ตอนที่ 5 ไม่มีครั้งหน้า

พิณรีบวางสายแล้วไปขอลากับหัวหน้า

ขณะที่เธออยู่บนรถไฟฟ้าเธอ โทรหา รุ่งฤดีอีก “ทำไมอยู่ดีๆ เพ็ญถึงคิดฆ่าตัวตาย?”

“เอ่อ….”

รุ่งฤดีค่อนข้างลำบากใจ

“ฤดีถ้าเธอยังคิดว่าฉันเป็นพี่แกหละก็ บอกความจริงกับฉันมา ชะๆ”

“โอเคบอกก็ได้ คืออย่างงี้นะ จริงๆ เพ็ญก็ไม่เชิงว่าฆ่าตัวตาย

หรอก เธอตั้งใจให้ตัวเองตกลงไปจากชั้น 3 หนะค่ะ”

“มันบ้าไปแล้วเหรอ?” พิณตะโกนออกมาด้วยความโมโห ไม่ ได้สนใจว่าตัวเองอยู่ในที่สาธารณะ

“เธอ… เธอปลื้มหมอศัลยกรรมสมองคนหนึ่งที่โรงพยาบาล ศรีนพฤทธ เหมือนจะนามสกุลเดชาโชวาทนะคะ แต่หมอเมษฐ ไม่ค่อยสนใจอะไรเธอ สุดท้ายเธอเลยคิดวิธีที่แย่แบบนี้แหละค่ะ

หมอเมษฐ? อย่าบอกนะว่าเป็นคนที่พวกนางพยาบาลพูดถึง วันนั้น ที่ว่าเป็นเดือนโรงพยาบาลที่แค่เสียงยังทำให้สาวๆ ท้อง ได้

“ฉันว่าเธอชักจะบ้าจริงๆ แล้ว หาหมอศัลยกรรมสมองทำไมต้องไปหาหมอประสาทสิท่า! พิณโมโหนจนสั่นไปทั้งตัว “รัก ใครคนหนึ่งได้มากขนาดนั้นเลยหรอ? ห้ะ? ล้อเล่นกับชีวิตตัวเอง แบบนี้ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร? เธอไม่รู้เหรอว่าชีวิตตัวเอง ใคร กำเนิดมา เธอทำแบบนี้ไม่รู้สึกผิดกับแม่ พี่สาวตัวเองและทุกคน ที่เป็นห่วงเธอหรือไง ไร้สาระจริงๆ!

“พี่ พิณพี่อย่าโมโหไปเลย ฉัน นางนั่นไปนานมากแล้ว เธอ แค่รู้เท่าไม่ถึงการ เธอบอกว่าถ้าเธอไม่ทำแบบนั้นก็ไม่มีโอกาส เข้าใกล้คุณหมอศัลยกรรมสมอง พี่ก็เห็นแก่หัวใจดวงน้อยๆ ของ เธออย่าไปถือสาเลยนะ”

“เหอะ!” พิณหัวเราะด้วยความไม่แยแส “ฉันว่าสมองมันพังไป หมดแล้วหละ!”

“เพ็ญณีแกควรจะอธิบายเรื่องนี้มาซะดีๆ!!

พิณเข้าห้องผู้ป่วยปุ๊บ โยนกระเป๋าใส่ตู้หัวเตียงด้วยความ โมโห จ้องเขม็งไปทางเพ็ญณีที่พันผ้าไว้เต็มตัวอยู่บนเตียง

เพ็ญณีมองพิณที่โมโหด้วยขอบตาแดงก่ำ แลดูน่าเอ็นดูและ น่าสงสารมาก “หนูเจ็บ…

“สมน้ำหน้า!!”

พิณนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียงเธอด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
เห็นท่าทางใจของพี่สาว น้ำตาเพ็ญณีทอดกั้นเอาไว้ทะลัก ไหลออกมาจากเบ้าตาทันที “เจ้ อย่าโมโหไปเลย ทีหลังหนูไม่ กล้าแล้ว”

“ถ้ามีทีหลังอีก ดูว่าฉันจะปล่อยแกไปง่ายๆ ไหม!!!

พิณมองดูขาน้องสาวตัวเองที่ใส่เฝือกอยู่ ปวดใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ปากกลับบอกว่าจะไม่ให้อภัยง่ายๆ “วิ่งไล่ตามผู้ชายจนชีวิต ตัวเองไม่เอาแล้ว เพ้อเจ้อจริงๆ!”

เพ็ญณีแอบเหลือบไปมองพิณที่กำลังโมโหอยู่ พูดขึ้นอย่าง ระมัดระวัง “เจ้ หนูชอบเขามากนะ”

“เพ็ญณีฉันเตือนแกนะ ชอบก็ชอบไป แต่เรื่องแบบนี้จะไม่มีอีก แล้ว!”

เธอไม่อยากจะคิดว่าต้องเป็นผู้ชายแบบไหนถึงจะทำให้น้อง

สาวตัวเองทําเรื่องเพ้อเจ้อแบบนี้ได้ลงคอ

เพ็ญณีอ้อนพิณเพื่อขออภัย “เจ้าหนูรับรอง ไม่มีครั้งต่อไป แน่นอน”

“ถ้ามีครั้งต่อไป คนที่โดดตึกก็คงเป็นเจ้ของเธอแล้วหละ!” พิณพูดไปด้วยลุกขึ้นไปในน้ำ “อ่าๆ ไหนลองพูดถึงหมอเมษฐ ที่ แกชอบ เขาเป็นคนยังไง ใช้ได้หรือเปล่า? หมอนั่นต้องเสน่ห์ แรงขนาดไหนถึงจะทำให้แกทำเรื่องแบบนี้ได้เนี่ย

“เจ้ถามทีเดียวเยอะขนาดนี้ หนูจะตอบเจ้ยังไงหละ! เขาเป็น หมอที่ดูแลหนู เดี๋ยวจะมาตรวจเวร เจ้ก็ดูเอาเองแล้วกัน! แต่ว่าดูเฉยๆ นะ เจอย่าไปหลงเขาหละ เขาเป็นของหนู!” เพ็ญพูดด้วย น้ำเสียงขบขัน พิณหลุดขำ “พอๆ ฉันคงไม่เวอร์เหมือนแกหรอก! เดี๋ยวถ้ามา

ฉันจะถามเขาว่าในสายตาของคุณหมอเมษฐแล้ว คนไข้ต้อง

ประสบปัญหาใหญ่ขนาดไหนถึงจะเรียกว่าปัญหาใหญ่คะ

เธอ กระติกน้ำในมือ “น้ำหมดแล้ว เดี๋ยวฉันไปกรอกน้ำก่อน นะ”

ถือกระติกน้ำร้อนออกจากห้องผู้ป่วย

ออกจากห้องแล้วเลี้ยวขวา เดินตามทางไปห้องน้ำชา

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่จงใจ แต่ในช่วงเผลอนั้นเหมือนเห็น เงาคนที่ไม่ได้เห็นมานาน เขา ในชุดกาวน์สีขาวสะอาด มือทั้งสอง ข้างใส่อยู่ในกระเป๋าอย่างไม่ตั้งใจ มองไปทางด้านหน้าอย่างไร้ แยแส แต่เธอยังไม่ทันได้มองชัดๆ เงานั้นหายไปจากสุดทางเดิน ในพริบตา…