ตอนที่ 2 เป็นผู้หญิงของฉัน

พระจันทร์เย็นบนฟ้า มีแสงเงาตกกระทบเล็กน้อย อุณหภูมิใน ห้องร้อนเหมือนไฟ

เมื่อความเจ็บปวดมาถึง ดวงตาที่มีเสน่ห์ของมู่จึงก็ถูกขัด

ในหัวมีแต่ความว่างเปล่า ความทรงจำที่คลุมเครือวิ่งเข้ามา ในหัว การมาเป็นเรื่องวุ่นวายและน่าตกใจ ความทรงจำที่เข้ามา ทำให้เธอปวดหัวเหมือนจะแยกออก ในที่สุดเธอก็เป็นลมไป

รถสีแดงสดใสจอดอยู่ที่ท่าเรือห่างไกลจากในเมือง ผ่าน แสงจันทร์ที่สดใสสามารถมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งที่คนขับ กำลังคุยโทรศัพท์

“จัดการธุระเรียบร้อยหรือยัง”

“ไว้ใจได้ คุณชู พวกเราทำงานไม่เคยมีปัญหาอย่างแน่นอน”

“ดี พรุ่งนี้ฉันจะส่งเงินที่เหลือไปยังบัญชีของคุณ

ผู้หญิงวางสายลง ใบหน้าที่สวยงาม หัวเราะเยาะด้วยความ เย็นชา ดวงตาที่สวยงามคู่หนึ่งสองประกายความหึง แต่ยิ้มอย่าง ภาคภูมิใจ ปากแดงหัวเราะเหยียดหยามๆด้วยเสียงเบาๆ

“มู่นิ่งเหยียน เธอเป็นเพียงหนอนตัวหนึ่งที่ตระกูลซูของฉันเก็บ

มาเลี้ยง กล้าแข่ง เสี้ยนของฉัน

หลังจากวันนี้เธอก็จะเป็นเศษดอกไม้ปลิดปลิวและต้นหลิวเหี่ยวเฉา ฉันจะดูสิว่าสภาพแบบนี้ของเธอพี่เลียนยังจะชอบเธอ

อยู่ไหม” มู่นิ่งเหยียน ไปตายซะไป ส่งเสี้ยนต้องเป็นของฉันคนเดียว ผู้หญิงที่น่ารังเกียจด่าว่าเสร็จ ก็ขับรถสีแดงสดใสอย่างภาค

ภูมิใจออกไป

ท้องฟ้าเริ่มสว่าง หลับนี้จึงเหยียนหลับได้ไม่สนิทมากนัก หัว ที่ปวดอย่างรุนแรง ร่างกายที่อ่อนล้าทำให้เธอฝันร้ายตลอดทั้ง

ขณะที่ลืมตา ดวงตาที่สดใสในอดีต วันนี้กลับมีความเฉยเมย เป็นพิเศษ ทั้งตัวมีไข้ ไม่มีอุณหภูมิร้อน

ขยับตัวเล็กน้อย รู้สึกว่ารอบเอวมีแขนโอบแน่น

ภาพบ้าๆบอๆของเมื่อคืนเข้ามาในสมอง จึงเหยียนกำมือ แน่น จนเล็บหยิกเนื้อเลย ดวงตาที่เย็นชาเพิ่มความเย็นขึ้น

ซูม่อ เธอไม่ได้คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะวางยาเธอ แล้วยังหลอก เธอมาที่โรงแรม ดูเหมือนว่าเธอตั้งใจจะหาคนมาทำลายเธอ จริงๆ

เสียดายที่มู่วิ่งเหยียนไม่ได้เป็นไปตามที่เธอต้องการ และก็ยัง กู้คืนความทรงจำของเมื่อสามปีที่แล้วได้โดยบังเอิญ

นึกถึงความทรงจำอันเจ็บปวดที่ผนึกไว้เมื่อสามปีก่อน
มุมปากของมู่จิ้งเหยียนก็ขยับขึ้น ดวงตาที่เยือกเย็นเผยให้ เห็นวิญญาณที่เยือกเย็น มันผสมกับความเจ็บปวดที่รุนแรงเช่น กัน

ช่วงเวลาที่มู่วิ่งเหยียนตื่นขึ้นมา ทรงโม่ก็ตื่นด้วย ลืมตามอง เห็นเป็นจิ้งเหยียนจริงๆด้วย

ไม่เหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมาสดใสและมีเสน่ห์ แล้วก็ไม่มีความ คะนองและน่าหลงใหลเหมือนตอนโดนวางยา

ในขณะนี้นอกเหนือจากลมหายใจที่เย็นทั่วทั้งร่างกายของเธอ แล้วยังมีอารมณ์อยากฆ่าคนด้วย เต็มไปด้วยความโหดร้ายและ ความโศกเศร้าที่เจ็บปวด ใบหน้าที่เยือกเย็นและสงบ

การเปลี่ยนแปลงของลมหายใจ ทำให้ทรงโม่มึนไปสักครู่

มู่จิ้งเหยียนรู้สึกถึงสายตาข้างๆเธอ จึงชำเลืองมองที่ทรงโม่ เป็นสายตาที่ไร้ความรู้สึกและเย็นชา ลุกขึ้นอย่างเฉยเมย เปลือย กายลุกจากเตียง

เมื่อคืนนี้แม้ว่าฉันจะส่งมอบคืนแรกของฉันให้กับชายแปลก หน้าคนนี้ไปแล้ว สำหรับวิ่งเหยียนเมื่อได้ความทรงจำกลับมา ณ ตอนนี้ไม่มีเรื่องไหนสำคัญไปกว่าการแก้แค้นอีก

ทรงโม่ขมวดคิ้ว จ้องมองดวงตาที่เย็นชาของมู่จิ้งเหยียน รําคาญเล็กน้อย

หงุดหงิดนิดหน่อย ใบหน้าที่เป็นชายิ่งดำลง ดวงตาที่ เหมือนหมึก เรืองแสงมืดๆ จับมือมวิ่งเหยียนอย่างไม่พอใจแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณจะไปไหน”

“กลับบ้าน”

มู่นิ่งเหยียนเหลือบมองหรง ไม่อย่างเย็นชา พูดมาสองคำ ดึง แขนออกแล้วลงจากเตียง

เมื่อเท้าสัมผัสพื้นก็ยืนไม่ไหว ทันใดนั้นก็หายใจเข้า จึงเหยียนขมวดคิ้ว ในใจด่าว่าผู้ชายที่มีพฤติกรรมสัตว์คนนี้ มองดูร่องรอยที่โดนตัวเองกระทำ ดวงตาที่ดำเข้มของทรงโม่ กระพริบเล็กน้อย

เมื่อเห็นผู้หญิงคนนี้ไม่สนใจเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เลย จึงอด ไม่ได้ที่จะโกรธ

ใบหน้าที่เยือกเย็นและหล่อเหลานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา ดวงตาที่ลึกลึกเปล่งแสงเย็นสลัว

“อย่างไร กินฉันจนหมดตัวแล้วจะหนีไปง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ

ทรงโม่เม้มริมฝีปาก ขมวดคิ้ว ใบหน้าที่เยือกเย็นและหล่อ เหลามีความเกียจคร้าน ดวงตาที่ดำเข้มเต็มไปด้วยความโกรธ จ้องมองมู่จิ้งเหยียน ไอ้เย็นในร่างกายเพิ่มขึ้น

ในขณะนี้หรงโม่โกรธมาก เป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาที่ไม่ได้ รังเกียจผู้หญิง ฉันไม่ต้องการให้ตัวเองกลายเป็นวัตถุที่ถูก รังเกียจและไม่สนใจ ความรู้สึกนี้มันอึดอัดมาก
มู่วิ่งเหยียนแต่งตัวเสร็จ มองไปที่ทรงโม่แล้วยักคิ้ว ใบหน้ายัง เย็นชา จ้องมองที่หรงโม่ที่คิ้วขมวด

ต้องบอกว่าผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าสง่างามมาก มีความเฉื่อย เฉื่อย รูปร่างหน้าตาหล่อมาก เป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่มีวิ่งเหยียน

เคยเห็นมา

ดวงตาที่ลึกล้ำที่มีความมันวาวกำลังจ้องมองตัวเองอย่างแผด เผา

ต้องบอกว่าหายไปกับผู้ชายแบบนี้ในคืนแรกดีกว่าหายไปกับ คนที่ซูม่อหามาให้

“แล้วคุณจะเอาอย่างไร” จึงเหยียนยกคิ้วแล้วถามกลับ น้ำ เสียงยังคงเย็นชา

หรง ไม่ดวงตาที่ลึกและดำเข้มคอดอันตราย ใบหน้าที่เย็นยะ

เยือกตาขึ้น

เมื่อได้ยินคำพูดของมู่จิ้งเหยียนในใจก็ยิ่งรู้สึกโกรธ เป็นครั้ง แรกในชีวิต เพราะผู้หญิงคนหนึ่งทำให้มีคลื่นในหัวใจ

“ เป็นผู้หญิงของฉัน”

“ขออภัย คุณผู้ชายท่านนี้ ฉันไม่มีความสนใจนั้น

มู่วิ่งเหยียนยิ้มที่มุมปากเยาะเย้ยเล็กน้อย ดวงตาที่ไม่แยแส แดกดันมากขึ้น จากนั้นหยิบออกมาหนึ่งร้อยหยวนจากร่างกาย และวางมันลงบนเตียง พูดจบก็เดินออกจากห้องไป
“ลาก่อน นะ ไม่ ไม่ขอเจอกันอีก

“ปัง” เสียงดังขึ้น ประตูถูกปิดอย่างแรง มู่วิ่งเหยียนหัวเราะ เยาะเย้ยชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตาเย็นชากับพลังแห่งความ เย็น ผู้ชาย อืมๆ

เดินออกจากโรงแรม มองท้องฟ้าที่สะอาด ดวงตาของมู่จิ้งเหยี ยนส่องแสงเล็กน้อย คิดถึงเมื่อสามปีที่แล้ว

ในปีนั้น ผู้ชายที่เธอรักและเพื่อนรักของเธอทรยศเธอทั้งคู่

เชื่อเลยว่า ผู้หญิงที่เติบโตขึ้นมากับเขา เขาก็ยังไม่เชื่อเธอ เพื่อนรักยังส่งเธอไปโรงพยาบาลโรคจิตตอนที่เธอสลบด้วยมือ ของเขาเอง

ในโรงพยาบาลโรคจิตเธอต้องทนทุกข์ทรมานกับการทรมาน

กับเครื่องมือต่างๆและยา ครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งร่างกายถูกทรมาน

ไม่เหลือสภาพเลย

มีโรคเจ็บปวดอีกมากาย ใช้เวลาหนึ่งปีในการอดทนและใน ที่สุดก็หนีออกมาแต่ก็ยังถูกจับได้

ไล่ตามและไม่มีทางเลือกจึงโดดลงทะเล ไม่คิดว่าจะโชคดี ถูก ช่วยโดยพ่อของซูม่อ เพราะสาเหตุนี้ทำให้เธอสูญเสียความทรง จําทั้งหมด

สามปีแล้ว เธอมวิ่งเหยียนก็กลับมาอีกครั้ง

ฉินหยูนขาย กงฮืออ ฉันให้ชีวิตเธอมาสามปีแล้ว ครั้งนี้ ฉัน จะไม่ยอมปล่อยพวกเธอไปง่ายๆแน่