ตอนที่ 3 นอนจมในกองเลือด

พิณญาเลือดขึ้นหน้า แหกปากตะโกนด้วยความดื้อรั้นท่ามกลาง ฝน

“แม่แกเป็น แกก็ดีไม่ถึงไหนหรอก”

“แม่ฉันไม่ใช่! เขาไม่ใช่

อัมพรหัวเราะอย่างเย็นยะเยือกด้วยความสมเพช “พิณญาเด็ก เวรคนนี้มีจุดจบแค่อย่างเดียวแหละ นั่นก็คือ….ตาย! ไม่ใช่ตาย ในท้องแก ก็ตายในโรงพยาบาล ฉันไม่มีทางให้มันเห็น พระอาทิตย์บนโลกนี้เด็ดขาด!!

พิณญาโงนเงินไปครู่หนึ่ง ร่างกายค่อยๆ ถอยไปข้างหลัง

สายตาหวาดระแวงจับจ้องไปที่ผู้หญิงจิตใจอำมหิตตรงหน้า “แก เป็นปีศาจ!” ก็แหง ปีศาจกินคนทั้งเป็นอย่างเธอ ลูกชายตัวเองยังทำ

ลงคอ แล้วมีอะไรที่ทำไม่ได้อีกหละ?

“ถ้าแกไม่ยอมเอามันออกก็ไม่เป็นไร! ฉันให้แกอุ้มท้อง 10 เดือน ให้แกรักกับมัน 10 เดือน และแล้ววันที่มันคลอดออกมา มองโลก….ฉันจะให้แกดูมันกับตาว่ามันค่อยๆ ตายไปยังไง….

“ไม่! ไม่…”

พิณญาส่ายหัวไปด้วยกรีดร้องไปด้วยอย่างไร้สติ นัยน์ตาเต็มไปด้วยหยดนํ้าแห่งความหวาดระแวง เธอเสียผู้ชายที่เธอรักมาก

ที่สุดไปแล้ว จะเสียยอดรักของพวกเขาไปอีกไม่ได้ “คุณทําแบบนี้กับเขาได้ไง เขาเป็นหลานของคุณ หลานแท้ๆ

ของคุณ….”

“เห็นท่าแล้วน่าจะไม่ยอมจัดการด้วยตัวเองแล้วสินะ” ยักคิ้ว ขึ้นแล้วส่งสัญญาณให้ผู้ชายทั้งสองคนหลัง “จัดการซะ กระทั่งลูก ในท้องเธอออกมาเดี๋ยวนี้! เล่นจนพอใจแล้วค่อยกรีดหน้าเธอจน และ ฉันจะดูว่าเธอจะเอาอะไรมาอ่อยลูกชายฉัน”

“ครับ คุณหญิง” ผู้ชายพูดไปด้วยเดินขึ้นมาคว้าตัวพิณญาไว้ ไม่รู้ว่าเธอเอาแรงมาจากไหนถึงได้หลุดออกมาจากพวกเขาได้ เธอคว้ามีดเล่มนั้นมาได้โดยอาศัยจังหวะชุลมุนวุ่นวาย

พิณญากัดฟันจ้องเขม็งไปทางอัมพร เธอเห็นความมุ่งมั่นบน

ใบหน้าที่ไร้อารมณ์นั้น

เขาต้องไม่ยอมปล่อยลูกเธอไปแน่ๆ

“แกมันบ้าไปแล้ว!!

พิณญาตะโกนขึ้นอย่างสุดใจ วินาทีต่อไป คนอื่นยังไม่ทันได้ ตั้งตัว เธอยกมือขึ้นอย่างใจเด็ดแล้วปักมีดที่แหลมคมเข้าที่ท้อง ด้านซ้ายของตัวเอง….

“อร๊าย—–” เสียงกรีดร้องที่ปวดร้าวเจียมตายกวาดทะลุ ผ่านท้องฟ้าที่เทาหม่น

เลือดทะลักออกมาจากท้องของเธอ ไหลนองไปทั่ว มองดูแล้วน่าสยดใจอย่างยิ่ง

พิณญานอนอยู่ในกองเลือด ใบหน้าขาวซีดจนดูไร้ชีวิต เห็นร่างเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด อัมพรแสยะยิ้มอย่าง ชอบใจ

“พิณญาถ้าไม่ออกไปจากเมือง อีก งั้นต่อไปแม่ชั้นต่ำของแก ก็จะเป็นเหมือนเด็กเวรในท้องแกนี่แหละ สำเนียกตัวเองไว้ด้วย!”

อัมพรจากไป

ท่ามกลางสายฝนที่ถาโถมเข้ามา นอนอยู่กับพื้นแล้วยื่นมือไป ล้วงมือถือที่อยู่ในกระเป๋าด้วยสติเลือนลาง

“ช่วย….ช่วยฉัน ธนาช่วยลูกฉันด้วย….

ไปแล้ว

4 ปีถัดมา….เมือง A โรงพยาบาลศรีนพฤทธ

พิณญาเพิ่งจะมาถึงแผนกผู้ป่วยนอกของภาควิชาโลหิตวิทยา ก็เห็นเจ้าหัวโล้นที่น่าเอ็นดู ใส่ชุดผู้ป่วยไซส์มินอยู่หน้าจุด พยาบาล กำลังชะโงกมองไปทางลิฟต์ที่มาคนสันจรไปมา

เมื่อเห็นพิณญาแว๊บแรก แววตาใสเกลี้ยงราวกับเพชรพลอย นั้นเผยยิ้มบริสุทธิ์ออกมาทันที “พิณ!”
ขาสั้นๆ รีบปิ้งเข้ามา มุดหัวเข้าไปในอ้อมกอดพิณญาทันที พิณญากอดเขาไว้ “คิดถึงแม่บ้างไหมจ๊ะ

“คิดครับ! คิดถึงมากๆ เลยครับ!” กันตะพูดไปด้วย จุ๊บลงบน หน้าพิณญาไปด้วย

สักพัก พยาบาลฝึกหัดก็เข้าร่วมการสนทนาของสองแม่ลูก “เจ้าตัวเล็กบนคุณมาทั้งบ่ายแล้วค่า!

พิณญารีบยิ้มแล้วขอบคุณพยาบาล ใยบัวขอบคุณพวกคุณ นะที่คอยดูแล ถ้าไม่มีพวกคุณ ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีเลย” “พี่พิณ นี่เป็นสิ่งที่เราควรทําค่ะ”

กวาดสายตาไปทางสถานีพยาบาลที่ว่างเปล่า รู้สึกสงสัย แปลกๆ “วันนี้คุณยืนเวรคนเดียวหรอ ทำไมไม่เห็นคนอื่นเลย?”