บทที่014 พลัดตกลงมาแล้ว

จี้จึงเชินเดินออกมาจากห้องหนังสือมุ่งตรงไปที่ห้อง รับแขก ขณะที่กำลังย่างเท้าเข้าไปด้านในเขาหยุด ชะงักลง

เงาของหญิงสาวที่อยู่ในห้องรับแขก

ภายในห้องมีแสงสะท้อนเข้ามา

เวินเที่ยนเทียนค่อยๆ ก้มตัวลง กระโปรงผ้าโปร่งสี ขาวถูกแสงสาดส่องมา ทำให้มองเห็นส่วนเว้าส่วนโค้ง ของร่างกายเธอ

เวินเที่ยนเทียนสวมถุงมือจับทองสัมฤทธิ์ที่อยู่ตรง หน้าอย่างทะนุถนอม เธอชอบจนวางมือไม่ได้

แก้มของเธอแดงฉ่ำ แววตาเปล่งประกาย จิตใจ

ทั้งหมดของเธอตอนนี้อยู่กับโบราณวัตถุที่อยู่ตรงหน้า

นี่เป็นครั้งแรกที่จี้จึงเชินมองเธอแบบนี้

จี้จึงเชินยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเดินเข้าไปถาม

เธอว่า

“คุณชอบมันเหรอ?”

เวินเทียนเทียนตกใจขึ้น หันไปมองคล้ายกับกระต่าย น้อยที่กำลังตกใจกลัว
เธอมองหน้าจี้จึงเชิน แล้วถอยหลังออก

“คุณจี้..………..

เวินเทียนเทียนทำตาลุกลี้ลุกลนอย่างตระหนกไม่กล้า สบตามองจี้จิ่งเชิน

ก่อนหน้านี้เธอยังชื่นชมทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่อยู่บน โต๊ะด้วยความดีอกดีใจเหมือนปลาเจอน้ำ แต่ดูเหมือน

ตอนนี้บรรยากาศในห้องถูกทำลายลงแล้ว

จี้จึงเชินขมวดคิ้วขึ้น ในใจเกิดความโมโห เขาเดินเข้าไปใกล้เวินเทียนเทียน เธอรู้สึกกลัว

“คุณกำลังกลัวผม?”

เวินเทียนเทียนส่ายหัวปฏิเสธ

จี้จึงเชินหรี่ตาลงแล้วโผเข้าไปตรงหน้าของเธอ ร่าง ของทั้งสองแนบชิดกัน เขาเห็นได้ชัดว่าเวินเที่ยนเที่ย นกำลังกลัวจนตัวสั่น

เขายื่นมือไปรองใบหน้าของเวินเที่ยนเทียน

“คุณชอบของโบราณพวกนี้เหรอ?”

เวินเทียนเทียนเงยหน้าขึ้น
แค่ความชอบส่วนตัวเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ยังต้องถูก กีดกันเหรอ?

เธอปิดตาลงแล้วเอามือจับกระโปรงไว้

“ฉันอยากเป็น…..อยากเป็นนักบูรพาวัตถุโบราณ………. เธอพูดออกมา…………….

แล้วเขาจะทำไมล่ะ?

จะหัวเราะเยาะเย้ยหรือจะกีดกันล่ะ?

จี้จึงเชินนิ่งลง จากนั้นไม่นานก็เอามือออกจากเงิน เทียนเทียน

“อือ”

เขาแค่ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นเขาก็ เดินออกจากห้องรับแขกไป

เวินเที่ยนเทียนเห็นว่าเขาเดินออกไปแล้ว จึงถอน หายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ตอนแรกก็คิดว่าเขาจะไม่ให้เธอมายุ่งกับโบราณวัตถุ อันล้ำค่านี้เสียอีก เพราะถ้าเกิดของเสียหายขึ้นมาคง ต้องชดใช้อย่างมหาศาลแน่นอน แต่ดูท่าทางของจี้จิ่ง เชินแล้ว ดูเหมือนจะไม่……
เวินเทียนเทียนมองดูทองสัมฤทธิ์ฟางจุนที่อยู่ในมือ แต่จิตใจเธอไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งของในมือ ตอนนี้ในหัว ของเธอคือจี้วิ่งเชิน

นี่จี้จึงเชินยอมให้เธอจับต้องของมีค่าแบบนี้เหรอ?

เวินเทียนเทียนคิดไปคิดมา จากนั้นก็เดินออกจากห้อง รับแขก เมื่อเธอเดินออกมาเธอเห็นลวดลายแกะสลักบน ราวบันได ทำให้เธอสนใจเป็นอย่างยิ่ง

บันไดไม้ที่วนเป็นเกลียว บนราวจับทำจากไม้จันทน์ สีดำ แต่ละขั้นถูกแกะสลักเป็นหัวสัตว์โบราณที่มีทั้งลูก เล่น และความลึกลับซ่อนอยู่ในนั้น

เวินเทียนเทียนจำได้ว่าเทคนิคการแกะสลักแบบนี้เธอ เคยได้ยินมาก่อนว่า มันเป็นเคล็ดลับที่มีมาตั้งแต่สมัย โบราณ

เธอเดินขึ้นบันไดไป สังเกตราวจับบันไดในแต่ละขั้น เธอเอาตัวเองกลับเข้าไปอยู่ในโลกของเธออีกครั้ง

“เจี่ยงเนี่ยนเหยา!” เสียงเรียกดังขึ้น

เวินเทียนเทียนได้ยินเสียงเรียกแต่ไม่ได้ตอบโต้ ครู หนึ่งเธอนึกได้ว่าตอนนี้เธอคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา จากนั้น เธอก็หันหลังไปทันที

“ว่าไง อ้า!”
ขณะที่เธอก้าวขาหันหลังมานั้น เธอสะดุดและหงาย หลังล้มลงมาโดยที่ไม่ทันได้เห็นว่าใครเป็นคนเรียกเธอ

ร่างของเธอพลัดตกบันไดลงมาจากชั้นสองด้วยความ สูงประมาณสองเมตรโดยที่เธอไม่รู้ตัว!

จี้จึงเชินที่ยืนอยู่ด้านล่าง เมื่อเขาเห็นแล้วจึงรีบวิ่ง เข้าไปด้วยความรวดเร็ว!