บทที่015 ฉันซ่อมได้

เวินเทียนเทียนพลัดตกลงมาจากชั้นสอง จี้จึงเชิน เข้าไปช่วยรับเธอไว้

ด้วยแรงกระแทกที่พลัดตกลงมาอย่างหนักหน่วงที่ชน กับร่างของจี้จิ่งเชิน ทำให้ร่างของเขาถอยร่นไปด้าน หลัง จี้สร้อยคอที่อยู่ในมือของเขาก็แตกไปด้วย และ ตกลงบนพื้นกระเด็นออกไป

จี้จึงเชินหันไปมองจี้สร้อยคอด้วยสีหน้าอย่างลุกลี้ ลุกลน

แต่ไม่นานก็หันกลับมามองเวินเที่ยนเทียนแล้วกอด เธอไว้แน่น

เวินเทียนเทียนปิดตาด้วยความกลัว ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลย จากนั้นเธอค่อยๆ ลืมตา ขึ้น แต่ในใจยังคงหวาดกลัวอยู่

จี้จี่เชินกอดเธอไว้แน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความโมโห

“นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณ?”

เขาตำหนิเวินเทียนเทียนเวินเทียนเทียนเงยหน้าขึ้นมา แล้วพูดว่า “ฉันขึ้นไปดูลวดลายการแกะสลักบนราวจับ บันได.…………..

“ดูจนพลัดตกลงมาเนี่ยนะ คุณคิดว่าตัวเองหนังเหนียวนักหรือไง?”

เวินเทียนเทียนคิดว่าหากไม่มีจี้จิ่งเชินมาช่วยเธอไว้ เธอคงพลัดตกลงมาจนกระดูกหักเป็นแน่

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ……

“ผมแค่ไม่อยากเห็นคุณมาตายที่บ้านผม ผมไม่อยาก อธิบายให้พ่อแม่คุณฟัง”

จี้จึงเชินพูดด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นก็ปล่อยตัวเธอ

ลง

ร่างกายของเวินเที่ยนเทียนอ่อนแอมากจนเธอยืนไม่ ไหว เธอเซไปข้างหน้าจนไปซบกับหน้าอกของจี้จิ่งเชิน

จี้จึงเชินได้แต่ยืนมองเธอด้วยสายตานิ่งเฉย ไม่ได้ยื่น มือเข้าไปประคองแต่อย่างใด

เวินเทียนเทียนจับแขนเขาเอาไว้ ร่างของทั้งสอง แนบชิดติดกัน แก้มของเธอเริ่มแดง จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ทรงตัวยืนขึ้นแล้วพูดว่า

“ฉันขอโทษ”

จี้จิ่งเชินมองหน้าเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันหลังเดินกลับ มาหาสร้อยคอที่ตกแตกบนพื้น

เขาเห็นจี้สร้อยแตกหักออกเป็นสองส่วน เขาขมวดคิ้วขึ้นและสีหน้าก็เปลี่ยนไป

เวินเทียนเทียนเดินเข้าไปอย่างเร่งรีบ มองดูเขาที่ กำลังหยิบจี้สร้อยขึ้นมา

เหมือนสร้อยคอล็อกเก็ต

สร้อยคอล็อกเก็ตเงินจี้รูปหัวใจ ในล็อกเก็ตมักจะใส่ รูปของคนที่ตัวเองรัก

แต่ตอนนี้ล็อกเก็ตแตกหักเป็นสองส่วนแล้ว แถมจี้ด้าน ในก็โดนชนบุ๋มลงไปจนเปิดไม่ได้แล้ว

เวินเทียนเทียนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ล็อกเก็ตนี้ต้อง หล่นลงตอนที่เขาเข้าไปช่วยเธอไว้แน่ๆ

จี้จิ่งเชินสวมไว้ตลอดแบบนี้ แสดงว่าของชิ้นนี้ต้อง สำคัญกับเขามากแน่ๆ

“คุณจี้..….…….

เวินเทียนเทียนพูดไม่ทันจบ จี้จึงเชินก็เอาจี้กำไว้ในมือ แน่น และหลบสายตาเธอ

จี้จิ่งเชินลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเย็นชา และพูดขึ้นว่า “ครั้งต่อไปจะไม่มีคนช่วยคุณแบบนี้อีกแล้ว”

พูดจบเขาก็เดินออกไป
เวินเทียนเทียนรีบเดินตามเขาไปทันที

“คุณจี้ ให้ฉันช่วยดูสร้อยคอของคุณหน่อยได้ไหม หรือให้ฉันซ่อมให้ใหม่ก็ได้

จี้จึงเชินก้าวเท้าเดินไปอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้านิ่งเฉย ไม่สนเวินเทียนเทียนที่กำลังพูดอยู่

“คุณจี้!”

เวินเที่ยนเทียนเร่งฝ่าเท้าวิ่งไปข้างๆ เขาแล้วพูดต่อ

“ฉันเคยเรียนการซ่อมมา สร้อยคอแบบนี้ฉันพอจะ ซ่อมได้ ให้ฉันซ่อมให้ใหม่เถอะนะ ใช้เวลาแค่ไม่นาน”

หากไม่ใช่เพราะเขาช่วยเธอเอาไว้ สร้อยคอเขาก็คง ไม่เสียหายแบบนี้

เวินเทียนเทียนเคยเรียนเทคนิคการซ่อมมาก่อน แค่ ซ่อมสร้อยคอแค่นี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ

ทันใดนั้นจี้จึงเชินก็หยุดก้าวเท้าอย่างกะทันหัน

ศีรษะของเธอเกือบจะชนกับร่างของเขา

“คุณจี้ คือว่า…….…..

“คุณซ่อมได้อย่างนั้นเหรอ?” จี้จิ่งเชินถามแทรกขึ้น
เป็นเทียนเทียนตอบออกมาอย่างมั่นใจ

“ได้สิ ฉันซ่อมได้”

จี้จึงเชินหันหน้ากลับมามองเธอด้วยสีหน้าขรึม

เงินเทียนเทียนเห็นสีหน้าของเขาแล้วรู้สึกตกใจเล็ก

น้อย

เธอเอามือไขว้ไว้ด้านหลังในมือเต็มไปด้วยเหงื่อ

ทันใดนั้นจี้จึงเชินก็ยื่นสร้อยในมือให้เธอ

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ลองดูก็แล้วกัน”

เวินเที่ยนเทียนรีบรับสร้อยมาอย่างระมัดระวัง เธอ พลิกดูสร้อยไปมา จี้จึงเชินยิ้มมุมปากขึ้น จากนั้นก็พูด ขึ้นมาด้วยน้ำเสียงขรึม

“หากเสียหายอีกแม้แต่นิดเดียว.…………..

เขาพูดไม่ทันจบ แต่น้ำเสียงที่พูดนั้นทำให้เป็นเทียน เที่ยนกลัวจนตัวสั่น

เวินเที่ยนเทียนรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันใด เธอเงยหน้า ขึ้นแต่กลับพบว่าจี้จึงเชินเดินออกไปแล้ว