บทที่009 นี่คือบทเรียนแรก

“คุณอยากเจอพ่อแม่คุณงั้นเหรอ?”

จี้จิ่งเขินถามกลับด้วยสายตาที่สงสัย สายตาที่ลึกซึ้ง คู่นั้นดูเหมือนว่าจะมองเห็นอะไรบางอย่าง

เวินเที่ยนเทียนกำมือไว้ด้านหลังด้วยท่าทีประหม่า

“ทำไมเหรอ?”

เวินเที่ยนเทียนมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“ฉันก็แค่อยากเจอ……

“ผมรู้” จี้จิ่งเชินพูดตัดบทเธอ “แต่ทำไมผมต้อง รับปากคุณล่ะ?”

เวินเทียนเทียนนิ่งไปพักหนึ่ง เธอนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ สามารถใช้เหตุผลพูดกับคนป่าเถื่อนแบบนี้ได้

จี้จิ่งเซินนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วยกขาเรียวๆ ทั้งสองข้าง ขึ้นพาดบนโต๊ะ เอนตัวลงอย่างสบายๆ มองหน้าเธอแล้ว พูดขึ้นว่า

“มานี่สิ”
เงินเทียนเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

จี้จึงเชินพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห และเด็ดเดี่ยว “อย่า ให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สอง”

เธอเม้มปากขึ้นแล้วค่อยๆ เดินเข้าไป

ทันใดนั้นจี้จึงเชินก็ดึงตัวเธอเข้าไปอย่างแรง

เวินเทียนเทียนเซล้มไปซบบนร่างของจี้จึงเป็น

“อ้าย!”

เธอรีบผลักตัวออกจากจี้จิ่งเชิน แต่จี้จึงเชินกลับกอด เอวเธอไว้

สองมือใหญ่ๆ ของลูบไล้ที่เอวผ่านกระโปรงบางๆ ของ

เธอ

“คุณอยากเจอเจี่ยงหงซึ่งอย่างนั้นเหรอ?”

“ใช่………….

เวินเที่ยนเทียนไม่กล้าที่จะขยับตัว

จี้จิ่งเซินหัวเราะเบาๆ หน้าอกของเขาสั่นเล็กน้อย

“ไหนคุณบอกเหตุผลมาสิว่าทำไมผมต้องรับปากคุณ เขานิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นเอามือไปจับคางของเวินเทียนเทียน จ้องตาเธอแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหญิงจี้ คุณคิดว่า ผมจ่ายเงินไปร้อยล้านเพื่อที่จะให้คุณมาเป็นแขกผมเห รอ?”

เวินเทียนเทียนกัดฟันแล้วถามขึ้นว่า “คุณคิดจะให้ฉัน ทำอะไรล่ะ”

“คุณเป็นถึงคุณหญิงจี้ ยังต้องให้ผมสอนคุณอีกเห รอ?”

จี้จึงเชินอมยิ้มเวินเที่ยนเทียนกำหมัดแน่น เธอปิดตา แล้วโผเข้าไปหอมแก้มจี้จิ่งเชิน

“พอใจคุณหรือยัง?”

จี้จึงเชินยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “คุณคิดว่ามันคุ้มค่ากับ เงินหนึ่งล้านที่ผมเสียไปหรือยังล่ะ?”

เวินเทียนเทียนสั่นไปทั้งตัว แต่หากเธอไม่ได้เจอกับ คนตระกูลเจียง เธอก็ไม่สามารถยืนยันตัวตนของเธอ ได้

เธอไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

ฝ่ามือเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอก้มหน้าลง แล้วจูบริมฝีปากของจี้จึงเชินเบาๆ เธอจูบจี้จึงเชินเบาๆ คล้ายกับแมลงปอแตะน้ำ จากนั้นเธอก็ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว

แต่มือของจี้จึงเชินได้คว้าเอวเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว

เวินเทียนเทียนถูกดึงอย่างแรง มือข้างหนึ่งของจี้จึง เชินโอบเอวเธอเอาไว้ อีกข้างหนึ่งจับที่ศีรษะเธอ

จากนั้นก็จูบปากเวินเทียนเทียนอย่างเร่าร้อน

เวินเที่ยนเทียนเอามือผลักออกอย่างแรง แต่แรงของ เธอไม่อาจต้านแรงของจี้จึงเชินได้

เธอถูกจี้จึงเชินขยี้จูบเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไป

จูบนี้ไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เป็นเพียงแค่การ รุกรานก็เท่านั้น

เวินเทียนเทียนตัวสั่นเล็กน้อย ผ่านไปครู่หนึ่ง จี้จิ่งเชิ

นก็ได้ปล่อยเธอ แล้วพูดขึ้นว่า

“นี่คือบทเรียนแรกของคุณ คุณหญิงจี้ หวังว่าหลังจาก นี้ไปคุณจะทำได้ดีกว่านี้”

จี้จิ่งเชินปล่อยมือออกทำให้เธอเซ

“ให้ฉันได้เจอพ่อกับแม่ฉันเถอะนะ” เธอเห็นจี้จึงเชิน เงียบ จากนั้นเธอกัดฟันพูดต่อ “จิ้งเซิน…ฉันสามารถ ทำได้มากกว่านี้”
จี้จึงเชินเห็นว่าน้ำตาเธอกำลังคลอเบ้า เขาขมวดคิ้ว ขึ้นแล้วเดินออกไป พูดปิดท้ายว่า

“ในเมื่อเธออยากจะเจอพวกเขา อย่างนั้นก็ตามใจเธอ แล้วกัน”

จากนั้นประตูห้องก็ถูกปิดลง

ภายในห้องหนังสือเหลือเพียงแค่เวินเที่ยนเทียนคน เดียว เธอยืดตัวขึ้น จากนั้นก็เอามือเช็ดน้ำตาที่กำลัง คลอเบ้า และเดินออกจากห้องไป

เธอต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้