ตอนที่ 8 ละครเรื่องนี้ดีมาก

“ละครเรื่องนี้ดีมาก” เสียงโทนผ่านมาทางข้างหู

ลมหายใจอุ่นอยู่ที่บริเวณคอ จึงเหยียนขมวดคิ้วไม่พอใจ ร่างกายแข็ง จ้องมองหรง ไม่อย่างโกรธเคือง

รู้สึกถึงความแข็งตัวของผู้หญิงในอ้อมแขน ดวงตาของรองโม แสดงความสนใจ

ถึงแม้ว่ามีแค่คืนนั้นเท่านั้น แต่เพียงพอสำหรับเขาที่จะเข้าใจ สถานที่ไวต่อความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้อย่างชัดเจน

เมื่อซูม่อปรากฏตัวขึ้น แขกที่มาร่วมงานอยู่รอบ ๆ ดูที่ดวงตา

ของซูม่อด้วยท่าทางเย้ยหยัน

เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม แม้แต่คุณพ่อคุณแม่ของสัง เสี้ยนที่รักและเอ็นดูเธอในขณะนี้ก็ยังมองเธอด้วยการเสียดสีและ รังเกียจ ไม่ต้องพูดถึงหน้าตาเย็นชาและมืดของสั่งเสี้ยน

มองคนรอบๆที่มีท่าทีอาการแปลกๆ ซูมอรู้สึกกลัว มีความ สับสนวาบเข้ามาในดวงตา

เป็นไปได้ไหมที่พวกเขารู้ฉากในห้องนั่งเล่นแล้ว มิฉะนั้นคน เหล่านี้จะมองตัวเองด้วยสายตาที่รังเกียจเช่นนี้ได้อย่างไร

“คุณพ่อ คุณแม่คะ พวกท่านเป็นอะไร ทำไมทุกคนถึงมองเธอ ด้วยสายตาแบบนี้” ซูม่อถามด้วยความนุ่มนวล ยิ้มและมองนายท่านและคุณนายซู ทำเป็นไร้เดียงสา

เพียงแต่ว่าจํานวนไม่น้อยที่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ ยิ่งเห็นการปั้นหน้าของซูมอมากเท่าไหร่ก็ยิ่งน่ารังเกียจเท่านั้น

“ผัว” นายท่านซูตบเข้าที่หน้าของซูมออย่างแรง ด่าว่าด้วย

ความโกรธ

“เธอพูดมาส เมื่อครูเธอทำอะไรที่ห้องนั่งเล่น ฉันเลี้ยงเธอมา อย่าง โตขนาดนี้ นั่นคือวิธีที่เธอตอบแทนฉันและแม่ของเธอ หรือ”

ได้ยินนายท่านกล่าวถึงห้องนั่งเล่น เห็นสายตาที่ดูหมิ่นของ ทุกคนเยาะเย้ยและรังเกียจ ซูมอหน้าซีด ในทันใด ร่างกายแกว่ง ไปแกว่งมา ไม่สามารถแสร้งทำได้แล้ว พวกเขารู้แล้ว รู้กันหมด แล้ว

กัดฟันแล้วกัดฟันอีก ซูม่อฝืนยิ้มอย่างอึดอัดแข็งทื่อพูด “คุณ พ่อ ท่าน ท่านกําลังพูดเรื่องอะไร หนูไม่เข้าใจ

“ผัว” ตบไปอีกหนึ่งที นายท่านตบซูมอที่หน้าอย่างแรง มอง ดูใบหน้าที่บวมของลูกสาวตัวน้อย นายท่านรู้สึกเจ็บปวด แต่ ในใจก็โกรธมาก

“พอเถอะ อย่าบอีกเลย อย่าตบอีกเลย ม่อม่อ บอกคุณแม่สิ เมื่อครูที่อยู่ในห้องนั่งเล่นมีคนข่มขู่หนูใช่ไหม หนูถูกคนกลั่น แกล้งใช่ไหม”

คุณนายซูไม่สามารถมองผ่านได้ กั้นหน้าซูมอไว้ ขยิบตาให้
ซูมอได้ยินคุณแม่พูด ในสมองเสียงดังเปรี้ยงแตกออกเป็น ชิ้น ๆ

ในที่สุด ในที่สุดทุกคนก็ดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดของคุณซูม่อหน้าย่างรุนแรง

เป็นเธอ เป็นเธอใช่ไหม พี่สาว ทำไมถึงกับฉันแบบนี้

คุณตลอดมา ฉันเธอชอบพี่เสี้ยน เธอไม่ควรทำร้ายฉัน เช่นนี้นะ

ถ้าต้องการเสี้ยนก็บอกกันตรงฉัน ถึงแม้ฉันจะชอบเสี้ยนคนมาทำเช่นกับฉันได้อย่างไร ฮือ ฉันอยากมีชีวิตอยู่ ต่อไปแล้ว”

ซูม่อร้องไห้ด้วยความเสียใจ หน้าที่แต่งอย่างประณีตนั้นสีแดงและบวมเล็กน้อย น้ำตาเต็มหน้าทำให้คนเอ็นดู

จิงหยานรู้สึกขึ้น แสดงการถากถางอย่างลึกซึ้ง พูดไปว่า

“อาหารสามารถทานได้ตามอำเภอใจ แต่พูดไม่สามารถ พูดอำเภอใจใหม
นอกจากนี้ทุกคนยังเห็นว่าน้องมีความสุขมาก ตอนนี้พูดว่าฉัน ทำร้ายเธอ ใครจะรู้ว่าคุณต้องการสาดน้ำสกปรกใส่ฉัน

ได้ยินคําพูดของซูมอ ทุกคนกวาดสายตาไปทาง จึงเหยียน รู้สึกว่าที่ซูม่อพูดก็มีเหตุผล

แต่ตอนนี้ได้ยินที่วิ่งเหยียนพูด ทุกคนคิดถึงฉากที่เพิ่งเห็น กลับมองซูมออย่างเหยียดหยาม

ผู้หญิงคนนี้ไร้ยางอายจริงๆ ตัวเองทำสิ่งที่น่ารังเกียจและ

ต้องการโยนความผิดพี่สาว

ได้ยินที่วิ่งเหยียนพูด ซูมอหน้าดูดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ที่ผ่านมาซูม่อยอมให้ตัวเองถูกกลั่นแกล้ง แต่ตอนนี้ทำไมถึง ปากคอเราะร้ายเช่นนี้ เห็นสายตาของทุกคนจ้องมองมา ในใจ ของซูม่อก็ยิ่งสั่นระรัว

ไม่ เธอเป็นคุณหนูร่ำรวยที่ทุกคนอิจฉา ถ้าเรื่องวันนี้กระจาย ออกไป เธอจะมีชีวิตอยู่ในอนาคตได้อย่างไร

พี่เสี้ยน ใช่ พี่เสี้ยนต้องการความช่วยเหลือจากตระกูลซู จะ ไม่มีวันทิ้งฉันแน่นอน

“พี่เสี้ยน พี่ต้องเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ทรยศพจริงๆ ฉันถูกคนกลั่น แกล้ง”

“ชื่อ ถึงแม้จะถูกกลั่นแกล้ง ลูกสะใภ้อย่างเธอตระกูลสังของ เรายังไงก็รับไม่ได้ ลูกเสี้ยน ไปกับคุณแม่” คุณนายส้งพูดแล้ว ดึงส่งเสี้ยนเดินออกไป
ส่งเสี้ยนไม่พูดแม้แต่คำเดียว เดินตามคุณนายสั่งอย่าเชื่อฟัง มองดูส่งเสี้ยนเป็นเช่นนี้ ซูมอเกือบจะล้มลง ร่างกายสั่นคลอน หน้า ด

เมื่อเดินผ่านมู่วิ่งเหยียน สั่งเสี้ยนค่อยๆหยุดลง มองดูความ เยือกเย็นและเยาะเย้ยของมวิ่งเหยียน หน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อย

มองไปที่ชายผู้กอดเธอและยืนข้างเธอ ความมืด โผล่ออกมา จากใต้ตา หยุดสักครู่แล้วก็ออกไปพร้อมกับคุณนายสั่ง

นายท่านสั่งซึมอย่างเย็นชา หันหลังออกไป เมื่อดูความวุ่นวาย จบแขกก็ต่างแยกย้าย ใบหน้าของทุกคนเยาะเย้ยและรอยยิ้มที่ เหน็บแนม

วันนี้ตระกูลซูโดดเด่นสุดๆ พิธีหมั้นที่ดีนั้นถูกทำลาย กลับให้ ทุกคนดูละครดี

แค่วันเดียว เรื่องของตระกูลซู ในวันนี้จะกลายเป็นเรื่องอับอาย ในเมืองbแน่นอน

“มู่วิ่งเหยียน ฝีมือเธอใช่ไหม ต้องเป็นเธอแน่นอน เธอเกลียด ฉันที่แย่งพี่เสี้ยนดังนั้นเธอจึงทำกับฉันเช่นนี้ใช่ไหม ผู้หญิงที่โหด ร้ายอย่างเธอ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่

เห็นทุกคนกลับไปแล้ว ซูมอไม่สามารถรักษาภาพลักษณ์ของ เธอได้อีก ตะโกนด่าว่าวิ่งเหยียนอย่างโกรธเคือง

“เป็นฉันแล้วจะทำไม ฉันก็แค่ฟันต่อฟัน สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เธอทำ กับฉันก่อน เป็นยังไง รสชาติของการถูกวางยาไม่เลวใช่ไหม” มู่เหยียนยิ้มอย่างเย็นชาและตาเยือกเย็น

“เธอหัวไป แต่นี้เป็นต้นไปตระกูลซูต้อนรับเธอ ไสไปคุณ

ตระกูลฉันไม่วางแผนอยู่แล้ว แต่เห็นแก่พวกคุณ

เคยช่วยฉัน พวกละกัน

วิ่งเหยียนพูดด้วยความเย็นชา จากนั้นเธอเดินไปทางประตู โรงแรมอย่างหยิ่งผยอง

หลังตรง ใบหน้าเย็นชาอย่างยิ่ง แม้แต่ทรงโม่ยังสติหลุด ลอยเล็กน้อย

ตระกูลคนที่อยู่ด้านนัยน์ตาดำ

ของทรงเจตนาฆ่า อยู่ข้างหลังเหยียน

นาโทรศัพท์ออก

รอจนกว่าฝ่ายรับสายแล้วสั่งการย่างเย็นชา “ฉันต้องการ ตระกูลเมืองเลย”

เสร็จสิ้นอย่างไร้ความปราณี ทรงโม่ก้าวไปข้างตามทัน จิ่งเหยียน มืออันใหญ่ดึงเธอเข้ามา

ปล่อยฉันนะ ถ้าไม่ยอมปล่อยมือฉันลงมือนะจิ่งเหยียนขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ หรง

แสงในดวงตานั้นเย็นยะเยือกมาก ไม่เนกำลังล้อเล่น