บทที่ 9 พี่สะใภ้ คุณทำตัวไม่น่ารักเลย

เธอรีบลงมาจากรถอย่างลนลาน พลางประคองหนานจีนเฉิงที่ถูก ซัดล้มลงอยู่ที่พื้น “พี่รอง…”

หนานจิ๋นเฉิงถูกชกและไอแค่กๆ ขณะที่ลุกขึ้น ช่วงเวลาแค่ พริบตาเดียว ทำให้เขามองการเคลื่อนไหวของหลงเปียเงินไม่ ชัดเจน แล้วจึงถูกเขาชกหน้าเมื่อมาประชิดตัว

ไอ้หมอนี่ ฝีมือไม่เลว!

เขาเช็ดเลือดมุมปาก พลางพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “ลอบกัด พวกขี้ขลาด!”

วินาทีต่อมา หนานจิ๋นเฉิงจึงโจมตีหลงเป่ยเฉินกลับด้วยความ รวดเร็วเหมือนกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าเขาจะหลบได้ทัน แล้วระหว่าง ที่กำลังหมุนตัวหน้าผากของหนานจินเฉิงก็ถูกชกอีกแล้ว ทำให้ เขาเลือดไหลทันที!

หนานหย่าซินตกใจกลัว เธอนิ่งเหม่ออยู่กับที่มองเห็นใบหน้า ที่หล่อเหลาของหนานจิ๋นเฉิงอาบไปด้วยเลือดสดๆ

หนานจิ่นเฉิงก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่คิดว่าหลงเป่ยเฉินจะกล้า เอากริชมาทำร้ายหน้าเขาตอนกลางวันแสกๆ อย่างนี้

เขาจึงเลียเลือดมุมปากเมื่อได้สติ จู่ๆ ก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะ และ ทั้งตัวจึงล้มไปกองกับพื้นแบบนั้น…
“พี่รอง!”

หนานหย่านกรีดร้องพลางวิ่งเข้าไป แต่กลับถูกหลงเปียเงิน ดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมอก! “ไม่ตายหรอก” ขณะที่พูด เขาจึงแบก เธอแล้วเอาไปทิ้งในรถ จากนั้นจึงหันไปกำชับกับคนที่อยู่ข้าง หลัง “เอาเขาไปส่งที่บ้านตระกูลหนาน แล้วบอกหนานเฉียนหญิง ว่า ช่วยเฝ้าสุนัขของเขาให้ดีๆ

เสียงดัง “ปัง!”

ประตูรถถูกปิด!

ภายในพื้นที่ที่เล็กและแคบเหลือเพียงหนานหย่าซินกับหลง เป่ยเฉิน!

เธอมองผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้อย่างหวาดกลัว พยายามซุกตัว

เข้ามุม และถลึงตาโตคู่นั้นจ้องมองเขา

หลงเปียเงินโน้มตัวเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งยันหน้าต่างรถ ท่ามกลางความระวัดระวังตัวของหนานหย่าซิน เขาจึงดึงเธอเข้า มาอยู่ในอ้อมอก นัยน์ตาดำขลับที่เล็กแคบจ้องมองใบหน้าเรียว เล็กของเธอ ความเย็นชาและลุ่มลึกปกคลุมอยู่ในแววตา น้ำ เสียงทุ้มแหบให้ความรู้สึกบีบรัดมาก “คุณผู้หญิง คุณกล้ามาก นะ…”

หนานหย่าซินตกใจและกระพริบตาไม่หยุด พลางถามอย่าง หวาดกลัว “คุณ…คุณคิดจะทำอะไร?”

หลงเป่ยเฉินหรี่นัยน์ตาดำขลับ สายตาที่แหลมคมยิ่งมองอย่างลึกซึ้ง “เธอกำลังกลัว?”

“ฉัน ฉันเปล่า” เธอปฏิเสธเสียงแข็ง ถึงแม้ร่างกายจะตกใจ

กลัวจนสั่นไปหมดแล้วก็ตาม หลงเป่ยเฉินพยักหน้าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม แล้วจึงกระดิก นิ้วเสียงดัง จากนั้นคนขับรถที่อยู่ข้างหน้าจึงสตาร์ทรถ และข้าง

หลังของเขาจึงมีรถหรูเรียงเป็นแถวดูโอ่อ่ามาก

“คุณจะพาฉันไปไหน? พี่รองของฉัน….

หลงเป่ยเฉินยื่นนิ้วที่เรียวยาว แตะลงที่ริมฝีปากอมชมพูของ เธอ พร้อมกับเสียงหัวเราะเล็กน้อย “ปากน้อยๆ ของเธอพูดมาก ไปแล้ว ต้องคิดหาวิธี…

ทันทีที่สิ้นเสียง เขาจึงบีบคางเธอขึ้นมา และดึงเธอเข้ามาอยู่

ในอ้อมกอด จากนั้นจึงประกบจูบเธออย่างแรง…

หนานหย่าซินเบิกตาโตด้วยความตกใจ พยายามดิ้นสุดชีวิต

มือเล็กของเธอก็ทุบไปที่หน้าอกที่สันของเขา

“อีบ…อบ..อย่า…ปล่อยฉัน…

การต่อสู้ที่อ่อนแอของเธอสำหรับหลงเป่ยเฉันก็เหมือนกับแมว น้อย เขาใช้มือข้างหนึ่งบีบสองมือของเธอเอาไว้ และใช้ตัวทับ เธอให้อยู่บนที่นั่ง แล้วดูดกัดความหวานของเธออย่างรุนแรง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ตอนที่หนานหย่านรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะหายใจไม่ออก ในที่สุดเขาจึงปล่อยปากของเธอ…

เธอหายใจหอบใหญ่ ร้องตะโกนด้วยใบหน้าที่แดง “คุณ คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง? ฉันเป็นพี่สะใภ้ของคุณนะ!” คําพูดของเธอเหมือนกับกับระเบิด ที่ระเบิดภาพลวงตาความ

เงียบสงบระหว่างพวกเขาให้ละเอียด หลงเบี้ยเงินหัวเราะเยาะ

“พี่สะใภ้ที่รัก เธอต้องการ หนี งาน แต่งงาน ไม่ใช่เหรอ?”