บทที่ 8 แกล้งทําเป็นไม่รู้จักเขา

จฉางหนิง พยักหน้า

ดังนั้น เสียงตงซินลดลง ตอบว่า “วางของหวานไว้ข้างหน้าผู้ หญิงหลายคนไม่สามารถเดินได้ นอกจากนี้อาหารทะเลมักจะมี ราคาแพงกว่าและเหมาะสมกว่าที่จะนำมาไว้ด้านหลัง

พอพูดจบ ตงซินรู้สึกฉลาดเล็กน้อยดังนั้นเธอจึงอายเล็กน้อย แต่ฉางหนิงยิ้มเบา ๆ พูดว่า “น้องสาว คำแนะนำของเธอดี มากฉันจะให้ผู้จัดการดำเนินการทันที”

“อ่าา คุณคือ…” ดงซิน รู้สึกประหลาดใจ

จฉางหนึ่ง ตอบว่า “ฉันเป็นเจ้าของร้านนี้

ตงชินตะลึง เธอได้ยินมานานแล้วว่าครอบครัวของฉางหนึ่งอ ยู่ในแวดวงธุรกิจ ที่แท้เขาได้เปิดร้านอาหารขึ้นมาเอง

ในเวลานี้จึงเหยนเดินเข้าไปในร้านอาหารพร้อมกับหญิงสาวผู้

สูงศักดิ์และงดงาม

ผู้หญิงไม่สนใจสีหน้าของจึงเรียน ควงแขนจึงเรียนและถาม อย่างอ่อนหวาน “พี่วิ่ง ร้านอาหารแห่งนี้ให้บริการทรัฟเฟิลสีดำที่ สดใหม่ทุกเดือน คุณชอบทานทรัฟเฟิลสีดำที่สุด วันนี้โอกาสดีที่ จะได้ลองเลย ”

หยุนซางลูกสาวคนเดียวของตระกูลหยุน และพวกเขากับตระกูลจิงก็เป็นเพื่อนกัน ครอบครัวหยุนเป็นผู้หญิงมาตลอดตั้ง นั้นเธอจึงรักมากหยุนซางตั้งแต่เด็กก็ชอบหลอกหลอนตัวเอง ดัง นั้นจึงเรียนจึงค่อนข้างยากอยู่เสมอ ยังดีที่ หยุนซางเป็นที่เข้าใจ มากมาตลอด ไม่เคยล้ำเส้นของเขา

เมื่อผ่านเข้าประตู จิ่งเหียนก็เห็นตงซินที่ยืนอยู่กลางร้าน อาหาร เขามองอย่างเงียบ ๆ ที่ริมฝีปากตงซินและความสุขใน ดวงตาที่มองไปที่จฉางหนึ่ง

ลูกชายของตระกูล? วิ่งเหยนเห็นฉางหนึ่ง ในงานเลี้ยงเมื่อ เร็ว ๆ นี้ เมื่อไม่นานมานี้ลูกชายของตระกูล กลับมาจากการ ศึกษาในต่างประเทศและเข้าดูแลบริษัทอย่างเป็นทางการ เขาได้ เข้าร่วมงานเลี้ยงด้วยดังนั้นเขาจึงเคยได้พบกัน

เห็นสีหน้าของ ตงซิน แล้ว จึงเหยน เข้าใจทุกอย่าง ใจของเด็ก หญิงตัวเล็กไม่สามารถหนีจากดวงตาที่แหลมคมของเขาได้

หยุนซางยังรู้จัก ฉางหนึ่ง ซึ่งทั้งคู่มีอายุเท่ากัน ทุกคนใน สังคมชั้นสูงดูคุ้นเคยกัน เธอพูดว่า “เฮ้ นั้นพี่ชายของฉางหนึ่ง ไม่ใช่หรือ เราไปทักทายเขาหน่อย ”

จิ่งเหยน ยังไม่ทันพูดอะไร ก็ถูกดึงตัวไป

พี่ ฉางหนึ่ง คุณมาที่ร้านอาหารวันนี้? “หยุนซางยิ้ม”

ตงซินและจฉางหนึ่งหันหลังกลับพร้อมกันฉางหนึ่ง ยิ้มและ ตอบว่า “คือหยุนซาง คนนี้คือ …..นายวิ่งสวัสดี”

จึงเหยนพยักหน้าอย่างเงียบๆ
จิ่งเหยนดูความสนิทสนมของตงซินและจี้ฉางหนึ่งมีร่องรอย ของความไม่พอใจในใจของฉัน แต่มีรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า พูดว่า “ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ”

ตงซิน ยังรู้สึกประหลาดใจ โลกนี้มันเล็กมากจนสามารถพบผู้ มีพระคุณคนนี้ได้ทุกที่ เธอต้องการที่จะทักทายจึงเหยนแต่เธอไม่ อยากให้รุ่นพี่รู้ว่าเธอเกือบจะโดนสามอันธพาลทำร้าย

ตงซินรู้สึกละอายใจ เลยไม่ไปทักทาย จึงเหยน หรือรับ โทรศัพท์

จฉางหนึ่งถามอย่างสงสัย “คุณ … รู้จักกัน”

จิ่งเหยนมองที่ตงซินแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขา ในใจของเขามี ความโกรธ “เอาละฉันอยู่ที่บาร์เมื่อวานนี้ ”

ดูความอ่อนโยนของฉางหนึ่ง แล้วตงซิน รีบขัดอย่างไว “เรา ไม่รู้จักกัน ท่านสุภาพบุรุษดูเหมือนคุณจะเข้าใจผิด เมื่อวานก่อน ฉันยังไม่ได้กลับบ้าน เมื่อวานเพิ่งกลับมาจากเรียนที่ปารีส…….

เมื่อคำพูดนี้ออกมาใบหน้าของจึงเรียนก็เปลี่ยนไป หยุนซาง อยู่ใกล้กับเขามากและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พี่จึงคุณเป็นอะไร ไป”

พี่จ๋ง, จิ้งจึงวิ่ง…ตงในตอนนี้อ่อนไหวต่อคำว่าจึงมาก แต่ ช่วยไม่ได้ คุณปู่ขอให้เธอแต่งงานกับวิ่งเหยนเธอก็ไม่เต็มใจ! ถ้า คนที่ให้เธอแต่งงานเป็นคือ.. พี่จฉางหนิง…….เธอจะต้องเต็มใจ แล้ว…….