บทที่1 เข้าโรงพักครั้งแรก

เข้าโรงพักครั้งแรก ฉันเงยหน้ามองตำรวจต่างก็อยู่ในเครื่อง แบบ แต่ละคนเหมือนหน้านิ่ง เคร่งขรึมฉันเลยรู้สึกกลัวจนตัวสั่น เธอไม่อยากสบตากับพวกเขา ฉันก็เลยก้มหน้ามองเท้าตัวเอง มี เศษดินดำติดอยู่ในเล็บเท้าของฉัน แต่ฉันก็ไม่กล้าก้มลงไปแตะ เพราะความเขินอาย

วันนี้ไม่ค่อยราบรื่น เพราะอากาศไม่ดีและเรื่องปัญหาเกิดขึ้น พร้อมกัน ชุดพนักงานที่ซื้อมาใหม่เมื่อวานก็ถูกฉันเอามาบังฝน ตอนนี้ร่างกายของฉันเปียกปอนไปทั้งตัว ลมหนาวกับน้ำฝน ทำให้ฉันเริ่มรู้สึกหนาว

ฤดูใบไม้ผลิของเมืองมักจะมาพร้อมกับฝน ฝนตกพรำลงมา ไม่หยุดหย่อน ทำให้คนรู้สึกค่อนข้างเบื่อหน่าย ตอนแรกฉันที่ กำลังยืนรอรถเมล์อยู่ที่ป้าย แล้วจู่ๆ ก็เห็นคนท้องคนหนึ่งคุกเข่า ลงพื้น แล้วเธอก็เอื้อมมือไปดึงกระโปรงของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ไว้แน่น แล้วเธอก็เอ่ยพูดขึ้น

“ฉันขอร้อง เธอเลิกยุ่งกับสามีฉันเถอะนะ ฉันท้องได้เก้าเดือน และกําลังจะคลอดแล้วด้วย เด็กจะไม่มีพ่อไม่ได้

“แต่สามีเธอรักฉัน พวกฉันต่างหากที่เป็นคู่กัน เธอมีสิทธิ์อะไร มาบอกให้พวกฉันเลิกกัน

และฉันเห็นเมียหลวงเป็นคนดีเกินไป ฉันจึงรู้สึกทนดูไม่ได้ กำลังจะหันไปมองทางอื่น แต่ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเอื้อมมือไปโอบไหล่ของผู้หญิงที่เป็นชู้แล้วเขาก็เอ่ยพูดขึ้น “ไปกันเถอะ ที่รัก อย่าไปฟังหรือสนใจเธอเลย เดี๋ยวผมพาคุณไปซื้อกระเป๋า แก้เบื่อดีกว่า”

เธอท้องและกำลังจะคลอดลูกของเขา แต่เขากลับบอกว่าอย่า ไปสนใจงั้นหรอ ในหัวฉันมีภาพใบหน้าของสั่งหมิงเฉิงลอยเข้า มา ทำให้ฉันทนดูต่อไปไม่ได้ ฉันจึงยกมือรวบผมแล้วใช้หนังยาง มัดรวบขึ้น เดินเข้าไปฟาดเขาด้วยส้นสูงแปดเซ็นต์ของฉัน

และแล้วก็ทำให้ฉันถูกส่งตัวไปที่โรงพัก

ผ่านไปนานสักพักแล้ว ฉันก็ยังจามไม่ออก และตอนนี้ฉันนั่งอยู่ ตรงหน้าของผู้ชายที่ถูกฉันฟาดที่หัวจนหัวของเขาแตก ฉันเลย เอ่ยพูดขึ้น “ช่วงนี้ของแพง คนอย่างแกปล่อยให้เลือดไหลต่อไป ยิ่งดี จะได้ไม่เปลืองทรัพยากร”

เขาก็กำหมัดลุกขึ้นด้วยความโมโห และแล้วก็มีเจ้าหน้าที่เดิน เข้ามาห้าม แล้วเขาก็เอ่ยขู่ฉัน “ที่นี่มันโรงพัก ทำอะไรหรือพูด อะไรก็ระวังๆ หน่อย

ฉันจึงเงียบ แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองตำรวจคนนั้น และทำให้เรา สองคนสบตาเข้ากันพอดี แววตาของเขาค่อนข้างใสสะอาด และ เขากำลังขมวดคิ้วมองฉันด้วยสายตาไม่พอใจ ผิวของเขาขาว ค่อนข้างสะอาดตา

ฉันซะงักไปสักพัก แล้วรีบหันกลับไปมองอีกทาง กลับเห็นมี ผู้ชายคนหนึ่งกำลังพาผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากห้องสอบสวน

ผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะอายุแค่ประมาณ14 15 แต่เธอกลับมีผมเป็นสีรุ้ง และหูข้างซ้ายของเธอใสต่างหูเรียงกับเป็นแถว และการ แต่งกายก็…ค่อนข้างสุดยอด ข้างบนเป็นเสื้อกล้ามสีขาว ส่วน ข้างล่าง ใส่กางเกงยีนขาดๆ

“พวกเขาเป็นคนรังแกฉันก่อน พวกเขาด่าฉันว่าแม่ไม่สั่งสอน คุณจะไม่สนใจหน่อยหรอ ไม่ว่ายังไง มันก็ไม่ใช่ความผิดของ ฉัน”

“หุบปาก”

ผู้ชายคนนั้นสูงประมาณ 182เซ็นต์ สวมชุดสูทสีดำ สายตาที่ เขามองมาค่อนข้างเยือกเย็น ฉันที่มองอยู่ไกลๆ แบบนี้ยังรู้สึกถึง มันได้เลย

แต่พอเขาค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ ฉันเพิ่งดูออก แม่เจ้านี่มัน นหานเจ้านายฉันหน

ทำงานอยู่ที่บริษัทเหล่นซีกรุ๊ปมาสามปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็น

เข้าใกล้ๆ แบบนี้

ใบหน้าที่หล่อเหลาหาที่ติไม่ได้ และไม่รู้เป็นเพราะว่าตอนนี้เขา กำลังโกรธอยู่รึเปล่า เขาจึงมีใบหน้าเคร่งเครียดและดุร้าย