บทนํา/2

หลังจากนั้น ญารินดาก็ได้รับการบำบัดทางจิตด้วยยาและ ศิลปะการวาดภาพ หมอสังเกตว่าภาพวาดของเด็กน้อยก็เป็น ภาพธรรมดาๆ มีบ้าน มีต้นไม้ มีนก มีก้อนเมฆ ภาพนั้นไม่บอก สภาพทางจิตใจของเธอเลย จากการพูดคุยกับเด็กหญิงก็ดูเป็น ปกติ เพียงแต่นัยน์ตาโศกเศร้าคู่นั้นที่ดูจะระแวดระวังกว่าปกติ

“หนู… โตขึ้นอยากเป็นอะไรครับ

หมอหนุ่มถามเสียงนุ่ม ใบหน้าขาวใสของหมอมีรอยยิ้ม หวานมอบให้เด็กสาวทุกครั้ง

“ญาอยากเป็นนักร้องค่ะ แต่แม่บอกว่าควรจะเรียนหนังสือ

ให้จบก่อน”

“ถ้างั้น หมอจะให้หนูหัดร้องเพลง ดีมั้ยเอ่ย”

เด็กหญิงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที ดูเผินๆ ก็เป็นเด็กธรรม ดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น ไม่มีอะไรผิดแผกจากเด็กคนอื่น

“ได้เหรอคะ ญายังเรียนไม่จบเลย

“ได้สิ ถ้าร้องเพลงเพราะ หมอจะส่งหนูเข้าประกวดร้องเพลง เลย ดีมั้ย”

“โห…ประกวดร้องเพลงเลยเหรอคะ” เด็กสาวทําตาโตปาก ได้อย่างน่ารัก “แต่…แม่จะให้ประกวดหรือคะ แม่อยากให้ญาเรียนให้จบมากกว่า แม่บอกว่าอีกแค่ 3 ปี ญาก็จะจบ ม.3 แล้ว”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวหมอจะคุยกับแม่หนูให้”

เด็กหญิงญารินดามองหมอหนุ่มอย่างดีใจ และหวังว่าคำขอ ของหมอหนุ่มจะทำให้แม่ของเธออนุญาต บางทีได้ทำอะไรที่ตน ชอบอาจทำให้เธอลืมความฝันอันน่ากลัวนั้นก็เป็นไปได้

นางสมศรีอนุญาตให้เธอเรียนร้องเพลง โดยหมอหนุ่ม เอื้อเฟื้อเงินทุนการเข้าคอร์สเรียนในช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ มี ข้อแม้ว่าจันทร์-ศุกร์ ญารินดาจะต้องตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด เด็ก สาวยอมทำทุกอย่างเพียงเพราะต้องการเรียนร้องเพลง ความ ใฝ่ฝันของเธอคือการได้เป็นนักร้องหญิง แล้วความฝันที่ตาม หลอกหลอนเธอก็เริ่มขาดหายไป เหมือนกับที่เธอเริ่มมีความสุข กับการเรียนร้องเพลง

ญารินดาเข้ากับเพื่อนได้มากขึ้น เวลานี้เธอเข้าเรียนชั้น มัธยมศึกษาปีที่ 1 เรียบร้อยแล้ว ทุนการศึกษาได้มาจากน้ำพัก น้ำแรงของแม่ซึ่งรับจ้างล้างจานและเป็นแม่ครัวบ้างในบางครั้ง อยู่ที่โรงแรมไฮลินตัน วันนี้เธอมาช่วยมารดาล้างจาน ไม่ได้ไป เรียนร้องเพลงตามปกติ เนื่องจากครูสอนร้องเพลงเกิดป่วย กะทันหันทําให้ต้องขยายเวลาเรียนออกไปอีก

ร่างสูงเพรียวในชุดกางเกงผ้าเนื้อดีเข้ารูปและเสื้อเชิ้ตสีเข้ม คาดด้วยเข็มขัดหนังราคาแพง บนศีรษะมีหมวกทรงเท่ปิดเส้นผม รองทรงสีบลอนด์ ดวงตาสีฟ้าใสเป็นประกายงดงามจนน่าอิจฉา เพราะมันเหมือนดวงตาของตุ๊กตาเด็กเล่นตัวน่ารัก ริมฝีปากบางเป็นกระจับหยักโค้งที่มุมลึก เป็นลักษณะของคนมีแววโด่งดังจาก พรสวรรค์ของตน

“มาคัส ป้าว่าถ้าหลานหิวจะสั่งอะไรมาทานก่อนขึ้นเวทีก็ได้ นะ เพราะกว่าเจ้าหน้าที่จะเตรียมงานเสร็จก็คงอีกประมาณ 1 ชั่วโมง”

มาคัส มาเวลล์ อัจฉริยะทางด้านดนตรีปรายตามองป้าเฮ เลนก่อนเหลือบเลยไปยังเวทีที่ยังตกแต่งไม่เสร็จ ริมฝีปากบาง เฉียบบิดเบราวกับจะเหยียดหยันเจ้าหน้าที่ ทำไมไม่จัดเตรียมให้ พร้อมก่อนตั้งแต่เมื่อวาน แบบนี้หากเขาเป็นเจ้านาย เขาจะหัก เงินเดือนเจ้าหน้าที่พวกนี้ให้หมดทั้งเดือน โทษฐานที่ทำให้ อัจฉริยะอย่างเขาต้องมานั่งรอเป็นชั่วโมงอย่างไร้สาระเสียเวลา ชะมัด

“คราวหน้า ถ้ามีงานอีเวนท์ที่ไหนอีก ป้าช่วยบอกให้เขา เตรียมให้พร้อมก่อนที่ผมจะมานะครับ แบบนี้มันน่าเบื่อชะมัด”

“เอ่อ…ก็ป้าบอกแล้วไงว่า…

“ผมไม่กิน จะเดินดูอะไรไปเรื่อยๆ เสร็จเมื่อไหร่ก็ไปตามผม ด้วยแล้วกัน”

แล้วร่างสูง 180 ซม. ของชายหนุ่มวัย 22 ปี ผู้ซึ่งกำลังเป็นที่ จับตามองของใครต่อใครในแวดวงดนตรี มาคัส มาเวลล์ถือเป็น อัจฉริยะทางด้านดนตรีขนานแท้ เขาสามารถเล่นเครื่องดนตรี สากลได้ทุกชนิดตั้งแต่อายุเพียง 15 ปี จากนั้นอีก 2 ปีต่อมา เขา ก็กลายเป็นนักแต่งเพลงที่อายุน้อยที่สุดในโลก เขาแต่งได้ทั้งเพลงสากลและเพลงไทย ความจริงแล้วเขามีชาติกำเนิดเป็นลูก เสี้ยว ไทย-อังกฤษ-อเมริกัน พูดและแต่งเพลงได้ 5 ภาษา นั่นก็ คือ ไทย อังกฤษ อิตาลี ฝรั่งเศสและสเปน

ไม่เพียงแต่เป็นอัจฉริยะและนักแต่งเพลงที่อายุน้อย แต่ยัง เป็นชายหนุ่มซึ่งเพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติมากมาย หล่อ รวย ฉลาด เก่ง เพราะเหตุนี้มาคัสจึงได้ทุกอย่างมาโดยง่าย โดย เฉพาะสาวงามต่างตบเท้าเรียงหน้ากระดานมาให้เลือกเรียกว่า หัวกระไดไม่แห้งเลยทีเดียว

“ญาเอ้ย ออกไปซื้อไข่มาให้แม่หน่อยสิลูก เอามาสัก 2 แผง นะ วันนี้ร้านไข่ยังไม่มาส่งเลย เดี๋ยวจะไม่ทันการ

“ได้จ้ะแม่”

ร่างเล็ก ในวัย 12 ขวบ ผิวขาวละเอียดลออสวมชุดเอี๊ยม กางเกงขาสั้นน่ารัก เรือนผมยาวตรงดำขลับถูกมัดเป็นแกละ 2 ข้าง รอยยิ้มสว่างไสวส่งไปให้คนเป็นแม่พร้อมรับเงินจากมือแม่ แล้วกระโดดหยองแหยงออกไปอย่างอารมณ์ดี

“ซื้อไข่มาแล้ว อย่ากระโดดเข้ามานะญา เดี๋ยวไข่แตกหมด”

นางสมศรียังตะโกนไล่หลังบอกลูกสาว แต่ดูเหมือนคนเป็น ลูกหาได้ใส่ใจไม่ วันนี้ญารินดามีความสุข เธอกระโดดไปฮัม เพลงที่เพิ่งเรียนมาเป็นการฝึกไปในตัว เสียงของเธอใสราวกับ แก้วเจียระไน มีกังวานคล้ายระฆังแก้วบางใส ท่วงทำนองนั้นอาจ มีเพี้ยนไปบ้างเพราะคนร้องยังเด็กนัก แต่เสียงเพลงนั้นก็เรียก ความสนใจจากร่างสูงซึ่งเดินผ่านมา