บทที่ 3 พวกเราแต่งงานกันเถอะ

ความเจ็บปวดที่ถูกฉีกขาดทำให้หนานหย่าในรู้ตัวขึ้นมาทันที ใน วินาทีนั้น นัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นได้กระทบเข้าไปในดวงตาของเธอ และฝังเข้าไปในหัวใจของเธอ…

“ปล่อย…ปล่อยฉัน…เจ็บ…อย่า…อ้า…”

หนานหย่าชิ้นส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็น ตุ๊กตาเศษผ้า ร่างกายถูกเติมเต็มด้วยสิ่งของขนาดใหญ่เจ็บปวด จนแยกจากกัน และรู้สึกเหมือนร่างกายทั้งร้อนทั้งหนาว…

“ร้อน…ร้อนจังเลย…เร็วๆหน่อย…

ในที่สุด ความปรารถนาได้แทนที่ความเจ็บปวด ทำให้หนาน หย่า นกอดผู้ชายคนนั้นแน่นอย่างอดใจไม่ได้ พร้อมกับแนบริม ฝีปากของตัวเองเข้าไป

ริมฝีปากของทั้งสองคนประสานกันแนบแน่น ลมหายใจของ เขาแย่งอากาศที่จมูกไปจนหมดสิ้น เหมือนกับเป็นกลิ่นที่น่า ดึงดูดที่สุดในโลก ทำให้สมองของหนานหย่าชินสูญเสีย สติสัมปชัญญะและโล่งว่างไปหมด

ชายหนุ่มมองใบหน้าสวยหยาดเยิ้ม พลางหัวเราะเบาๆ มือ ใหญ่ของเขาโจมตีหน้าอกที่อวบอัดของเธอ บีบขยำเบาๆ เขา ขยับตัวท่อนล่าง พลางปลุกเร้าความไวต่อความรู้สึกของเธอ…

ลมหายใจที่ร้านผะผ่าวล้นออกมาจากริมฝีปากแดงนุ่ม หนานหย่าในหลับตาสนิท ขาเรียวขาวที่อ่อนนุ่มเกี่ยวอยู่ที่ช่วงเอวของ เขา ขยับตัวไปตามการเคลื่อนไหวของเขา “อ้า…อืม…ไม่….อย่า นะ…เจ็บ…” เธอได้ตกอยู่ในอารมณ์ที่เคลิบเคลิ้มอย่างวาบหวิวที่ ชายหนุ่มมอบให้เธอ แต่กลับพยายามหลีกเลี่ยง โดย สัญชาตญาณ

ชายหนุ่มหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ การเคลื่อนไหวของร่างกายท่อน ล่างยิ่งบ้าคลั่ง นัยน์ตาดำขลับแผ่ซ่านความเย็นชาที่เผด็จการ เขาพูดกระซิบเบาๆ “บนโลกนี้ ไม่มีใครออกคำสั่งกับฉันได้

เตียงกว้างขวางขนาดใหญ่เหมือนกับรองรับความบ้าระห่ำ และมุทะลุดุดันของเขาไม่ไหว ส่งเสียงซี้ดซ้าดซาบซ่านออกมา หลงเป่ยเฉินจึงอุ้มเธอขึ้นมา ให้เธอนอนแผ่อยู่ในอ้อมอกของเขา จากนั้นจึงโจมตีเข้าไปในจุดที่ลึกในร่างกายของเธอ…

ค่ำคืนนี้ ยังอีกยาวไกล…

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ในที่สุดชายหนุ่มก็สิ้นสุดลง และดึง ตัวออกมา…

หนานหย่านนอนขดอยู่บนเตียงเหมือนตุ๊กตาผ้า ร่างกายของ เธอเต็มไปด้วยรอยจูบ และมีเลือดระหว่างขา

ชายหนุ่มทำให้ลมหายใจสงบลง หยิบโทรศัพท์และกดโทร ออก “จัดการเรื่องเป็นยังไงบ้าง?

เสียงโทรศัพท์ของอีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ราบรื่นทุก อย่างครับ”
“งั้นเริ่มลงมือได้” ริมฝีปากเรียวบางของชายหนุ่มยิ้มขึ้น นัยน์ตามองไปทางหนานหย่าในเต็มไปด้วยความสนุก เขาใช้ ปลายนิ้วถูไถใบหน้าเรียวเล็กของเธอ พลางพูดพึมพำเบาๆ “ไม่ ต้องรีบ พวกเราจะได้เจอกันอีกในไม่ช้า

ทันใดนั้น อาคารทั้งหมดได้ตกอยู่ในความมืด…

ชายหนุ่มลงจากเตียงอย่างช้าๆ จากนั้นจึงเปิดประตู เดินออก

ไป

เงาดำของคนคนหนึ่งเดินเข้ามา ค่อยๆ นำผู้ชายที่แบกไว้บน บ่าวางลงบนเตียงเบาๆ โดยวางอยู่ข้างๆ หนานหย่าซิน แล้วจัด ให้ทั้งสองคนนอนอยู่ในท่านอนที่รักกันสนิทสนม

ขั้นตอนทั้งหมดใช้ระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที หลังจากทุกอย่าง ทีนี่สิ้นสุดลง ไฟของโรงแรมจึงกลับมาสว่างอีกครั้ง

วันที่สอง

แสงอาทิตย์ส่องผ่านผ้าม่าน พลางเต้นระบำอย่างซุกซนอยู่บน หน้าของหนานหย่าใน

เธอขมวดคิ้ว และตื่นขึ้นมาจากความเจ็บปวด…

ที่นี่คือที่ไหน?

เธอยันตัวที่เจ็บปวดและอยากจะลุกขึ้นนั่ง แต่กลับพบว่า เหมือนมีอะไรทับอยู่ตรงหน้าอก…

คือผู้ชาย…คนหนึ่ง?!
“ว้าย….”

หนานหย่าซินกรีดร้องหนึ่งที

ในหัวของเธอสับสนไปหมด เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เมื่อคืนเธอดื่ม ไวน์หนึ่งแก้ว จากนั้นก็รู้สึกมึนหัว จากนั้น…จากนั้นเธอก็จำเรื่อง ทั้งหมดไม่ได้แล้ว!

ตอนนี้เธอกับหลงรุ่ยนอนกอดกันตัวเปล่าอยู่บนเตียง เป็น ภาพที่ไม่น่าดูเท่าไร…

โอ้พระเจ้า! หรือว่าพวกเขา…

หลงฉีรุ่ยตกใจตื่นเพราะเสียงกรี๊ดของหนานหย่าซิน เขาลืมตา และขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เข้าใจกับสถานการณ์ที่อยู่ตรง หน้า

แต่ตอนที่เขาลุกขึ้นมาแล้วจึงมองเห็นสภาพยุ่งเหยิงบนเตียง สีหน้าเขานิ่งไปทันที นัยน์ตาที่มองหนานหย่า ชินพลันเปลี่ยนเป็น นิ่งขรึม!

ร่างเรียวเล็กของหนานหย่าซินสั่นเทา “ฉัน ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ…ฉันไม่ได้ตั้งใจ…” เธอพยายามอธิบายเรื่องน่าอับอายที่อยู่ ตรงหน้าหลายครั้ง “ฉันตื่นขึ้นมา…

“พอแล้ว!” หลงฉีรุ่ยตัดบทคำพูดของเธอ สายตาที่มองเธอ เต็มไปด้วยการพิจารณาและตัดสินใจ

หนานหย่านก้มหน้าอย่างกลุ้มใจ และรอให้เขาเยาะเย้ยเธอ
ทันใดนั้นหลงรุ่ยจึงถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้องกัน “เมื่อคืน หลงเป่ยเฉินประคองเธอเข้ามาในห้อง?”

หนานหย่าในกระพริบตา ไม่เข้าใจดังนั้นจึงพยายามย้อนคิด ว่าผู้ชายคนนั้นชื่อหลงเบี้ยเงิน? เธอพยักหน้าใช่หลงเปียเงิน…

เมื่อหลงรุ่ยได้ยิน ริมฝีปากจึงปิดแน่นทันที และใบหน้าที่ โกรธฉุนเฉียวเมื่อครู่จึงเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที เขาก้มหน้ามองดู เลือดสดกระจายบนเตียง จึงตัดสินใจในไม่ช้า…

“หนานหย่าซิ่น พวกเราแต่งงานกันเถอะ!!

“ต๊ะ อะไรนะ?!”