3/2

ครบหนึ่งเดือนพอดีที่ญารินดาเป็นนักร้องให้ผับ สาวน้อยแสน สวยในชุดเดรสสีดำาเกาะอก ขับผิวให้ขาวผ่องอมชมพูปะทะกับ แสงไฟวูบวาบในผับ ผมยาวเหยียดตรงถูกปล่อยสยายเต็มแผ่น หลังคล้ายผ้าที่ช่วยปิดบังความขาวอันเย้ายวนของแผ่นหลัง เปลือย ชายกระโปรงบานด้วยแต่สั้นแค่กลางขาอ่อนอวดปลีน่อง ขาวเรียวจนเอาไปถ่ายโฆษณาครีมบำรุงผิวทั้งหลายแหล่ได้ สบาย ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอสวยไม่มีที่ติ แต่เหมือนมีเงาดำมืด ปิดบังความงามนี้ไม่ให้ใครมาค้นพบและหยิบฉวยเอาไป สิ่งที่ เธอเป็นได้ก็คือนักร้องในผับที่ได้ค่าแรงวันละ 1,000 บาท และ ทิปจากแขกหัวหงอกหัวดำบางครั้งก็เด็กหนุ่มลูกเศรษฐีอายุเพิ่ง พ้น 18 ปีมาหยกๆ

ญารินดามักจะถูกเชื้อเชิญให้ลงจากเวทีหลังเปลี่ยนนักร้อง คนอื่นขึ้นต่อ เพื่อไปนั่งดริ้งค์กับแขก แรกๆ เธอก็ปฏิเสธทุกคน แต่ด้วยไกรลาศและแม่ซึ่งกำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาล ทำให้ เธอต้องกัดฟันฮึดสู้ให้พวกหัวงูโลมเลียด้วยสายตาอันหยาบโลน มุกรที่เคยมาหาและให้ความช่วยเหลือด้วยเงินที่เธอเก็บไว้ แต่ ญารินดาปฏิเสธ เธอไม่อยากรบกวนอดีตผู้จัดการส่วนตัว ตอนนี้ มุกรได้งานใหม่ในตำแหน่งเดิมคือการเป็นผู้จัดการส่วนตัวของ นักร้องใหม่คนหนึ่ง พี่มุกของเธอสบายแล้วเธอเองไม่อยากดึง คนที่เปรียบเสมือนพี่สาวให้ตกทุกข์ได้ยากเช่นเดียวกัน

ฉะนั้นสาวน้อยจึงต้องลงจากเวทีเพื่อไปนั่งดริ้งค์ให้แขกวีไอลูบคลำผิวกาย แต่ถ้าใครทำมากกว่าการลูบต้นแขนและเรียว ขาที่โผล่พ้นชายกระโปรงออกมา ญารินดาก็ไม่ไว้หน้าเช่นกัน เธอจะตกลงกับแขกทุกคนว่าถ้าอยากให้เธอนั่งดริ้งค์ด้วย เธอจะ มีขอบเขตถ้าใครคิดจะล้ำเส้นล่ะก็ เธอจะไม่นั่งด้วย

ในขณะที่สาวน้อยร้องเพลงจบ เธอก็เดินเข้าไปพักเหนื่อย ด้านหลังที่จัดไว้สำหรับพนักงาน หมอเจ้าของไข้โทรแจ้งค่าใช้ จ่ายที่เพิ่มขึ้นสำหรับการรักษาแม่ ดวงตาคู่สวยแห้งเผือดเหมือน ต้นไม้ไร้ความชุ่มฉ่ำ ครุ่นคิดถึงเงินหลักหมื่น ในบัญชีตนและมัน คงจะไม่พอแน่ วันนี้เป็นวันจ่ายเงินเดือน 30,000 บาท กับการ ทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด ดีหน่อยตรงที่ได้ทิปดีเพราะมีความ สวยทั้งหน้าตาและน้ำเสียงเป็นหลักประกัน ถึงแม้จะเอาเงินเก็บ สะสมทั้งเดือนมารวมกับเงินที่เหลือในบัญชีก็คงไม่พอค่ารักษา แม่ บางทีอาจต้องย้ายแม่เข้าไปรักษาในโรงพยาบาลที่ได้สิทธิ์ รักษา 30 บาท ตามที่รัฐกำหนด แม้จะอยากให้แม่ได้รักษาใน โรงพยาบาลดีๆ มีหมอเก่งๆ และได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็น อย่างดี

“เป็นอะไรไป คิดถึงแม่อีกล่ะสิญาญ่า”

ธิดารัตน์ เพื่อนนักร้องด้วยกันและเป็นเพื่อนคนเดียวที่ญาริน ดาไว้ใจได้ในผับแห่งนี้เดินเข้ามาแตะบ่าบอบบางแล้วเอ่ยถาม อย่างห่วงใย

“โรงพยาบาลที่แม่เข้ารักษาเป็นโรงพยาบาลเอกชน แต่เป็น ศูนย์รักษาโรคหัวใจเลยนะคะ แต่ว่า…ค่ารักษาแพงมาก เงินที่ ญาญ่าเก็บไว้คงหมดกับการจ่ายค่ารักษาครั้งนี้แน่ หนำซ้ำยังต้องเพิ่มอีกด้วย”

เฮ้อ…ก็ช่วยเธอยังไง อย่างนะคนเราดวงตก เมื่อไหร่ไม่รู้ได้ จากที่เคยอยู่สูงลิบก็ลงมาเกลือกกลั้วอยู่บนพื้น ดินเห็น

สงสัยว่าคงต้องย้ายเข้าโรงพยาบาลในเครือบัตรแล้วล่ะ” ญารินดาพร้อมถอนใจอย่างเหนื่อยหน่ายกรรมอะไรของเธอนะถึงต้องรับสภาพแบบนี้

อืม…ถ้าทำใจได้ย้ายแม้เข้าโรงพยาบาลสิทธิ์ ไม่กังวล กับการบริการและการเอาใจใส่แล้วล่ะดี หรือไม่หาใครเลี้ยงเธอและด้วย แต่นั่นแหละ ใครยอมเสียเงินถุงเงินถัง มากมายเพียงเพื่อเรื่องอย่างทั้งก็หาเอาได้ง่ายๆ ราคาไม่ แพงหรือนักศึกษาหาค่าหน่วยกิตก็เยอะแยะไป

ญารินดาหน้าเศร้าลงทันเธอไม่เคยคิดจะขายตัวหรอก แม้ตอนมีอยู่ในสมอง สาวน้อยนั่งห่อไหล่กลั้นน้ำตาไม่รินมา

“ญาญ่า ไกรลาศให้ไปบริการแขกวีไอพีต้องการใครนอกจากเธอคนเดียว”

สาวน้อยเหลือบตาขึ้นมองคนมาบอกอย่างหวาดหวั่น ก็ ห้องเป็นรวยแค่ราคาห้องหลักหมื่นค่าบริการเท่าตัว น้อย คนจะเข้านั่งในห้องนั้นเพราะเมื่อออกเท่ากับว่าต้อง เสียเป็นแสน กับแค่การดื่มและฟังเพลงแค่นี้ต้องเสียเงินแสนน่าเสียดายเงินในกระเป๋าซะมัด

สาวน้อยถอนหายใจครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ในวันนี้ เธอลุก ขึ้นยืนส่งยิ้มบางๆ ให้ธิดารัตน์ ไม่มีทางเลือกแต่ต้องระวังตัวไว้ ให้ดี และหวังว่าใครก็ตามที่อยู่ในห้องนั้นคงยอมรับเงื่อนไขของ เธอง่ายๆ เช่นที่เคยทำมา

ร่างโปร่งระหงยืนนิ่งทำใจอยู่หน้าประตูกระจกก่อนผลัก เข้าไปเห็นผู้ชาย 4 คน นั่งอยู่ในนั้น เธอลอบกลืนน้ำลายเมื่อชาย 3 คน ซึ่งหันหน้ามาหาเธอต่างจ้องมองเธอเป็นตาเดียว หากแต่ คนที่นั่งหันหลังกลับไม่หันมามองเธอแม้แต่น้อย

“เจ้านายครับ เธอมาแล้ว”

สจ๊วตบอกผู้เป็นนายและอดที่จะมองนางฟ้าในชุดดำที่ยืนนิ่ง อยู่ตรงประตูไม่ได้ เขาแอบลงความเห็นในใจเงียบๆ ว่าตัวจริง สวยกว่าในทีวีเยอะ

“พวกแกออกไปก่อน”

สิ้นเสียงทรงอำนาจของผู้เป็นนาย ลูกน้องทั้ง 3 ก็ลุกขึ้นแล้ว เดินเรียงแถวออกไปเงียบๆ พร้อมทั้งดึงประตูปิดให้เรียบร้อย

ญารินดาเดินเข้าไปบริการรินเหล้าให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ เมื่อเห็นว่ามันพร่องไปมาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาสีน้ำตาล อ่อนสวยงามของเขา

“คุณแม็คควีน!”

“เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอ”