บทที่005 ฉันคือเจียงเนียนเหยา

ในห้องอันมืดมิด มองไม่เห็นแม้กระทั่งนิ้วมือของ ตนเอง

เธอขดตัวสั่นอยู่ภายในมุมห้อง

ในห้องนี้มืดมาก แม้แต่ผนังห้องก็เป็นสีดำ

บนกำแพงห้องถูกติดตั้งระบบป้องกันเสียง ทำให้ห้อง นี้เงียบสนิทไม่มีเสียงเล็ดลอดออกไปข้างนอกได้

เวินเทียนเทียนปิดตาก้มหน้าลง ได้แต่พูดปลอบใจตัว เอง

“ไม่กลัว เราต้องไม่กลัว พี่จิ่งเคยบอกไว้ว่าบนโลกนี้ ไม่มีผี ไม่มีผีแน่นอน……………พี่จิ่ง เมื่อไหร่พี่จะกลับ มา?”

ดวงใจของเธอเหมือนจะแตกสลายลง

เธอก้มหน้าร้องไห้ซิกๆ น้ำตาของเธอไหลออกมาดั่ง สายน้ำ ระบายความเสียใจที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงสิบ สองปีที่ผ่านมา

“ทำไมพี่ถึงไม่กลับมาหาฉัน? พี่รู้ไหมว่าสถานเลี้ยง เด็กกำพร้าจะถูกรื้อออกในไม่ช้านี้แล้ว ฉันรอพี่ไม่ไหว แล้วพี่ พี่อยู่ที่ไหน?”
ในห้องที่มืดสนิทนี้ มีเพียงเสียงร้องไห้ของเธอที่ยังคง ดังก้องอยู่

เวินเที่ยนเทียนไม่รู้เลยว่าตัวเองร้องไห้ไปนานแค่ไหน ตื่นมาอีกทีรอบๆ ตัวก็ยังคงมืดสนิทเหมือนเดิม

เธอถอยตัวหลบเข้าไปในมุมห้องอีกครั้ง ลืมตาขึ้นมา มองไปรอบๆ ด้วยความหวาดกลัว

เธอเอามือจับที่หน้าท้อง กระเพาะของเธอเริ่มหิวแล้ว

ทันใดนั้นประตูห้องที่มืดสนิทนี้ก็ถูกเปิดออก

แสงสว่างสาดส่องเข้ามาภายในห้อง

เวินเทียนเทียนแหงนหน้าขึ้นมอง

“สำนึกหรือยังล่ะ?”

ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความรู้สึก

เวินเทียนเทียนหันไปดู เห็นจี้จิ่งเชินยืนบดบังแสง สว่างอยู่ที่ประตูห้อง เธอเห็นหน้าของจี้จึงเป็นไม่ชัด แต่ รับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่โหดร้ายของเขา

ถ้าหากคิดจะหนีอีก ก็ต้องโดนจับกลับมาขังไว้ที่นี่!

ไม่!
เธออาจตายไ! ตายเป็นแน่!

“สํานึกแล้ว…….

“บอกมา คุณเป็นใคร?

“ฉันคือ….. สายตาของเวินเทียนเทียนกำลังลังเล สุดท้ายก็ตอบไปว่า “ฉันคือเจี่ยงเนี่ยนเหยา

“เหอะ” ชายหนุ่มหัวเราะขึ้นมา “คุณรวมหัวกันกับยอม ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้เป็นคุณหญิงจี้ของบ้านนี้ คุณ ต้องการผลประโยชน์จากผมอีกเท่าไหร่ถึงจะพอ?”

เวินเทียนเทียนตกใจ

ไม่! ไม่ใช่ฉัน!

ฉันไม่ได้เป็นคนทำ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น!

เวินเทียนเทียนรีบปฏิเสธ แต่สีหน้าของเธอกลับนิ่ง สักพักเธอจึงพยักหน้ายอมรับ

“ไม่จริง!”

จี้จึงเชินโผเข้ามาจับที่คางของเธอ แล้วเงยหน้าเธอขึ้น
“เจี่ยงเนี่ยนเหยา ผมจะทำให้คุณรู้สึกเสียใจที่ย่าง ก้าวเข้ามาในบ้านตระกูลจี้”

เวินเทียนเทียนรู้สึกสับสนมาก เธอแค่พูดยอมรับแบบ ส่งเดชก็แค่นั้นเอง

เธอไม่กล้าที่จะขัดขืน

จี้จึงเขินเห็นว่าเธอไม่ได้ตอบโต้อะไร จึงตัดสินใจเดิน ออกจากห้องไป

“เอาตัวเธอไป ให้เธออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สะอาด จี้จึงเชินสั่งบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าห้อง

บอดี้การ์ดได้พาตัวเวินเทียนเทียนเข้าไปในห้องน้ำ แล้วบอกกับเธอว่า

“อีกครึ่งชั่วโมง ประธานจี้เรียกพบคุณ”

พูดจบ บอดี้การ์ดก็ปิดประตู “โครม” แล้วเดินออก จากห้องไป

เวินเทียนเทียนนั่งลงบนพื้นห้องเย็นๆ เธอถูกขังใน ห้องมืดหนึ่งคืนเต็ม ร่างกายของเธอตอนนี้หนาวเย็นสั่น สะท้านไปทั้งตัว

เธอพยายามลุกขึ้นเอามือเปิดก๊อกน้ำ แต่ร่างกายเธอ ไม่มีเรี่ยวแรงแล้ว จึงทำให้เธอล้มลงบนพื้น
บนพื้นที่เย็นชื้นบวกกับอุณหภูมิความเย็นในร่างกาย เธอ ยิ่งทําให้เธอหนาวสั่นไปทั้งตัว

เธอเจ็บปวดขนาดนี้ แต่กลับไม่มีใครเป็นห่วงเธอเลย พวกเขาไม่สนใจชีวิตของเธอเลย…… หรือว่าเธอตายไปอาจจะดีกว่า

เวินเที่ยนเทียนนึกถึงสายตาคู่นั้นของจี้จึงเชิน ใน ดวงตาเขาเต็มไปด้วยความโหดร้าย และความเลือด เย็น

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้?

จริงๆ แล้วเขาก็รู้จักเจี่ยงเนี่ยนเหยา แต่ทำไมถึงได้ทำ กับเธอแบบนี้?

เวินเทียนเทียนนอนขดตัวลงบนพื้น เธอร้องไห้จน น้ำตาไหลเข้าไปในตาอีกข้างหนึ่ง แล้วค่อยๆหยดลงบน พื้น

“ฉันอยากกลับบ้าน……..กลับบ้าน……..

“แต่ฉันก็ไม่มีบ้าน……..

เวินเที่ยนเกี๋ยนไม่สามารถห้ามน้ำตาให้หยุดไหลได้ อุณหภูมิในร่างกายของเธอยิ่งลดลงเรื่อยๆ เธอหนาว สั่นจนในที่สุดก็หลับไป