บทที่ 10 ผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟัง

หนานหย่านเม้มปากแน่น เงียบอยู่นาน แล้วจึงรวบรวมความ กล้า “ฉันเสียใจ! ที่ฉันต้องแต่งงานกับพี่ชายของคุณ!

“เธอแน่ใจ?” มุมปากของหลงเป่ยเฉินฉีกยิ้มบางๆ “ไม่เสียใจ

เหรอ?”

นัยน์ตาของหนานหย่าซินเป็นประกายเล็กน้อย เธอกำหมัด และกัดฟันแน่น “ฉันไม่เสียใจ”

“ดีมาก…หลงเป่ยเฉินยิ้มเล็กน้อย รูปร่างสูงใหญ่ของเขากด ทับเธออีกครั้ง “พี่สะใภ้…ฉันคิดว่า พวกเราควรจะทักทายกันให้ ก่อนไหม?”

“คุณอย่าเข้าใกล้ฉันอีกนะ!” หนานหย่าซินขดตัว เขาส่งผ่าน ความรู้สึกที่ข่มเหงรังแกของเขา ทำให้หนานหย่าซินหายใจไม่ ออก เธอรู้สึกว่าสมองขาดออกซิเจน เหมือนไม่มีอากาศรอบตัว

หลงเป่ยเฉินเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เขาใช้ร่างกายที่แข็งแรง ของตัวเองกดเธอให้อยู่ระหว่างประตู เพื่อสัมผัสร่างกายที่อ่อน นุ่มของเธอ หนานหย่าในกลัวจนอยากจะกรีดร้อง เธอเหมือน แมวที่ร้องด้วยความตกใจตื่น แต่ยิ่งเธอทำท่าน่าสงสารไม่มีแรง เพียงใด ก็ยิ่งกระตุ้นความปรารถนาของสัตว์ร้ายที่อยู่ข้างหน้า

หลงเป่ยเฉินมองดูท่าทางน่าสงสารของเธอ ไฟปรารถนาได้ เผาไหม้อย่างไม่หยุดยั้ง แขนที่แข็งแกร่งของเขาคล้องเอวคอดของเธอเอาไว้ และดึงตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอกด้วยอำนาจ บาตรใหญ่ และให้ขาใหญ่ที่แข็งแรงของเขารับระหว่างขาของ หนานหย่าขึ้นอย่างไม่ลดละ

ร่างกายท่อนล่างที่ร้อนรุ่มของชายหนุ่มทำให้หนานหย่าใน ตกใจ เธอพยายามขยับร่างกายสุดชีวิต อยากจะหลบหนีจาก พันธนาการของเขา “อ๊ะ…คุณปล่อยฉันนะ…อย่า…ฉันคือพี่สะใภ้ ของคุณ…”

“พี่สะใภ้?” หลงเป่ยเฉินหัวเราะเสียงเบา ใบหน้าหล่อเหลา ปรากฏความบ้าระห่ำ “ผู้หญิงที่ฉันต้องการ ฉันไม่สนว่าเธอเป็น ใคร!”

หนานหย่าซินถูกสยบด้วยอำนาจของเขาจนสั่นไปทั้งตัว และ มือใหญ่คู่นั้นของเขาจึงขยับลงไปอย่างอยู่ไม่สุข และล้วงเข้าไป ในกระโปรงของเธอ!

ปลายนิ้วที่หยาบนิดหน่อยกำลังคลำต้นขาด้านในที่เรียบ เนียนของหนานหย่าซิน เธอจึงหน้าแดง และยิ่งสั่นมากขึ้น “อ๊า…อย่า…ปล่อยฉัน!”

เสียงที่อ่อนแอมาพร้อมกับเสียงร้องไห้ หลงเป่ยเฉินเหมือนจะ ยิ้มแต่ไม่ยิ้มพลางมองใบหน้าเรียวเล็กที่หวาดกลัวของเธอ และ ความหยอกล้อได้เพิ่มขึ้นนัยน์ตาดำที่ลุ่มลึกของเขาเหมือนดั่ง ทะเล “เป็นคนที่ร้องไห้น่าสงสารมากจริงๆ เธอกำลังขอร้องให้ ฉันทําต่อใช่ไหม?”

“ฉันขอเตือนให้คุณรีบหยุด! ไม่อย่างนั้นฉันก็…อืม..อ๊ะ…” เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกหลงเป่ยเฉินกลืนกินริมฝีปากคู่นั้น เหมือนเขา กำลังลงโทษที่เธอต่อต้านและดูดกัดริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเธอ

“ไม่อย่างนั้นจะเป็นยังไง? หม?” ริมฝีปากที่เร่าร้อนจูบกราม ของเธอ แล้วมาที่หูกับติ่งหูของเธอวนไปอยู่อย่างนั้น กลิ่นความ เป็นชายที่แข็งแกร่งวนเวียนไปรอบๆ ทำให้หนานหย่าในอดหล คออย่างช่วยไม่ได้ และอยากจะหนีจากการรุกรานของเขา

หลงเปียเงินกดคางของเธอเอาไว้ แล้วเค้นถามอย่างยั่วเย้า “บอกฉัน ว่าเธอจะทําอะไรฉัน?”

หนานหย่าชิ้นไม่มีทางถอยกลับและถูกบีบบังคับจนแทบเสีย สติ เธอจึงยกมือเล็กขึ้นมาทันที แล้วตบไปที่แก้มของเขาอย่าง แรง…

เสียงดัง “เปรี๊ยะ!”

ความกดดันของอากาศในรถลดลงอย่างรวดเร็ว เหมือนกับ หิมะและน้ำแข็งได้แผ่คลุมไปทั่วพื้นปฐพี

ใบหน้าที่หล่อเหลาของหลงเป่ยเฉินเต็มไปด้วยความมืดหม่น นัยน์ตา แผ่ซ่านความโหดเหี้ยมออกมา! เขาจ้องมองใบหน้า ของหนานหย่าซิน แล้วจึงยกแขนขึ้นทันที!

หนายหย่านหลับตาด้วยความตกใจ ใบหน้าขาวและเรียว เล็กรอคอยความเจ็บปวดมาเยือน!

หลังจากสองสามนาทีผ่านไป เธอจึงลืมตาอย่างระมัดระวัง หลงเป่ยเฉินชักมือใหญ่ที่ควรจะตบไปที่ใบหน้าของเธอ เขากำหมัดแน่น แล้วพูดสั่งเธอเสียงทุ้มต่ำ “มานี่”

หนานหย่าซินเบิกตาโต ส่ายหน้าน่าสงสารพลางมองเขา และ ยืนหยัดที่จะไม่ยอมขยับเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“มานี่! อย่าให้ฉันพูดเป็นครั้งที่สาม

หนานหย่านยังคงไม่ขยับเหมือนเดิม เธอได้แต่นั่งขดตัวมาก ขึ้น นัยน์ตาของหลงเป่ยเฉินหลงจนกลายเป็นเส้นเดียวกัน มือใหญ่ของเขาจึงลากเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน “เด็กที่ทำตัวไม่ น่ารัก ต้องถูกทําโทษ!”