ตอนที่ 2 จบกันโดยสิ้นเชิง

พิณญา โดนเขาจ้องจนราวกับมีมีดแทงอยู่ข้างหลัง เธอแอบสูบ ลมหายใจเข้า รวบรวมความกล้าแล้วเงยหน้าขึ้นมา สบตาที่เย็น ยะเยือกถึงขีดสุดของเขา

“ใช่! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันรักธนาธร! ปรเมษฐระหว่างเราจบ กันแล้ว จบกันโดยสิ้นเชิง!

“อื้อ…”

พิณญายังไม่ทันพูดจบ ลิปแดงนั้นก็โดนริมฝีปากเรียวบางของ ปรเมษฐปิดเอาไว้

เขาบ้าคลั่งราวกับสัตว์ป่า ผลักตัวหลังติดกำแพงที่อยู่ข้างหลัง จับคางเธอด้วยความกร้าวร้าว จู่โจมริมฝีปากเธออย่างดุดัน แย่ง ความงดงามสำหรับเธอไว้ทั้งหมด คุกคามลมหายใจของเธอ

เขาไว้ใจเธอมากขนาดไหน ไม่ว่าจะมีคนบอกเรื่องระหว่างเธอ และธนาธรมากแค่ไหน เขาไม่เคยถามเธอแม้แต่คำเดียว แต่เธอ กลับเฉยชากับการนอกใจของตัวเองซะอย่างงั้น

“อื้อ…” เห็นได้ว่าพิณไม่คิดว่าจู่ๆ เขาจะทำแบบนี้ ใช้แรง ทั้งหมดที่ตัวเองมีอยากผลักเขาออกไป “ปรเมษฐคุณพอได้แล้ว!! ปล่อยฉัน!”

นัยน์ตาปรเมษฐเข้มขรึมคู่นั้นเต็มไปด้วยความคับแค้นที่ถูก ซ่อนเอาไว้ “ตอนแรกที่คุณหาทุกหนทางเพื่อจะมาเกาะผมก็น่าจะรู้ได้ว่า ระหว่างเราจะจบเมื่อไหร่ ไม่เคยเป็นสิทธิ์คุณอยู่แล้ว!” พูดจบ มือใหญ่ได้ล้วงเข้าไปในเสื้อของเธออย่างไม่ไยดี เขาตั้งใจที่จะทำแบบนี้

เขาโมโหเธอ เขาแค้นเธอ มากไปกว่านั้น มีความคิดชั่ววูบที่ อยากจะบี้เธอจนสลาย

“อย่า!!”

พิณโหวกเหวกเสียงดัง มือเล็กๆ คว้ามือใหญ่ของเขาที่กำลัง กระทำชำเราบนตัวเองผ่านเสื้อผ้าที่กั้นเอาไว้ น้ำตาลแห่งความ ขมขื่นแทบจะตกลงมาจากเบ้าตา “ปรเมษฐไอ้เลว!!”

“เลว?” ปรเมษฐแสยะยิ้มด้วยความเยือกเย็น “เมื่อเทียบกับ คุณแล้ว ผม ปรเมษฐละอายใจที่เท่าคุณหนะ

มือใหญ่กำลังอาลวาดอยู่ ยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น ความ แรงของมือหนักขึ้นเนื่องด้วยความโกรธ

พิณญาเหมือนเห็นภาพหลอนว่าตัวเองมีความเป็นไปได้ที่จะ ระเบิดคามือเขาได้ทุกเมื่อ

เธออดทนไว้จนหน้าแดงก่ำ ผ่อนลมหายใจแล้วพูดขึ้น “ได้ ปร เมษฐถ้าคุณอยากจะนอนกับฉันมากขนาดนั้น หนึ่งล้าน! คุณให้ ฉันหนึ่งล้าน กูให้นอนจนสบายใจเลย!”

ปรเมษฐมือของ หยุดชะงักทันที

ปลายนิ้วมือเย็นยะเยือกราวน้ำแข็งในชั่วขณะ
บนใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนั้น ยิ่งดูเย็นชาดุจหิมะ

พิณญาขนลุกซู่อย่างไม่สามารถควบคุมได้ หัวใจชะงักไปหนึ่ง จังหวะ

เขาชักมือที่เกร็งแข็งของเขาออกมาจากเสื้อเธอ เสียงแหบ กร้าน น้ำเสียงเย็นชาอย่างไร้อุณหภูมิ “พิณญาระหว่างเรา…จบ กันอย่างเด็ดขาด!

สินค้าพูด เขาผลักเธอออกด้วยความขยะแขยง หันหลังไป

อย่างยะเยือก แผ่นหลังนั้นเยือกเย็นและเด็ดขาด!

พิณญาหน้าขาวซีดพิงกับกำแพง มองดูแผ่นหลังของเขาหาย ไปในห้องน้ำ น้ำตาเอ่อล้น

วินาทีต่อมา เธอคว้ากระเป๋าบนเก้าอี้ขึ้นแล้ววิ่งออกไปจาก

ประตูทันที

ฝนตกลงมาอย่างถาโถม ราวกับคลุมผ้าฝ้ายสีเทาไปทั่วทั้ง เมือง กดดันคนจนหายใจไม่ออก

บนลานกว้างมีรถธุรกิจสีดำจอดอยู่ ตรงด้านรถไม่ไกลมีหญิง วัยกลางคนแลดูเย็นชาหรูหรากำลังยืนถือร่มรออยู่ตรงนั้น ส่วน ด้านหน้าของเขาเป็นหญิงสาววัยใสคนหนึ่ง

หญิงสาวไม่ได้ถือร่ม ได้แต่ยืนอยู่กลางฝน เงยหน้าสบตากับผู้ หญิงคนนั้นด้วยสายตามุ่งมั่น

“ฉันเลิกกับเมษฐแล้ว กรุณาทำตามคำสัญญาด้วยค่ะ ปล่อย ครอบครัวฉันไป ไม่งั้นฉันจะบอกการกระทำทุกอย่างของคุณที่ทำตอฉันให้เมษฐรู้หมด

พิณญาทิ้งคำพูดหนักๆ ไว้แล้วจะหันหลังจากไป

“เดี๋ยวก่อน” อัมพรโยนผลการตรวจไว้ตรงหน้าเธอ เสียงเย็น ชานั้นราวกับส่งมาจากนรก ไม่มีอารมณ์เจือปนแม้แต่สักนิด จะ ไปหนะได้ แต่ทิ้งเด็กเวรในท้องแกไว้ซะ”

เขารู้ว่าเธอท้อง? พิณญาใจหายวาบ รู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มจะ แย่ หันหลังแล้วอยากจะวิ่งหนี แต่กลับโดนผู้ชายสูงใหญ่สองคน ขวางไว้ หนึ่งในนั้นยังถือมีดเอาไว้ด้วย

“เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อของ ตระกูลเดชาโชวาท เหมือนกัน คุณจะทําแบบนี้กับเขาไม่ได้!!” พิณญาสังเกตุเห็นถึงเจตนาของ อัมพร หวาดระแวงสุดตัว แถมยังพยายามที่จะเกลี้ยกล่อมเขา

มือทั้งสองข้างบังไว้บนท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อย เธอไม่เคยรู้สึก

หนาวเหน็บไร้ความช่วยเหลือขนาดนี้ในชีวิตมาก่อน “ถุ ย” ทำเสียงดูถูกดูแคลน “ผู้หญิงที่เป็นกะหรี่หนะ ใครจะ ไม่รู้ว่าเด็กเวรในท้องแกเป็นของใคร

“ฉันไม่ใช่กะหรี่!”