1/2

แม็คควีนตวัดตาคมดใส่คนสนิทซึ่งเป็นเหมือนเลขานุการของ ตนอย่างไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้ใครมีข้อแม้กับเขาทั้งนั้น ไม่ว่า ใครก็ตาม ถ้าเขาพูดค่ไหนแล้วต้องเป็นคำนั้นอย่างไม่มีเงื่อนไข

“เธอ…ยังเด็ก ผมเสียดายพรสวรรค์ของเธอ”

“แกคิดว่าฉันโง่จนมองไม่เห็นข้อนั้นเหรอ สจ๊วตฉันไม่ได้คิดจะ ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้น แกก็รู้นี่นาว่าฉันจะไม่ทำอะไรผลุนผันหาก ไม่คิดให้รอบคอบเสียก่อน

“หมายความว่า…เจ้านายมีแผน

“แกยังไม่จําเป็นต้องรู้ คนใจอ่อนอย่างแกไม่ควรจะเข้ามา ขวางฉัน ฉะนั้นแกไม่รู้เสียเลยจะดีกว่า”

โธ่…แค่นี้คนอย่างสจ๊วตก็รู้มากพอแล้ว มากจนคิดว่าต้องมี เรื่องร้ายกว่านี้เกิดขึ้นอีก ความแค้นตั้งแต่ครั้งใดเขาไม่อาจรู้ได้ รู้แต่ว่าบัดนี้สาวน้อยผู้นั้นเปรียบเหมือนลูกไก่ในกำมืออสูรจะบีบ ก็ตายแต่จะคลายก็ตาย ลมหายใจของเธอบางเบาลงทีละนิด ตั้งแต่สบตากับอสูรร้ายผู้เย็นชาอย่างแม็คควีน เบอร์นัลโด้ มา เวลล์ แล้ว

“เจ้านายครับ”

อีริค ชามัวร์ เรียกคนเป็นเจ้านายก่อนกดรีโมตเปลี่ยนช่องทีวี ให้เป็นภาพคอนเสิร์ตของซูเปอร์สตาร์สาวน้อยแสนสวย
ดวงตาคมสีน้ำตาลอ่อนฉายประกายเจิดจ้าแม้ในยามที่ห ตาลงมองภาพในทีวีจอยักษ์ ร่างบางระหงสวยสดยืนเด่นเป็น สง่าอยู่กลางเวทีท่ามกลางผู้ชมจำนวนมากต่างโบกไม้โบกมือ และไฟกะพริบวิ่งเป็นตัวหนังสือเขียนไว้ว่า “รักญาญ่าที่สุด” เธอ เหมาะกับสิ่งนี้ คู่ควรกับเสียงกรีดร้องอย่างชื่นชมของผู้คนนับ หมื่น ซูเปอร์สตาร์สาวสวยทั้งน้ำเสียงและรูปร่างหน้าตา สวยจน คนมองต้องข่มใจระงับความใจอ่อนที่ดีขึ้นเป็นระลอกอย่างเนิบ ช้า ความแค้นฝังรากลึกมายาวนานรอวันที่จะเอาคืนให้สาสม

เขาจะทำให้เธอเจ็บปวดมากกว่าที่เขาเจ็บหลายร้อยเท่า

“ญาญ่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน ฉันยังจำเธอได้ไม่มี วันลืม แม่ระฆังแก้วเตรียมตัวรับการลงทัณฑ์จากฉันได้แล้ว”

วันนี้เป็นวันพักผ่อนของญารินดา หญิงสาวจึงคิดจะพามารดา

ไปวัด

“แม่จ๋า วันนี้ญาว่าง ญาอยากจะทำบุญไหว้พระ แม่พาญาไป วัดหน่อยนะจ๊ะ”

“ญาน่าจะบอกแม่ตั้งแต่เมื่อวาน แม่จะได้เตรียมกับข้าวไปใส่ มาตร”

“ญาว่าจะไปถวายสังฆทานให้เจ้ากรรมนายเวรค่ะ พักนี้ญามี ความรู้สึกแปลกๆ เลยอยากทำสังฆทานสักหน่อยค่ะแม่”

“งั้นเหรอลูก ได้ เดี๋ยวเราต้องไปซื้อเครื่องสังฆทานกันก่อน นะ”
นางสมศรีลุกขึ้น พลันก็รู้สึกเจ็บหน้าอกจนต้องทรุดลงไปใหม่

“แม่เป็นอะไรไปคะ” เธอถามอย่างเป็นห่วง

“ไม่ลูก แม่ไม่ได้เป็นอะไรไปเถอะเรารีบไปกันก่อนแดดจะร้อน กว่านี้”

ญารินดามองตามมารดาที่เดินนำไปยังรถ คนเป็นลูกจึงหมด คําถามแล้วเดินตามไป

หลังจากถวายสังฆทานเสร็จ ญารินดาจึงตัดสินใจพานาง สมศรีไปโรงพยาบาล เพราะเป็นห่วงเป็นใยและเห็นสีหน้า ซีดเซียวลงของแม่ ทำให้เธอไม่อาจทนอยู่เฉยได้

“แม่บอกว่าไม่เป็นไรไงล่ะญา ไม่เห็นต้องพามาโรงพยาบาล แบบนี้เลย อีกอย่างโรงพยาบาลนี้ก็แพงหูฉี แม่เคยได้ยินคนเขา พูดกัน เข้าไปไม่ว่าจะเป็นโรคอะไร ค่ารักษาอย่างต่ำก็เป็นหมื่น

“โธ่แม่จ๋า ญามีเงินรักษาแม่หรอกจ้ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ”

“ตุ๊ดๆ” เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายใบย่อมดังขึ้น หญิงสาวจึงหยุดการสนทนากับแม่ แล้วหยิบมือถือขึ้นมากครับ สาย คนที่โทรเข้ามาคือมุกรตีนั่นเอง

“ว่าไงคะพี่มุกคนสวย

“ตาย…ถูกใจที่สุด ขอโทษนะจ๊ะที่โทรมาหาทั้งที่วันนี้เป็นวัน พักผ่อน”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่มุกมีอะไรกับญาญ่าคะ”
“คือว่า…มีสคริปที่น้องญาญ่าจะต้องท่องค่ะ แต่พี่ดันท้องเสีย อย่างแรง เลยเอาไปให้น้องญาญ่าไม่ได้

“อ๋อ…พี่มุกจะให้ญาญ่าไปเอาสคริปมาท่องใช่ไหมคะ ได้ค่ะ เดี๋ยวญาญ่าจะไปเอาเอง

“ขอบคุณน้องญาญ่านะคะ น่ารักที่สุด อูย… …พี่มุกถูกข้าศึก โจมตีอีกแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ

ญารินดาวางสายยิ้มๆ เธอจูงมือแม่เข้าไปในโรงพยาบาล จัดการทำตามขั้นตอนทั้งหมด พอแม่เข้าห้องตรวจเธอก็นั่งรออยู่ หน้าห้องไม่ได้ตามเข้าไป ครูใหญ่ๆ กว่าที่นางสมศรีจะเดินออก มาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“หมอว่าไงมั่งจ๊ะแม่

“แม่ไม่เป็นอะไรหรอกญา แค่รู้สึกเพลียๆ คงเพราะพักผ่อน น้อยนะเอ้อ….ได้ยินว่าญาจะต้องไปเอาอะไรที่บ้านมุกเหรอ งั้น ญาไปก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวแม่กลับบ้านเอง แม่ขี้เกียจไปด้วยน่ะ

“เอางั้นหรือจ๊ะแม่” เธอมองแม่อย่างครุ่นคิด สีหน้าของแม่แม้ จะยิ้มแย้มดูคล้ายคนแจ่มใส แต่หน้าซีดๆ นั้นก็ยังดูเหมือนคนไม่ สบายอยู่มาก

“เอางี้แหละลูก ไม่ต้องห่วงแม่นะ” นางสมศรีเพื่อไม่ให้ลูก เป็นห่วง

ญารินดาจึงหยิบเงินในกระเป๋ายัดใส่มือแม่ และกำชับว่าให้ นั่งแท็กซี่กลับบ้านจะได้ไปพักผ่อนไวๆ นางสมศรีไม่อยากมีปัญหาจึงพยักหน้ารับคำ ลูกสาวคนสวยจึงเดินจากไปเงียบๆ คน เป็นแม่มองตามจนลูกสาวลับตา ก็ได้ยินเสียงประกาศเรียกให้ ไปรับยา

ญารินดาขับรถไปเรื่อยๆ อีกไม่กี่กิโลเมตรก็จะถึงบ้านผู้จัดการ ส่วนตัว อยู่ดีๆ ก็เห็นควันลอยขึ้นมาจากกระโปรงหน้ารถแล้ว เครื่องยนต์ก็สะดุดจนต้องจอดเข้าข้างทาง หญิงสาวผู้ไม่รู้เรื่อง เครื่องยนต์เลยอย่างเธอก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก จะโทรหามุกร แบตเตอรี่มือถือก็ดันมาหมดได้เหมาะเจาะ