บทที่012 นักบูรพาวัตถุโบราณ

เวินเทียนเทียนนั่งอยู่บนโซฟา สักพักก็พ่อบ้านเดินเข้ามา

“คุณหนูเจี่ยง คุณผู้ชายเรียกพบคุณหนูครับ”

เมื่อได้ยินชื่อจี้จึงเชินเวินเที่ยนเทียนก็ตกใจจนตัวสั่น ขึ้นมา

แต่พอนึกถึงเงื่อนไขที่เธอได้ตกลงกับเจี่ยงหงซึ่งแล้ว เธอจึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหาจี้จึงเชิน

ภายในห้องหนังสือกว้าง จี้จิ่งเชินซึ่งยืนอยู่ที่ริม หน้าต่างห้อง

ด้านนอกหน้าต่างเป็นภูเขาทอดยาว ป่าไม้อันกว้าง ใหญ่ ทิวทัศน์อันกว้างใหญ่นั้นแสดงให้เห็นถึงความ แข็งแกร่งของจี้จึงเชิน

เขาได้ยินเสียงเวินเที่ยนเทียนเปิดประตูเข้ามาเลยหัน หลังมาดู จากนั้นสายตาของเขาก็เปล่งประกายขึ้น

เวินเที่ยนเทียนหลบสายตาแล้วยืนนิ่งอยู่กับที่

จี้จึงเชินหัวเราะเบาๆ

“ดูๆ แล้วพ่อแม่ของคุณ อบรมคุณได้ไม่เลวนิ
เวินเที่ยนเทียนกำหมัดแน่น

“คุณจี้เรียกพบฉันมีอะไรเหรอ?”

จี้จึงเชินมองเธออย่างสงสัย ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ในมือกำหมัดแน่น สีหน้าซีดเซียว

“คุณกลัวผมเหรอ?”

“เปล่า”เวินเที่ยนเทียนรีบตอบ

จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วขึ้น ยื่นมือไปจับหน้าเธอเงยขึ้นมา

“มองหน้าผมสิ

เวินเทียนเทียนทำตาเลิ่กลัก สุดท้ายก็จ้องไปที่ใบหน้า ของจี้จึงเชิน

จี้จึงเชินขยับตัวเข้าไปใกล้ แม้ว่าเขารู้อยู่แก่ใจว่าผู้ หญิงคนนี้กำลังแสดงละครตบตาเขาอยู่

นัยน์ตาเขาเปล่งประกายราวมีดวงดาวอยู่ในนั้น

จี้จึงเชินขยับเข้าไปใกล้ๆ

“คุณจี้!”เวินเที่ยนเทียนพูดแทรก

จี้จึงเชินหยุดชะงักลง ร่างทั้งสองใกล้ชิดกันมาก ริม ฝีปากทั้งสองสัมผัสกัน จนกระทั่งเขาได้กลิ่นหายๆหอมๆ ของเงินเทียนเทียน

เขาเป็นอะไรไป?

จี้จึงเชินขมวดคิ้วขึ้น แล้วรีบผลักตัวเวินเที่ยนเทียนอ

อก!

เขาหันหลังให้เวินเทียนเทียน

“ออกไป! ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ”

เขาเป็นคนที่อยากเจอเธอเอง และอยู่ๆ ไม่อยากเจอ ซะอย่างนั้น

แต่ไม่เห็นหน้าเธอก็ดีเหมือนกัน

เวินเทียนเทียนเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ลังเล

ผ่านไปครู่หนึ่ง จี้จิ่งเชินรู้สึกว่าเงียบๆ เขาเลยหันหลัง กลับไปมอง กลับพบว่าเธอออกไปแล้ว

ไปแล้วเหรอ?

จี้จึงเชินเกิดความโมโหขึ้นภายในใจ

แค่บอกให้ออกไปก็ออกไปแล้วเหรอ?

ผู้หญิงคนนี้เชื่อฟัง จริงๆ !
เขาหรี่ตาลง จากนั้นก็เอามือกดสัญญาณโทรศัพท์หา จงหลี

“จงหลี เดี๋ยวจะไปบริษัทนะ!”

เวินเทียนเทียนเดินออกมาจากห้องหนังสือ จากนั้น สายตาเธอถูกดึงดูดด้วยภาพวาดวัตถุโบราณมากมาย

“นี่ใช่ภาพวาดของเว็บสเตอร์น ”

ภาพวาดเหล่านี้ได้ดึงดูสายตาเธอ เธอเดินดูภาพไป ตลอดทางอย่างช้าๆ

ยิ่งดูทำให้เธอยิ่งตกใจ!

ระเบียงทางเดินมีภาพวาดมากกว่าสิบภาพ ภาพวาด บางภาพก็ถูกประมูลมาจากเมืองนอกในมูลค่ามากกว่า หมื่นล้าน บางภาพก็ดูเหมือนเป็นภาพวาดธรรมดาทั่วไป แต่ภาพวาดทั้งหมดล้วนเป็นภาพวาดที่ตกทอดมาจาก ทศวรรษที่แล้วทั้งสิ้น

เวินเที่ยนเทียนเดินตามทางเรื่อยๆ จนไปถึงห้อง รับแขก สายตาของเธอสะดุดหันไปเห็นโต๊ะที่อยู่ในมุม ห้อง

เธอถลึงตามองด้วยความตกใจ

“นี่คือ……หินกดกระดาษหงหยวนนิ!”
เธอเดินเข้าไปอย่างใจจดใจจ่อ ก้มลงมองกระดาษสี เขียวมรกตที่วางอยู่บนโต๊ะ

หินกดกระดาษสีเขียวรวมตัวเข้าด้วยกัน มันถูกแกะ สลักมาจากหยกทั้งชิ้นโดยมีมังกรสีเขียวอยู่ด้านบน คล้ายกับจะออกมาโลดเล่นได้

เวินเทียนเทียนหยิบมันขึ้นมาดูอย่างระมัดระวัง

เธอชอบศึกษาเกี่ยวกับวัตถุโบราณ เธอมีความฝัน อยากจะเป็นนักบูรพาวัตถุโบราณ