญิงข้างๆ ยังใส่ร้องเท่า ส้นสูง เดินด้วยกัน มองยังไงก็ให้ความรู้สึกแปลกตา

เขาเหล่ตามองฉัน แล้วเอื้อมมือไปถึงผู้หญิงคนนั้นให้หันหลัง กลับ แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะไม่ยอม เธอขมวดคิ้วแล้ว สะบัดมือเขาออก แล้วเดินเข้ามาหาฉัน

ฉันยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับไปไหน ก้มไปจุดบุหรี่ แล้วยกบุหรี่ขึ้น มาดูด

เพียะ หานซินเดินเข้ามาตบหน้าฉัน ฉันตั้งตัวไม่ทัน จึงถูกตบ จนหน้าหัน บุหรี่ที่คีบไว้ก็ตกลงบนพื้น

คนที่เดินอยู่ข้างๆ ต่างก็หันมามองกัน และเธอไม่มีความรู้สึกอายใดๆ เหมือนกับว่าคนที่ผิดคือฉัน ฉันต่างหากที่เป็น

เมื่อวานก่อนผู้หญิงที่ถูกฉันตีจนต้องหนีออกจากบ้านไป วันนี้ เธอกลับมายืนตบหน้าฉัน

ฉันยกมือไปจับแก้มตัวเอง โดยไม่มองหน้าเธอ แต่ฉันหันไป มองหน้าสั่งหมิงเฉิง

เขาสบตาเข้ากับฉัน แล้วจู่ๆ เขาก็เบือนหน้าหันไปมองทางอื่น ฉันมองบน ทำไมฉันถึงไปหลงรักผู้ชายหน้าตัวเมียอย่างเขาได้นะ

“นางหน้าด้าน ถ้าไม่ได้เป็นเพราะว่าหมิงเฉิงห้ามฉันไว้ละก็

ฉันหาคนไปจัดการเธอตั้งนานแล้ว

“หานซินช่างมันเถอะ คนเยอะอย่ามีเรื่องกันเลย” เขาเดินขึ้น มาห้ามเธอ

“แหม มาเล่นละครกันหรอ แต่น่าเสียดายนะที่วันนี้เงินที่ฉัน

เอามาด้วยเอาให้คนอื่นไปหมดแล้ว เลยไม่เหลือเงินเลย งั้นไว้วัน

อื่นมั้ยมาเล่นใหม่ ฉันจะเตรียมเงินไว้รอพวกเธอสองคน

พูดจบฉันก็ยกเท้าอีกข้างหนึ่งขึ้นสะบัดไปมา ตอนเช้ารีบเกิน จนไม่ได้ติดปลาสเตอร์มาด้วย ตอนนี้เท้าเลยรู้สึกปวดร้อนมาก แต่ฉันก็ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น

“ว่าใครเป็นขอทาน ”

“เฉียวซีฉันขอเตือน แกขอโทษฉันมาดีๆ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่ เตือน” พูดยังไม่ทันจบ เธอก็ง้างมือขึ้นจะตบฉันอีกครั้ง
ฉันก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณ และกลับถูกใครสักคนจับ เอาไว้ และมือของเธอก็หยุดนิ่ง