บทที่008 คุณมันเป็นคนโง่

เงินเทียนเทียนกลัวจนตัวแข็ง สักพักเธอดิ้นตัวขึ้น อย่างแรง

จี้จึงเชินรัดตัวเธอไว้แน่น

“คุณยังจะเสแสร้งอะไรอีกล่ะ? เมื่อสักครู่นี้คุณเอง ไม่ใช่เหรอที่เรียกร้อง”

“ไม่! ฉันไม่ต้องการ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”

จี้จึงเชินขมวดคิ้วขึ้น หากเธอแค่อยากจะเล่นตัว นั่น ก็คงจะเป็นรสนิยมส่วนตัวของเธอ แต่นี่เธอขัดขืนมา ตลอดจนทำให้ดูน่ารำคาญเขาปล่อยมือเวินเทียนเที่ย นออก แล้วปล่อยเธอไว้ในอ่างอาบน้ำ

น้ำที่กำลังท่วมท้นในอ่างทำให้จม เธอสำลักน้ำ สอง มือพยายามคว้าจับสิ่งของ

อ่างอาบน้ำใหญ่จนน่ากลัว เท้าของเธอแตะลงพื้นใน อ่างและลื่นลงจมลงไปใต้น้ำ

“ช่วยด้วย……..วยฉันด้วย……

ทันใดนั้นมือของเธอเหมือนจะคว้าเจออะไรบางอย่าง เวินเทียนเทียนรีบจับไว้แน่น

“คุณมีพิรุธมากเกินไปแล้ว”
เสียงพูดดังขึ้นบนเหนือศีรษะของเธอ

เวินเทียนเทียนเงยขึ้นมา เห็นหน้าของจี้จึงเชิน เธอ ตกใจปล่อยมือออกและจมลงในน้ำอีกครั้ง

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว มองดูเธอที่กำลังดิ้นรนอยู่ใต้น้ำ สําลัก า าแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ยังไม่ร้องขอให้ช่วย

เขามองดูเวินเที่ยนเทียนด้วยความโมโห

ดี! ถ้าคุณอยากตายนักล่ะก็ ผมก็จะไม่ขวาง!

จี้จิ่งเชินก๋าหมัดแน่น

เวินเทียนเทียนพยายามเอาเท้าเหยียบพื้น แต่กลับลื่น อีก เธอดิ้นรนอย่างสุดชีวิต………

ชีวิตก็คงเหมือนกระแสน้ำ..…………….

จี้จึงเชินยื่นมือไปคว้าตัวเธอขึ้นมาจากน้ำ

“คุณมันเป็นคนโง่!”

เวินเที่ยนเทียนเอามือจับขอบอ่างไว้ เธอหายใจหอบๆ นึกถึงตอนที่อยู่ในน้ำเธอคิดว่าเธอกำลังจะตายแล้ว ใบหน้าของเธอซีดเซียว

ผ่านมาสักครู่เธอแหงนหน้าขึ้นมองหาจี้จิ่งเชิน แต่ กลับไม่เจอเขาแล้ว
เวินเทียนเทียนถอนหายใจด้วยความโล่ง ค่อยๆ ลุก ขึ้นมานั่งพักบนขอบอ่างอาบน้ำ

เธออาบน้ำใหม่อีกรอบ แต่เสื้อผ้าของเธอนั้นเปียกชื้น ไปหมดแล้ว เธอจึงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วเดินออกมา

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นเสื้อผ้าที่วางไว้บนเก้าอี้ เธอหยิบขึ้นมาดูปรากฏว่าเป็นชุดกระโปรงยาวสีขาว

เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จเธอจึงเดินออกไปจากห้อง หน้า ห้องมีบอดี้การ์ดยืนอยู่ เขาก้มหน้าลงแล้วพูดขึ้นว่า “คุณหนูเจี่ยง ประธานจี้รอคุณหนูอยู่ที่ห้องหนังสือครับ”

เวินเที่ยนเทียนเม้มปาก นึกถึงตอนที่เธอจมอยู่ในน้ำ เธอกําหมัดแน่น

ที่นี่เป็นอาณาบริเวณของจี้จึงเชิน ทุกคนที่นี่ทั้งหมด

ล้วนแต่เป็นคนของเขา

พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ ในเมื่อทุกคนที่นี่คิดว่าเธอคือเจ ยงเนี่ยนเหยาไปแล้ว

เวินเที่ยนเทียนเดินตามบอดี้การ์ดไปจนถึงหน้าประตู

ห้อง

สักครู่ร่างของบอดี้การ์ดก็หายไป เธอถอนหายใจ จากนั้นก็เดินไปที่ประตูห้อง
ภายในห้องไม่มีเสียงอะไรเลย

เธอคิดๆ ดูแล้วจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

แสงไฟสลัวในห้องหนังสือมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่หลัง โต๊ะไม้ทึบขนาดใหญ่ ใบหน้าของเขาครึ่งหนึ่งถูกบดบัง ด้วยความมืด เห็นเพียงแต่คางของเขาเท่านั้น

เวินเที่ยนเทียนยืนกัดฟันอยู่ที่ประตูห้อง

จี้จึงเชินพูดขึ้นมาว่า “เข้ามาสิ”

เวินเทียนเทียนยืนนิ่ง

“หรือคุณจะให้ผมเป็นคนไปลากตัวคุณมา?”

จี้จิ่งเชินพูดด้วยความโมโห

เธอเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงกลางห้อง ไม่พูดไม่จา

“หยุดแสดงละครได้แล้วเงี่ยงเนี่ยนเหยา ก่อนที่ ตระกูลจี้กับตระกูลเจี่ยงจะเกี่ยวดองกัน ข้อมูลส่วนตัว ทั้งหมดของคุณอยู่ในมือผมแล้ว”

เสียงของจี้จิ่งเชินดังออกมาจากเงามืด

“รวมไปถึงพฤติกรรมอันชั่วร้ายของคุณในตอนที่ คุณอยู่ต่างประเทศ อย่างนี้แล้วคุณยังคิดจะที่จะแสดง ละครตบตาผมอีกอยู่อีกไหม?”
เอกสารปีกใหญ่ถูกโยนออกมาอยู่ใกล้ๆ เท้าของเงิน เทียนเทียน

เธอก้มลงหยิบเอกสารขึ้นมา ด้านหน้าเขียนว่าบันทึก ข้อมูลของเจี่ยงเนี่ยนเหยา

ลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลเจี่ยงที่ฉลาดหลัก แหลม และแสนดีคนนี้ เมื่อไปอยู่เมืองนอกแต่กลับ เปลี่ยนไปเป็นคนละคน กำเริบสืบสานไม่สนแม้แต่ กฎหมาย

เวินเที่ยนเทียนพลิกเอกสารไปมาแต่ก็ไม่เจอรูปของ เจี่ยงเนี่ยนเหยา

แปลก

“คุณมีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม?”

“ฉันขอเจอคนในตระกูลเจียง…” พูดไม่ทันจบ เธอ นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา เธอพูดใหม่อีก ครั้งว่า “ไม่สิ ฉันขอเจอคุณพ่อของฉันหน่อยได้ไหม?”

ขอเพียงแค่ได้เจอเจี่ยงหงซึ่งกับจางม้างหรู พวกเขา สามารถยืนยันตัวตนที่แท้จริงของเธอได้

เธอไม่ใช่เจี่ยงเนี่ยนเหยา แล้วก็ไม่ได้รู้จักกับภรรยา ของตาปีศาจคนนี้ด้วย เธอแค่อยากหาทางออกไปจากก็แค่นั้น!