บทที่1 น่าอับอาย

“เป็นเด็กผู้หญิงถ้าตัวเองยังไม่รัก ก็คงไม่มีใครมา รักเธอ” ครูประจำชั้นพูดหนึ่งประโยคก่อนเลิกเรียน เจียนเจียหรูนั่งอยู่แถวหลังสุด เพื่อนทั้งห้องก็ต่าง หันกลับมามองที่เธอ “เมียน้อยเมื่อโดนจับได้ก็คือ ความน่าอับอาย นี่จะเป็นราศีไปตลอดชีวิต พ่อแม่ให้ กำเนิดพวกเธอมา ไม่ใช่ให้พวกเธอมาเหยียบย้ำตัว เอง” เพื่อนๆ ร่วมชั้นก็หันไปมองเธออีกครั้งพร้อมๆ กัน “เข้าไปแทรกครอบครัวคนอื่น หรือเพราะเงินจึง สามารถไปอยู่ในอ้อมอกของผู้ชายที่อายุมากจน เป็นพ่อของตัวเองได้ เงินที่ได้มาจากอะไรแบบนี้ใช้ แล้วจะมีความสุขไหม?” เจียนเจียหรูเริ่มไตร่ตรอง ในถุงใหญ่ที่ตัวเองนิ้วอยู่มีของที่ฟุ่มเฟือยมากเกินไป ไหม?

“ฉันหวังว่าเพื่อนๆ จะสามารถปรับทัศนคติทั้งสาม ได้ การเป็นคนต้องมีคุณธรรม ชีวิตวัยรุ่นนั้นสั้น เรา จะใช้ชีวิตวัยรุ่นมาแลกกับสิ่งของก็เหมือนดอกไม้ ไฟ พอหมดความสวย ก็ไม่มีอะไรเหลือ ครูประจำ ชั้นมองไปที่เจียนเจียหรู ก็บอกเลิกเรียน” ของแบ รนด์เนมในถุงใหญ่ที่เจียนเจียหรูหิ้วอยู่ ก็หอบหิ้ว กลับมาที่ห้องนนอน พอกำลังจะเรียบจบ เพื่อนใน ห้องต่างก็วุ่นวายกับการหางานทำ แม่แต่เธอที่ช๊อป ปิ้งแต่ของแบรนด์เนมร้านนูนร้านนี้ เรียกได้ว่าเก๋ไก๋ ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว เพราะเธอหางานทำได้แล้ว เป็นองค์กรระดับโลก 500 อันดับแรก ตอนที่ฝึกงาน อยู่ก็ได้เงินเดือนของพนักงานปกติ ยังมีงานพิเศษให้รับทำได้อีก

หลินถิงแต่งรูปอยู่ในคอมพิวเตอร์ ทำให้รูปใน ประวัติส่วนตัวสวนขึ้นอีกหน่อย แล้วพูดว่า : เจียน เจียหรู เธอคนเดียวที่จำให้ทุกอย่างดีขึ้น แฟนของ เธอออกจะเจ๋ง เป็นเจ้าของร้าน รู้จักคนก็เยอะ เส้น สายก็เยอะ ช่วยพวกเราบ้างสิ ในห้องนอนมีกันอยู่ 6 คน ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย จ้องมองไปที่เจียน เจียหรู

เจียนเจียหรูใส่ชุดสีขาว ใส่สร้อยไข่มุกที่พึ่งซื้อ มา ส่องกระจกเห็นตัวเองสวยราวกับดอกบัวขาว ยิ้ม แล้วพูดว่า : “กลับไปฉันจะลองดู” ตั้งใจแต่งตัวดีเป็น ธรรมดาที่ต้องมีนัดเดท ดูเวลาก็ใกล้ถึงเวลาแล้ว รีบ ถือกระเป๋าออกไปจากหอพัก เดินไปครึ่งทาง ก็กลับ ไปเอาของ พอถึงหน้าประตูก็บังเอิญได้ยินเสียงข้าง ใน “หญิงสาวอายุ 20 กว่าหาผู้ชายอายุ 50 กว่ามา เป็นแฟน นี่ช่างเป็นปัญหาของโลก” “ไม่ว่าจะมองยัง ไง ก็ธรรมดาไม่ได้สวยมาก ถ้าเกิดว่าไม่ได้เป็นตา แก่อายุ 50 กว่า ใครจะมาชอบเธอ?” “คนทั้งห้องเข้า ก็รู้ทั้งนั้นว่าคำที่ครูประจำชั้นพูดอ่ะ พูดให้ใครฟัง? แต่ทุกคนเป็นคนดี ทำแกล้งเป็นไม่รู้ เหอะๆ ความ ละลายใจสักนิดก็ไม่มี” “ถ้าหากมีความละอายทำไม ถึงไปเป็นเมียน้อยคนอื่นละ?”

เจียนเจียหรูหันกลับไป ไปเดินที่สนามหญ้ารอบ แล้วรอบเล่า รับไม่ได้ เธอรู้สึกแย่มาก โทรศัพท์ที่ หยิบออกมาจากกระเป๋า ตรึกตรองอยู่นาน สุดท้ายก็โทรหาเจ้านาย : “วันนี้ฉันไม่อยากไปแล้ว” “ทำไม ละ?” “เด็กคนอื่นก็มีคนมารับกันหมด” คนใน โทรศัพท์ “อืม” ค่าเดียว แล้วก็วางสายไป ดูสิ, ความ รู้สึกในการทำธุรกิจก็เย็นชาแบบนี้ เจียนเจียหรูถอน หายใจ สมองส่วนลึกมึนตึบไปหมด ถ้าครอบครัวพัง ถ้าเธอไม่เป็นแค่นางสาวเจียน ถ้าหาก…..ในขณะ ที่เธอกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย โทรศัพท์ก็ดังขึ้น “ออกมา รถจอดอยู่ที่หน้าโรงเรียนของเธอ” ไม่ต้อง สงสัยเลย นี่เป็นสายของเจ้านาย พอพูดจบก็ไม่มี โอกาสให้เจียนเจียหรูพูดอะไรเลยก็วางสายไป