บทที่ 11 ฉันยอมที่จะแต่งงานกับตงน

ตงซิน สูดลมหายใจเข้า ฉันเกือบจะถูกดูดเข้าไปในดวงตาของ ผู้ชายคนนี้แล้ว……..น่าแปลกจัง สองครั้งที่แล้วที่เราเจอกันเธอไม่ ได้ประหม่าขนาดนั้น มันคือความสัมพันธ์อะไรกัน เขามาที่บ้าน ของเธอเพื่อแต่งงานหรอกหรือ ไม่ต้องหรอก……..

แม่ของตงซิน ยิ้มๆและพูดว่า “ตงซิน มานี่เร็วมารู้จักกับคุณลุง คุณป้า”

เจุดนี้ ตงซินยิ้มแบบเงื่อนๆเดินไปหาพ่อแม่ของจึงเรียน และ กล่าวทักทายแบบมีมารยาท “คุณลุงวิ่ง สวัสดีค่ะ

คุณป้าจิง สวัสดีค่ะ”

คุณแม่จึงยิ้มๆและพูดว่า “ตงซิน โตเป็นสาวแล้วสวยมาก เพิ่ง

กลับมาจากเรียนที่ต่างประเทศใช่ไหม ”

“ใช่ค่ะคุณป้าจิง เพิ่งกลับมาถึงประเทศจีนเมื่อสองวันก่อนแตง ชิน ตอบอย่างตั้งใจ

“ฉันอยากมาพบคุณตงมานานแล้ว แล้วก็อยากมาหาเธอ แต่ ไม่ว่างสักที ตอนนี้ทั้งสองมีความสัมพันธ์เช่นนี้ อย่างนั้นโอ้มัน เป็นสิ่งที่สวยงามด้วย” แม่ของจิ่งเหยนหัวเราะ

แม่ของตงซินพอได้ฟังก็พูดว่า ” ใช่ๆพ่อพูดถึงเรื่องนี้ที่ผ่านมา หลายสิบปี … ”
พวกผู้ใหญ่คุยกันดูคึกคัก หลังจากที่นั่งลงก็ยังได้รับคำชม มากมายองซินนั่งลงเงียบๆ แต่ในความเป็นจริงมันเป็นการ ทรมานภายในจิตใจมาก

แอบดูจิ่งเหยนที่นั่งโซฟาตรงข้าม ท่าที่เขาสบายเหมือนนั่งอยู่ ในบ้านตัวเอง

ที! ไม่ละอายใจเลยหรือไงนี่บ้านฉันนะ ตงชิน พิมพ์ในใจ แม่ของลงในถามนั้นถามนี่แบบละเอียดกับ จิ่งเหยนแต่ว่าวิ่ง เหยนไม่พูดมาก ตอบเพียงสั้น ๆ

“วิ่งเหยนเธอยังไม่เคยเห็นลงในใช่ไหม พอพูดขึ้นมาก็นึกได้ ว่าเธอสองคนเคยเจอกันตอนเด็กแล้วครั้งหนึ่ง ” แม่ของตงใน คิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ใช่แล้ว” แม่ของจิ่งเหียนรีบตอบอย่างรวดเร็ว “พวกเขาทั้งคู่

เคยเจอกันตอนเป็นเด็ก แต่นั่นก็เป็นตอนที่ตงซินเพิ่งเกิดมา

ตงซิน พิมพ์ ตอนนั้นเธอกี่เดือนกัน แบบนี้ก็นับด้วยหรือ ?

“ไม่ใช่แล้ว เมื่อไม่กี่วันก่อนฉันกับตงซิน ได้เคยพบกันแล้ว ” อยู่ดีๆ วิ่งเหยน ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาของเขา

ตงซิน เกือบกระโดดจากโซฟา มองเขาด้วยดวงตาถมึง ไอ้ เลว! คุณกล้าหักหลังฉันได้อย่างไรที่จะไปบาร์เพื่อดื่มและเกือบ ถูกข่มขืน? ฉันๆๆ จะฆ่าคุณ

จึงเรียน ไม่สนใจสายตาของเธอ กระตุกยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “จําได้หรือไม่ตงซิน”
พ่อแม่ของตงซิน มองไปมา และแม่ของตงซิน ถามขึ้นมาอย่าง ตื่นเต้นว่า “ซินซิน เมื่อวานซืน เธอเพิ่งจะกลับมาที่ประเทศจีน ทําไมถึงเจอกับวิ่งเหยน แล้วละ ไปเจอกันที่ไหนมาเหรอ ”

ทุกสายตาของทุกคนมองรวมกัน แม้แต่ก็จ้องมองมาที่เธอ ตงซินรู้สึกหนักใจมาก…

“…คือว่าฉัน … ” เหลือบไปที่ชายผู้ซึ่งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ซึ่งในผู้ ไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาขุ่นเคือง แต่เธอพูดโพล่งออกมา “ฉันจ ไม่ได้ว่าได้เห็นจิ้งเหียน 11

สีหน้าของจึงเหียนเปลี่ยนไป ริมฝีปากของเขาเยาะเย้ยและใน

ใจกําลังสั่นไหว เธอมันเกินจะเยียวยาแล้ว โดยทั่วไปแล้วเขาไม่ ได้พูดไม่ดีเกี่ยวกับเธอ “จำไม่ได้เหรอ ” พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายต่างสับสน คนนี้บอก

ว่าฉันเห็นแล้วและอีกคนบอกว่าฉันไม่เคยเห็นเลยฉันควรจะเชื่อ

ใคร ?

จึงเหยนยิ้มเล็กน้อยและพูดเบาๆตงซินอายุยังน้อย แต่ก็ยังลืม ได้ง่ายตงซินกลับมาจีนเมื่อวานนี้เหรอ ใช่ฉันจำได้แม่นว่ามัน เป็นวันก่อนวานนี้…”

“จ๋งเหยน! “ตงชินตะโกนออกมาโดยไม่ได้คิด

ทุกคนมองดูตงซิน ด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง ตงซิน ถอน หายใจออกมา “วิ่งเหยน ตอนนี้ยังไม่ใกล้เวลาที่จะกินข้าว คุณ รีบมาบ้านฉัน งั้นฉันจะพาคุณไปดูรอบๆบ้าน และให้พวกผู้ใหญ่ คุยกัน พวกเราจะไปทำอะไรก็ทําเถอะ “