บทที่7 ฉันกับเธอเป็นขมิ้นกับปูน

จ้องมองผู้หญิงที่เป็นประสาท ที่อยู่ตรงหน้าเธอ ซึ่งเยสายตา เริ่มค่อยๆเย็นชา คาดไม่ถึงน้องสาวของตัวเองหลบซ่อนเก่งแบบ นี้ ทั้งยังจิตใจเลวทรามอีกต่างหาก

“ดังนั้น เธอเลยทำทุกวิถีทางเพื่อกำจัดฉันสินะ เหอหย่า เธอ มันบ้าจริงๆ” มู่ชิงเย่พูดเรื่องเริ่มขึ้น

เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว เหอหย่าเองก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปิด อะไรแล้วล่ะ “พี่คะ ฉันก็แค่ชอบที่เห็นพี่ทำท่าทางน่าสงสารและ ไม่มีหนทางที่จะไปต่อเท่านั้นเองค่ะ พี่เองก็คิดถึงเย็นจึงไม่ใช่ หรอคะ ทำไงดีล่ะ ในวันนี้เขากลับทำพี่เจ็บไม่น้อยเลย

พอคิดถึงครั้งนี้ที่มซิงเย่ได้ออกมาจากคุกอย่างปลอดภัยไม่ได้ สูญ

เสียอะไรใดๆ เป็นเพราะเป็นจิ้งที่เป็นคนยินยอมพร้อมใจ เห อย่าเองก็อดไม่ได้ที่อยากจะฉีกหน้าของซิงเย่ เธอวางแผนมา ทุกอย่าง แต่สุดท้าย ผู้ชายไม่ได้มีใจให้กับเธอเลย

พอคิดถึงตรงนี้ เหอหย่าก็มองเธออย่างร้ายกาจ “พี่สาวที่แสน ดีคะ พี่คงไม่รู้สินะคะว่า ที่มูเจิ้นหลินเข้าคุกไปนั้น เป็นหนึ่งใน แผนของเล่นจิ้ง รวมทั้งเรื่องการยุยงให้แม่เลี้ยงพี่เคลื่อนย้าย เงินของบริษัท ทั้งหมดนั้น จี้เล่นจิ้งเป็นคนจัดการทั้งหมด คน ที่นอนหมอนเดียวกัน สามีที่แสนดีของพี่นี่ ที่จริงแล้วก็เป็นคนที่ ทำร้ายพี่ไม่เบาคนหนึ่งเลขนั่นเอง
เป็นไปได้ยังไง?

มู่ชิงเย่ตกใจจนเบิกตากว้าง หัวสมองมีเสียง “อื้อ”ดังไปหมด ใบหน้าเล็กๆของเธอเริ่มซีดเซียว ไม่เชื่อจนล้มลงบนเก้าอี้

ทำไมจี้เย่นจึงต้องทำแบบนี้ เขาเกลียดเธอได้ ทําร้ายเธอได้ หมด แต่ทำไมต้องทำร้ายพ่อของเธอที่ไม่มีทางสู้ด้วยล่ะ

ที่หางตา มีน้ำตาไหลออกมา

เจ็บปวดมากจนแพร่กระจายไปหมด

“ในเมื่อบอกเธอหลายเรื่องขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่ถือสาละนะที่ จะบอกเรื่องอื่นให้กับเธอ เรื่องที่ให้เล่นจิ้งเอาตัวของมูเจิ้นหลิน ไปติดคุกนั้นเป็นความคิดของฉันเองแหละ รวมทั้งเรื่องของเป็น เรื่องโรคหัวใจที่กำเริบขึ้นมาอีก ก็เป็นฉันที่ให้คนไปสลับยาให้ เองล่ะ แต่ว่าตาแก่นั้นบังเอิญโชคดีไปหน่อย ยมบาลไม่ได้เอา เขาไปด้วย

เหอหย่าทำหน้านิ่งเรียบ ไม่มีอารมณ์ใดๆเลย ราวกับมันเป็น เรื่องที่ไม่สำคัญอะไร แต่คำที่มีชิงเย่ได้ยินเข้าหูคำๆนั้นเหมือนกับ สายฟ้าผ่าลงมา

ผู้หญิงนิสัยไม่ดีเป็นบ้าคนนี้ เธอต้องการที่จะฆ่าเธอ

นาทีต่อมา หันกลับไป ชิงเย่ได้หยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมาจาก โต๊ะ ไม่วพุ่งแทงไปทางเหอหย่า

“ฉันจะฆ่าแก นั่งเลว”
มู่ชิงเบ้าไปแล้ว ในสมองที่เต็มไปด้วยเรื่องของพ่อที่นอน รวนเรเหมือนใกล้จะหมดลมหายใจอยู่โรงพยาบาลพูดขึ้นมาเต็ม หัว และครั้งนี้คนที่เป็นคนร้ายของเรื่องทั้งหมดก็คือน้องสาวแท้ๆ ของเธอเอง

ในใจ ความบ้าที่เก็บกดเอาไว้ในนั้นมันกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว ตอน นี้มันพุ่งแตกออกมาหมดแล้ว

ปลายมีดแหลมคมพึ่งแทงเข้าไป เหอหย่ายิ้มออกมา ไม่ยอม หลบไปไหน และปลายมีดแหลมคมนั้นแทงเข้าไปตรงเอวของเธอ

เลือดไหลนองออก กลิ่นอายเลือดตลบอบอวลไปเต็มอากาศ เหอหย่าหันไปมองเห็นผู้ชายที่โผล่ออกมาจากด้านหลังของเธอ และพูดด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่อ่อนแรงออกมาว่า “เย่นจิ้ง ช่วย ฉันด้วยค่ะ”

ซึ่งเข่ปล่อยมือออก แล้วหันตัวกลับไป

ไม่รู้ว่าจี้เย่นจิ้งยืนอยู่ตรงประตูนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาที่ดู เลือดเย็นของเขาจ้องมองไปที่ซิงเย่ และเดินตรงมาข้างหน้า แล้วก็ดึงตัวของเหอหย่าที่ล้มอยู่บนพื้นขึ้นมาอุ้ม

หันหน้ากลับไป เขาจ้องเขม็งทำหน้าโหดใส่เธอ แล้วพูดกับ เธออย่าแรงว่า “ถ้าเกิดเสียวหย่าเป็นอะไรไปขึ้นมา ซึ่งเย่ เธอ ต้องตายทั้งบ้านแน่”

ลูกตาดำหลง หลังจากที่ทำลงไป ไม่เสียใจเลย มีเพียงแต่ว่า ไม่มีแรงที่จะเสียใจต่อไปแล้ว
เธอพบว่า ตัวเองนั้นมันน่าตลกยิ่งนัก รักผู้ชายคนนี้มานานนับ หลายปี เขาเป็นคนที่น่ารังเกียจแบบนี้นี่เอง และน้องสาวแท้ของ เธอ ที่ล้มลงอยู่บนพื้นข้างหน้าของเธอตอนนี้ กลับร้ายกาจยิ่งกว่า นังอสรพิษซะอีก

เรื่องมาจนถึงวันนี้แล้ว แม้กระทั่งตายหรือพินาศด้วยกันก็ กลายเป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยอย่างหนึ่งแล้ว

มู่ชิงเย่หัวเราะ เจ็บจนเข้ากระดูกดำ จ้องมองไปที่เล่นจิ้ง เธอ พูดออกมาต่อว่า”เล่นจิ้ง นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเอาคุณมาเป็น คนที่ฉันรักมากที่สุด หลังจากวันนี้ไป ฉันชิงเต่กับนายเป็นศัตรู กัน

สีหน้าแบบนี้ของเธอ เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ในใจของเธอตอน นี้ดูเหมือนว่าอะไรก็เก็บไว้ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว เหมือนกับลมที่พัด เม็ดทรายค่อยไปหายไป